Opinie

Er was eens, niet eens lang geleden, een klein jongetje, nog maar net uit moeders warme schoot de wereld ingerold.
 

Ook in een klein stadstuintje gebeurt van alles; zo verkoos een hommelkoningin ons lapje onlangs als uitvalsbasis. Een feit zonder verhaal, tenzij je het gewriemel in het oog gaat houden. Een hele wereld die zich organiseert in een klein hoekje van een kleine gaarde, vertier voor wie er oog voor wil hebben.
 

Het hier aangesneden thema roept wellicht bij weinigen vrolijke gevoelens op en dient zelden als muze voor scheppers van literair schoon - tot deze verhevenen gerekend worden, is natuurlijk niet de ambitie van uw bescheiden scribent - maar het hoort wel bij de werkelijkheid zoals we die dag-in dag-uit beleven, uit het luik jeuk, toiletbezoek of maagoprispingen.

De Amerikaanse vicepresident JD Vance oreerde in München dat ‘de vrijheid van meningsuiting in Europa’ ernstig wordt bedreigd. Het invloedrijke blad The Economist vindt alvast dat hij een punt heeft, net als Kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA). Maar hebben ze gelijk?

Door Jeroen De Preter

Enkele dagen geleden nam ik op een tuinfeest onze honneurs alleenstaand waar - het feest werd ingeleid door een staande receptie - terwijl vrouwlief thuis puffend op dé komst zat dan wel lag te wachten. Teneinde oprispingen over het even verdrukkende als toxische patriarchaat in de kiem te smoren deze aanvulling: tussen de soep (aspergesoep trouwens) en de spreekwoordelijke patatten heb ik de rug gekeerd naar het aangename gezelschap waarmede ik de dis mocht delen teneinde me voortijdig, gemeten aan het aangeboden programma, weer huiswaarts te spoeden, aldaar gezamenlijk de gebeurtenissen af te wachten. Er gebeurde trouwens niets.

 

Voorbije week vond de overdracht plaats van een pril vijgenboompje, in het vroege voorjaar nog twijg en zich nu ontwikkelend op eigen kracht, aan een goede collega, inmiddels verheven tot ondervoorzitter van de politieke club waarvan ik de eer heb lid te mogen uitmaken.

 

‘Main hart is nog goe’, klinkt het erg luid door de nog stille straat op een wijze die alleen kan doen vermoeden dat er zich serieuze lichamelijke mankementen hebben aangediend. ‘Agge wa aawer weurt’, vindt zijn wandelgenote. Ze kwamen net uit de bakker toen mijn tijgertjes werden ingepakt. ‘Roger vult de kamer wel hé’, verwoordt de bakker wat onze trommelvliezen net zelf hadden waargenomen. ‘Woont doar bai.’ ‘Mor tis ne gauwe gast.’

 

Wanneer u dit leest, tenware u de zondagsmijmeringen direct bij verschijnen verorbert, zit ik op een ereplaats in wat rest van het concentratiekamp Mauthausen alwaar ik zo dadelijk een krans zal neerleggen en de vriendenkring Mauthausen toespreken.

Zondagochtenden verlopen ten onzent, althans wat mijn aandeel daarin aangaat, doorgaans als volgt (wie hierin geen belang stelt, terecht overigens, slage deze regels over; het zal het begrip van wat volgt slechts beperkt schaden): opstaan, onder het stortbad, naar de bakker, ontbijten en een mijmering schrijven. Dat bakkersbezoek, het betreft de aanschaf van pistolets en koffiekoeken, neemt niet weg dat ik me vervolgens stort op het kneedwerk, want brood bak ik graag zelf. Zuurdesem vraagt tijd dus de zondag leent zich meer dan andere dagen voor die klus.

Bij aanvang van de plenaire vergadering van donderdag 24 april sprak ik volgende rouwhulde uit n.a.v. het overlijden van paus Franciscus.