Aangezien moeder druk doende is met het op punt stellen van ‘s stads portemonnee, beleef ik een vader-jongste zoon-weekeinde. Dat is goed voor het evenwicht want vorige week moest ik hem vijf lange dagen missen en dus sta ik aardig wat geknuffel achter. Dat zijn we nu volop aan het goedmaken.

In Wenen restte ons een dikke tien minuten om van het vertraagd vanuit Zaventem gelande vliegtuig naar het wachtende te rennen. De luchthaven van de Oostenrijkse hoofdstad nooit zo immens ervaren als vorige donderdagavond. We hebben het gehaald, nipt maar gehaald, en ik oogstte bij mijn reisgenoten zowaar bewondering voor mijn loopprestatie. Zwaar bezweet stapten we in het tuig dat ons naar Chisinau zou brengen. Chisinau? Ja, Chisinau, de hoofdstad van Moldavië. Moldavië? Ja, Moldavië.

Naar aanleiding van het Joods Nieuwjaar schreef ik onderstaande tekst voor de Koninklijke vereniging voor Joodse Weldadigheid.  

Op 23 september 2025 werd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers het kunstwerk Basilica dei Santi Giovanni e Paolo van Friedrich von Nerly teruggegeven aan de Stiftung Preussischer Kunstbesitz in het bijzijn van de Duitse ambassadeur, de heer Martin Kotthaus. U kan mijn integrale toespraak hieronder terugvinden. 

Op een zondagochtend, drie weken geleden, tikte ik onverdroten een zondagsmijmering neer onderwijl Marcel in mijn arm aan het wriemelen was en Els boven gederfde slaap inliep, toen mijn iPhone opflikkerde aangevend dat niemand minder aan mijn lijn hing dan de man die zich tot voor kort mijn burgemeester en mijn voorzitter mocht noemen. Die belt me op zondagochtend doorgaans niet dus rees de vraag of er zich een botsing aandiende tussen de wetgevende en de uitvoerende macht die acuut diende geregeld. Mocht Montesquieu nog onder ons zijn, zou ik hem na deze inleiding zeker onder mijn lezers mogen rekenen.

Beschouwt u mij maar als ingewijde in het thema ‘jeugd van tegenwoordig’. De voorbij weken duwde ik mijn favoriete brokje van dat mensensoort kilometers door onze koekenstad, over alle pleintjes, door alle steegjes. Tot grote tevredenheid van beiden.

Ik was gisteren voorwerp van een manifeste daad van discriminatie. Even inleiden past in deze.

Bij de aanvang van de plenaire vergadering van 18 september 2025 gaf ik volgende toespraak: 

Eén van de talrijke baten van het jonge vaderschap situeert zich op het vocale vlak. Ik zing weer, wat al lang nog amper het geval was. Niet dat er terzake enige vaardigheid moet vermoed worden maar mijn éénkoppig publiek blijkt weinig eisend, onder meer bij gebrek aan referentiepunten.

 

Zoals hier vorige week al gesteld, dreigen verwijzingen naar slaapkameravonturen deze rubriek te voeren op een gevaarlijk hellend vlak dat dient gemeden.