WAARSCHUWING: Zoals elke week loopt deze mijmering vermoedelijk (ik zit pas aan het begin dus moet het ook zelf nog afwachten maar historia docet) langer uit dan een doorsnee facebook-ontboezeming. U weze gewaarschuwd. Aan allen die daar geen plezier in scheppen en er andere, meer vertier biedende activiteiten voor moeten uitstellen of zelfs laten vallen, deze reddende mededeling: u kunt het stuk ongelezen laten en zodoende de marteling ontlopen. De kwelling rekken door hieronder als commentaar neer te tikken dat het stuk te lang is, dient geen enkel doel en al zeker het uwe niet.

Geachte (digitale) vrienden,

Na de week van de State of the Union, die naar traditie lange dagen en korte nachten duurde, werd het politieke dier in me ook deze wetstraatwerkweek meer dan gevoed. De aanhoudende strubbelingen binnen de regering, het begrotingsakkoord dat na één week al werd getorpedeerd door Paul Magnette en de zoveelste paniekronde na de recente stijging in het aantal coronabesmettingen: lees er hieronder mijn mening over.

Sammy Mahdi probeert in een conservatief pamflet zijn partij wakker te schudden. Als het hem op die manier lukt, zal ze verdomd sterk gaan lijken op dat waar de gemeenschapspartij N-VA voor opgericht is. Een briefje aan de auteur:

Toen we de kathedraal Notre-Dame in Luxemburg verlieten, plaagde ik twee Nederlandse collega’s met de vraag of ze nu één of ander ontpaapsend zuiveringsritueel moeten uitvoeren. “Ja, maar dat is geheim en gaan we dus niet aan jouw katholieke neus hangen”, volgde de reactie. Ad rem zijn ze wel, die Hollanders.

In de laatste rechte lijn richting ‘State of the Union’ - de regeringsverklaring op de tweede dinsdag van oktober - legt de regering traditiegetrouw de laatste finaliteiten voor de beleidsverklaring vast. In blijde maar toch eerder angstige verwachting van de beslissingen van de regering beleefde ik een relatief rustige maar daarom niet minder interessante week.

Als je zo af en toe een mondmasker moet opzetten is dat lastig, wat hinderlijk of misschien ook helemaal niet. Als brildrager ondervind ik alvast een bijkomende last. Medebrildragers weten wat ik bedoel, met ietwat empathie bedeelde niet-brillendragers kunnen het vermoeden.

Geachte (digitale) vrienden,

Naar elke week alouder gebruik vertrouw ik op zaterdag mijn parlementair wedervaren toe aan dit sociaal medium. Dat is op deze druilerige versie niet anders. De voorbije dagen waren hectisch waarbij ik van hot naar her door het parlement diende te hollen. Ongetwijfeld was de goedkeuring van het samenwerkingsakkoord, dat de juridische basis legt voor een verdere uitrol van de coronapas het meest belangwekkende. Onze fractie onthield zich. Zoals u waarschijnlijk al hebt ontdekt gaan bij mij waarschuwingslichtjes aan wanneer we richting pasjesmaatschappij schuiven.

Het is zondag en de zon geeft weer present. Wat een heerlijke nazomer. Genieten dus. Hoewel? Genieten terwijl we bang zijn? Want we horen bang te zijn. Waar bent u bijvoorbeeld bang voor?

Na een deugddoende vakantie waarin de politiek echter nooit ver weg bleef, begon het parlementaire commissiewerk op 1 september en stond deze week de officiële heropstart van de plenaire parlementaire bezigheden op de agenda. Het werd meteen een zeer gevulde editie (die pas eindigde toen de kleine wijzer al ver naar de nachtelijke twee was opgeschoven), met zo stilaan onhoudbare spanningen binnen de meerderheid die er alles aan blijft doen om het parlementaire debat te ontlopen. Net als vorig jaar zal ik op Facebook elke zaterdag mijn impressies van de voorbije week met u delen.

Vandaag staat de eerste plenaire vergadering van het nieuwe parlementaire jaar op de agenda. We trappen af in afwezigheid van de premier, twee vice-premiers en enkele ministers én bovendien in sterk afgeslankte opstelling. Wat traditioneel een hoogdag der democratie moet zijn, wordt weer een samenkomst in mineur. Voetbalstadions lopen vol, langs het WK-parcours zullen dit weekend grote horden mensen samentroepen, maar 150 parlementairen in één huis? Ho, maar. Het roept het idee ‘brood en spelen’ bijna letterlijk op. Het politieke debat vindt plaats op (sociale) media die als strijdtoneel het parlementaire halfrond nu wel heel verregaand aan het vervangen zijn.