De voorbije dagen was ik met collega Vincent Blondel in Genève op de 6e Wereldconferentie van Parlementsvoorzitters.

Naast mijn twee tussenkomsten over A.I. en de rol die parlementen in een democratisch bestel moeten spelen en vele boeiende informele contacten, hadden we ook drie formele bilaterale ontmoetingen.

We spraken met de voorzitters van de Knesset (Israëlisch parlement), het Arabisch Parlement en de Palestijnse Nationale Raad.

Uiteraard mag de rol die wij in het Midden-Oosten kunnen spelen niet overschat worden en past bescheidenheid maar informatie van meerdere zijden inwinnen, is essentieel om niet in sloganistiek te vervallen.

Onderaan kan u mijn integrale toespraken terugvinden. 

Dat kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA) op zijn 63ste papa is geworden, was nieuws. Dat de moeder van kleine Marcel Els Van Doesburg is, partijgenoot en burgemeester van Antwerpen én 27 jaar jonger dan De Roover, maakte de aandacht groter. Maar De Roover werd al eens vader, 32 jaar geleden. Zoon Wannes is politieagent in Antwerpen. “Als wij met ons drieën gaan eten, denken ze soms dat Els en ik het koppel zijn.”

U leest het goed, er staat een vraagteken achter Fjodor. Doorgaans heeft uw dienaar bij de aanvang van een mijmering slechts een vaag vermoeden waarheen de bijdrage hem, en dus u als lezer, zal voeren. Dit keer is het me zelf onklaar waar het zal beginnen. Misschien bij Fjodor. We zien wel.

Er was eens, niet eens lang geleden, een klein jongetje, nog maar net uit moeders warme schoot de wereld ingerold.
 

Ook in een klein stadstuintje gebeurt van alles; zo verkoos een hommelkoningin ons lapje onlangs als uitvalsbasis. Een feit zonder verhaal, tenzij je het gewriemel in het oog gaat houden. Een hele wereld die zich organiseert in een klein hoekje van een kleine gaarde, vertier voor wie er oog voor wil hebben.
 

Het hier aangesneden thema roept wellicht bij weinigen vrolijke gevoelens op en dient zelden als muze voor scheppers van literair schoon - tot deze verhevenen gerekend worden, is natuurlijk niet de ambitie van uw bescheiden scribent - maar het hoort wel bij de werkelijkheid zoals we die dag-in dag-uit beleven, uit het luik jeuk, toiletbezoek of maagoprispingen.

Voor de derde keer op rij komt de langste dag hier ter sprake, deze week omdat we die gisteren beleefden. De dag van vandaag - al een seconde korter, waarmee we op weg zijn naar de winter zoals vader zaliger pleegde op te merken op zijn verjaardag, vallende op… 23 juni - is al een eind opgeschoten wanneer het klavier voor deze mijmering kan beroerd worden.
 

Vorige week vergastte ik u, naar de ondertitel deed vermoeden, op een zondagsmijmering over ‘die day’ maar schreef vervolgens over D-day met de mededeling dat mijn mijmering van 11 juni 1944, de eerste zondag na 6 juni, daar wellicht niet over had gehandeld, mogelijk omdat “uw dienaar op de hoogte (was) van hoogst vertrouwelijke informatie aangaande voorbije week en (dus) waren er goede redenen deze, althans voorlopig, niet voor de openbaarheid te ontsluiten”.

Deze weergave van enige der gedachten die op de zevende der zeven weekdagen door mijn brein kuieren, wijkt in die zin af van een kroniek dat actuele gebeurtenissen niet geheid vermeld worden.
 

Peter De Roover (N-VA) blikt terug op zijn eerste jaar als Voorzitter van de Kamer. Hij gaat onder andere in op de incidenten tijdens het debat over de programmawet (terechtwijzing van Georges-Louis Bouchez, doorverwijzing van de tekst naar de Raad van State, enzovoort). En hij legt uit waarom de Vlaams-nationalist die hij is, heeft aanvaard om een van de hoogste ambten van het land te bekleden.