21 maart hoort een dag van vreugde te zijn; de lente begint en Johann Sebastian Bach verjaart (335e keer vandaag). Dit jaar verloopt 21 maart erg apart want vanochtend schoof ik aan bij de kern van de regering (premier en vice-premiers) en de partijvoorzitters van negen partijen, in de zogenaamde bunker, twee verdiepingen onder de grond. Neen, ik ben absoluut geen minister, noch partijvoorzitter geworden.

Vandaag, 19 maart, had het in de Kamer over corona moeten gaan, niet over een politiek maneuver.

Premier Sophie Wilmès (MR) zal het vertrouwen van de Kamer vragen. N-VA zal haar dat vertrouwen niet geven. 'Een regering die maar deels in volheid van bevoegdheden is? Dat is zoals halfzwanger zijn.'

De N-VA vindt het idee van een noodregering - om de coronacrisis en de begroting aan te pakken - een "vreemd concept", maar als die er komt, vindt de partij dat ze daarbij betrokken moet worden. "Als het is om de coronacrisis aan te pakken, is een Vlaamse meerderheid zeker nodig, want vooral Vlaanderen zal de economische gevolgen voelen", zegt Kamerfractieleider Peter De Roover.

In het Kamerdebat over de crisis aan Grieks/Turkse grens pleitte ik voor een ferme Realpolitieke aanpak.

Waarom ben ik eigenlijk actief binnen de N-VA? Tijdens mijn nieuwjaarstoespraken zocht ik een antwoord en dat schreef ik nu uit.
Voor de doorzetters, want het werd een forse tekst. Ik ga er altijd van uit dat ook in de politiek niet alles in een korte oneliner moet gewrongen worden.

Le Soir interviewde mij voor de weekeindkrant. Dat bood een kans om het idee van zelfbeschikkingsrecht onder de aandacht te brengen en een juiste kijk op het confederalismeproject aan een publiek dat daar allerlei duivelse beelden bij ziet opdoemen.

Om het avontuur, de chaos te vermijden, is confederalisme noodzakelijk.

De fractievoorzitter van de N-VA zet confederalisme terug op tafel: “Men kan de wil tot zelfbeschikking van volkeren niet tegenhouden.”. Peter De Roover roept ook Dewael en Laruelle op om N-VA en PS samen te brengen.

Terwijl onderhandelingen lopen, lanceert de PS een offensief tegen een kernpunt van het Zweedse beleid. Als teken van goede wil kan dat tellen.
De Waalse socialisten menen daarbij het begrotingsprobleem op te kunnen lossen door de belastingen te verhogen.
Terug naar de oude recepten? Neen, bedankt.
Met een werkzaamheidsgraad in Brussel en Wallonië op Europees niveau kenden we geen begrotingstekort.

Vandaag (30 januari) in de Kamer heb ik premier Wilmès gevraagd naar de houding van haar regering n.a.v. de dwangsom die zou moeten betaald worden i.v.m. het vonnis over de IS-kinderen.

50.000 euro. Zoveel moet België elke dag betalen aan de families van enkele Belgische IS-leden als het niets doet om hun kinderen uit de kampen in Syrië naar hier te laten komen. De rechtbank gaf België zes weken, om het vonnis na te leven en die zijn nu verstreken. Peter De Roover (N-VA): “De beslissing om niet in beroep te gaan, kon alleen verantwoord worden door van de zes weken gebruik te maken om het vonnis na te leven zonder de deur open te zetten voor de ouders. Nu rijst de vraag of de regering het nodige gedaan heeft om te vermijden dat de belastingbetaler vanaf vandaag 50.000 euro moet ophoesten.”