Zoals hier vorige week al gesteld, dreigen verwijzingen naar slaapkameravonturen deze rubriek te voeren op een gevaarlijk hellend vlak dat dient gemeden.

De wijze regel om nooit uit het bed te praten, lap ik nu even aan de sandaal weze het met passende behoedzaamheid, voeg ik daar verwachtingen temperend aan toe.

‘We maken er een dag van 1000 kusjes van’, besloten de jongste (hij dus) en de oudste (ik dus) hun ochtendbabbeltje, waarbij de oudste de jongste de vraag stelde hoe ze de dag zouden doorbrengen, die oudste ook aanvullend zelf de mogelijkheden opperde en daaruit ook zelf bovengenoemd besluit trok. Het mondje van de jongste vormde een lachebekje, de oogjes sloten zich daar bij aan en dus besloot de oudste dat er een akkoord in het verschiet lag. De mama haalt boven de nachtonderbrekingen in, vandaar dat de jongens de ochtendshift voor hun rekening nemen, maar zij kan zich vast vinden in het hier beneden afgesloten vergelijk. Tot haar goedkeuring betreft dat uiteraard slechts een voorlopige besluit.

Een waarschuwing past hier als inleiding. In deze mijmering speelt onze jonge spruit slechts een figurantenrol, hoezeer ik besef daarmee menigeen teleur te stellen. Weest gerust, hij duikt later nog veelvuldig op, vandaag staat evenwel een oude spruit en vedette.

De voorbije dagen was ik met collega Vincent Blondel in Genève op de 6e Wereldconferentie van Parlementsvoorzitters.

Naast mijn twee tussenkomsten over A.I. en de rol die parlementen in een democratisch bestel moeten spelen en vele boeiende informele contacten, hadden we ook drie formele bilaterale ontmoetingen.

We spraken met de voorzitters van de Knesset (Israëlisch parlement), het Arabisch Parlement en de Palestijnse Nationale Raad.

Uiteraard mag de rol die wij in het Midden-Oosten kunnen spelen niet overschat worden en past bescheidenheid maar informatie van meerdere zijden inwinnen, is essentieel om niet in sloganistiek te vervallen.

Onderaan kan u mijn integrale toespraken terugvinden. 

Dat kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA) op zijn 63ste papa is geworden, was nieuws. Dat de moeder van kleine Marcel Els Van Doesburg is, partijgenoot en burgemeester van Antwerpen én 27 jaar jonger dan De Roover, maakte de aandacht groter. Maar De Roover werd al eens vader, 32 jaar geleden. Zoon Wannes is politieagent in Antwerpen. “Als wij met ons drieën gaan eten, denken ze soms dat Els en ik het koppel zijn.”

U leest het goed, er staat een vraagteken achter Fjodor. Doorgaans heeft uw dienaar bij de aanvang van een mijmering slechts een vaag vermoeden waarheen de bijdrage hem, en dus u als lezer, zal voeren. Dit keer is het me zelf onklaar waar het zal beginnen. Misschien bij Fjodor. We zien wel.

Er was eens, niet eens lang geleden, een klein jongetje, nog maar net uit moeders warme schoot de wereld ingerold.
 

Ook in een klein stadstuintje gebeurt van alles; zo verkoos een hommelkoningin ons lapje onlangs als uitvalsbasis. Een feit zonder verhaal, tenzij je het gewriemel in het oog gaat houden. Een hele wereld die zich organiseert in een klein hoekje van een kleine gaarde, vertier voor wie er oog voor wil hebben.
 

Het hier aangesneden thema roept wellicht bij weinigen vrolijke gevoelens op en dient zelden als muze voor scheppers van literair schoon - tot deze verhevenen gerekend worden, is natuurlijk niet de ambitie van uw bescheiden scribent - maar het hoort wel bij de werkelijkheid zoals we die dag-in dag-uit beleven, uit het luik jeuk, toiletbezoek of maagoprispingen.