Opinie

De Zevende Dag - https://www.youtube.com/watch?v=l2qjHYR6b9M - 19 oktober 2025

Hoe zit het met uw geheugen?

Met het mijne, vraagt u? Tja, dat was ooit beter. Namen, die vormen nog de grootste uitdaging. Zelfs die van mensen die tot de meer nabije kringen behoren en terecht de ambitie mogen koesteren door mij herkend te worden, verdwijnen af en toe in een grijze mist. Ach, mogelijk tikte ik al eerder een zondagsmijmering over het geheugen op mijn klaviertje maar ben ik dat intussen vergeten. Ik hoop van u hetzelfde want dan valt het niet op dat ik er weer over schrijf.
 

Mama en papa slapen nog, dus ik ga stil zijn want het was een razend drukke week waarin van alles is gebeurd. ‘Gelukkig weet onze spruit nergens van’, fluisterde papa gisteren mama in het oor. Weet hij veel over wat ik wel of niet weet, of wat ik wel of niet hoor. Hij mag misschien wat doof worden, aan mijn oortjes mankeert niets hoor.

Aangezien moeder druk doende is met het op punt stellen van ‘s stads portemonnee, beleef ik een vader-jongste zoon-weekeinde. Dat is goed voor het evenwicht want vorige week moest ik hem vijf lange dagen missen en dus sta ik aardig wat geknuffel achter. Dat zijn we nu volop aan het goedmaken.

In Wenen restte ons een dikke tien minuten om van het vertraagd vanuit Zaventem gelande vliegtuig naar het wachtende te rennen. De luchthaven van de Oostenrijkse hoofdstad nooit zo immens ervaren als vorige donderdagavond. We hebben het gehaald, nipt maar gehaald, en ik oogstte bij mijn reisgenoten zowaar bewondering voor mijn loopprestatie. Zwaar bezweet stapten we in het tuig dat ons naar Chisinau zou brengen. Chisinau? Ja, Chisinau, de hoofdstad van Moldavië. Moldavië? Ja, Moldavië.

Naar aanleiding van het Joods Nieuwjaar schreef ik onderstaande tekst voor de Koninklijke vereniging voor Joodse Weldadigheid.  

Eén van de talrijke baten van het jonge vaderschap situeert zich op het vocale vlak. Ik zing weer, wat al lang nog amper het geval was. Niet dat er terzake enige vaardigheid moet vermoed worden maar mijn éénkoppig publiek blijkt weinig eisend, onder meer bij gebrek aan referentiepunten.

 

Zoals hier vorige week al gesteld, dreigen verwijzingen naar slaapkameravonturen deze rubriek te voeren op een gevaarlijk hellend vlak dat dient gemeden.

De wijze regel om nooit uit het bed te praten, lap ik nu even aan de sandaal weze het met passende behoedzaamheid, voeg ik daar verwachtingen temperend aan toe.

‘We maken er een dag van 1000 kusjes van’, besloten de jongste (hij dus) en de oudste (ik dus) hun ochtendbabbeltje, waarbij de oudste de jongste de vraag stelde hoe ze de dag zouden doorbrengen, die oudste ook aanvullend zelf de mogelijkheden opperde en daaruit ook zelf bovengenoemd besluit trok. Het mondje van de jongste vormde een lachebekje, de oogjes sloten zich daar bij aan en dus besloot de oudste dat er een akkoord in het verschiet lag. De mama haalt boven de nachtonderbrekingen in, vandaar dat de jongens de ochtendshift voor hun rekening nemen, maar zij kan zich vast vinden in het hier beneden afgesloten vergelijk. Tot haar goedkeuring betreft dat uiteraard slechts een voorlopige besluit.