Actueel

Op 23 september 2025 werd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers het kunstwerk Basilica dei Santi Giovanni e Paolo van Friedrich von Nerly teruggegeven aan de Stiftung Preussischer Kunstbesitz in het bijzijn van de Duitse ambassadeur, de heer Martin Kotthaus. U kan mijn integrale toespraak hieronder terugvinden. 

Op een zondagochtend, drie weken geleden, tikte ik onverdroten een zondagsmijmering neer onderwijl Marcel in mijn arm aan het wriemelen was en Els boven gederfde slaap inliep, toen mijn iPhone opflikkerde aangevend dat niemand minder aan mijn lijn hing dan de man die zich tot voor kort mijn burgemeester en mijn voorzitter mocht noemen. Die belt me op zondagochtend doorgaans niet dus rees de vraag of er zich een botsing aandiende tussen de wetgevende en de uitvoerende macht die acuut diende geregeld. Mocht Montesquieu nog onder ons zijn, zou ik hem na deze inleiding zeker onder mijn lezers mogen rekenen.

Beschouwt u mij maar als ingewijde in het thema ‘jeugd van tegenwoordig’. De voorbij weken duwde ik mijn favoriete brokje van dat mensensoort kilometers door onze koekenstad, over alle pleintjes, door alle steegjes. Tot grote tevredenheid van beiden.

Ik was gisteren voorwerp van een manifeste daad van discriminatie. Even inleiden past in deze.

Bij de aanvang van de plenaire vergadering van 18 september 2025 gaf ik volgende toespraak: 

De voorbije dagen was ik met collega Vincent Blondel in Genève op de 6e Wereldconferentie van Parlementsvoorzitters.

Naast mijn twee tussenkomsten over A.I. en de rol die parlementen in een democratisch bestel moeten spelen en vele boeiende informele contacten, hadden we ook drie formele bilaterale ontmoetingen.

We spraken met de voorzitters van de Knesset (Israëlisch parlement), het Arabisch Parlement en de Palestijnse Nationale Raad.

Uiteraard mag de rol die wij in het Midden-Oosten kunnen spelen niet overschat worden en past bescheidenheid maar informatie van meerdere zijden inwinnen, is essentieel om niet in sloganistiek te vervallen.

Onderaan kan u mijn integrale toespraken terugvinden. 

Er was eens, niet eens lang geleden, een klein jongetje, nog maar net uit moeders warme schoot de wereld ingerold.
 

Ook in een klein stadstuintje gebeurt van alles; zo verkoos een hommelkoningin ons lapje onlangs als uitvalsbasis. Een feit zonder verhaal, tenzij je het gewriemel in het oog gaat houden. Een hele wereld die zich organiseert in een klein hoekje van een kleine gaarde, vertier voor wie er oog voor wil hebben.
 

Het hier aangesneden thema roept wellicht bij weinigen vrolijke gevoelens op en dient zelden als muze voor scheppers van literair schoon - tot deze verhevenen gerekend worden, is natuurlijk niet de ambitie van uw bescheiden scribent - maar het hoort wel bij de werkelijkheid zoals we die dag-in dag-uit beleven, uit het luik jeuk, toiletbezoek of maagoprispingen.

Voor de derde keer op rij komt de langste dag hier ter sprake, deze week omdat we die gisteren beleefden. De dag van vandaag - al een seconde korter, waarmee we op weg zijn naar de winter zoals vader zaliger pleegde op te merken op zijn verjaardag, vallende op… 23 juni - is al een eind opgeschoten wanneer het klavier voor deze mijmering kan beroerd worden.