Gisteren (10 november) op ATV ging ik in debat over het plan van Ben Weyts om kleuters die onvoldoende Nederlands kennen niet kansloos verder te laten sukkelen maar extra hulp te geven via een taalbadklas. Voldoende Nederlands kennen is uiteraard de eerste voorwaarde om vooruitgang te boeken op school. Links is tegen, vermoedelijk toch vooral omdat de stempel van de N-VA op het idee staat.

“Moet de N-VA geen verantwoordelijkheid nemen”, werd onder andere gevraagd bij Villa Politica. “Uiteraard, de afspraak met onze kiezer overboord gooien is onverantwoord en democratisch onfatsoenlijk. Men kan dus niet verwachten dat wij het PS-programma uitvoeren.”

Bij het rommelen in mijn boekenkast stootte ik op de bundel ‘Hoe Vlaams zijn de Vlamingen?’ dat ik samen met mijn goede vriend Eric Ponette samenstelde in 2000, intussen bijna 20 jaar geleden.

We beleefden een opmerkelijke parlementaire week met Sinterklaas in de hoofdrol.

Tijdens de plenaire zitting van 24 oktober kwam ik tussen om te hekelen dat de premier afwezig blijft in de Kamer als hem een vraag wordt gesteld over Catalonië (door Sander Loones). 

Vandaag (17 oktober) sneed ik in De Kamer de situatie in Catalonië aan.

Twee miljoen Catalanen trokken op 1 oktober 2017 naar de stembus, een grote meerderheid koos voor onafhankelijkheid. Vandaag moeten hun leiders de prijs voor deze uiting van democratie betalen, want het Spaanse Hooggerechtshof veroordeelt negen van hen onverbiddelijk met straffen tussen negen en dertien jaar.

Uit mijn tussenkomst gisteren (9 oktober 2019) in de commissie buitenlandse zaken, als reactie op minister van buitenlandse zaken en defensie Didier Reynders, met als kernboodschap: Gaat onze solidariteit met de Koerden verder dan goedkope verontwaardiging en beseffen we wat de consequenties dan zouden zijn? Dat debat, dat niet gemakkelijk zal zijn wanneer we verder gaan dan de gemakkelijke slogans, kunnen we niet langer meer ontlopen.

Er staat van alles niet in wat ik graag had, in dat nieuwe Vlaams regeerakkoord. Daar ben ik het eens met ontevreden Vlaanderen. 

Woensdagavond mocht ik onze vrienden van de Roeselaarse N-VA-afdeling toespreken. Toevallig stond Theo ( Francken uiteraard 😉) enkele kilometer verder op een affiche geprogrammeerd voor diezelfde avond. Enkele journalisten werden er op uit gestuurd om te luistervinken en vandaag sieren Theo en ik brede kolommen in De Standaard en Gazet van Antwerpen.