Parlementair werk

21 maart hoort een dag van vreugde te zijn; de lente begint en Johann Sebastian Bach verjaart (335e keer vandaag). Dit jaar verloopt 21 maart erg apart want vanochtend schoof ik aan bij de kern van de regering (premier en vice-premiers) en de partijvoorzitters van negen partijen, in de zogenaamde bunker, twee verdiepingen onder de grond. Neen, ik ben absoluut geen minister, noch partijvoorzitter geworden.

Vandaag, 19 maart, had het in de Kamer over corona moeten gaan, niet over een politiek maneuver.

In het Kamerdebat over de crisis aan Grieks/Turkse grens pleitte ik voor een ferme Realpolitieke aanpak.

Vandaag (30 januari) in de Kamer heb ik premier Wilmès gevraagd naar de houding van haar regering n.a.v. de dwangsom die zou moeten betaald worden i.v.m. het vonnis over de IS-kinderen.

Gisteren hielden we in de commissie buitenlandse zaken een debat over de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Ik heb me toch niet kunnen inhouden om de schijnheiligheid van Ecolo te hekelen.

Ik stelde gisteren in de commissie Justitie aan minister Koen Geens vragen over de mogelijkheden om Syriëstrijders uit hun ouderlijk gezag te ontzetten.

De Kamer draagt sp.a-Kamerlid Yasmine Kherbache voor als rechter bij het Grondwettelijk Hof. Haar kandidatuur is vandaag met de vereiste tweederdemeerderheid goedgekeurd.

Tijdens de plenaire zitting van 24 oktober kwam ik tussen om te hekelen dat de premier afwezig blijft in de Kamer als hem een vraag wordt gesteld over Catalonië (door Sander Loones). 

Vandaag (17 oktober) sneed ik in De Kamer de situatie in Catalonië aan.

Uit mijn tussenkomst gisteren (9 oktober 2019) in de commissie buitenlandse zaken, als reactie op minister van buitenlandse zaken en defensie Didier Reynders, met als kernboodschap: Gaat onze solidariteit met de Koerden verder dan goedkope verontwaardiging en beseffen we wat de consequenties dan zouden zijn? Dat debat, dat niet gemakkelijk zal zijn wanneer we verder gaan dan de gemakkelijke slogans, kunnen we niet langer meer ontlopen.