Actueel

Uit het kiesonderzoek waar De Standaard vandaag (23 mei 2020) ruim over bericht blijkt dat de kiezer geen vertrouwen heeft in de 'zakkenvullende' politieke klasse die blijk geeft van onvermogen.

Verrassend kan die vaststelling niet genoemd worden. De zogenaamde 'boze kiezer' manifesteerde zich al eerder en Corona heeft het ongenoegen zeker niet verminderd met de mondmaskersaga als opvallende illustratie van het idee dat politici er niets van bakken.

Begin dit jaar hield ik nogal wat nieuwjaarstoespraken en daarin bekeek ik dat fenomeen van de 'boze kiezer'. Hieronder de tekst zoals ik hem nu van spreek- naar leestaal heb overgezet. Een stevige boterham weer, dus spek voor de liefhebbersbek. Het mag al eens meer zijn dan een tweet als het dergelijke belangwekkende zaken betreft.

Essentie van het stuk: naast zeven veel genoemde oorzaken van die boosheid, wordt een achtste graag vergeten: politici beloven gewoon te veel, ook dingen die de overheid niet kan nakomen (en soms, durf ik zeggen, gelukkig maar).

De voorbije week stootte ik op drie artikels waarin – gemeten naar de maatstaf van vandaag – bizarre meningen worden geventileerd. Dat alle drie de auteurs behoren tot de verdachte categorie der blanke mannen van middelbare leeftijd, verklaart wellicht dat er rare dingen in staan.

Deze maand mocht ik het commentaarstuk schrijven voor ons ledenblad Leo. In crisisperiode moet een verantwoorde partij ook verantwoordelijk handelen en goedkope slogans slaken, hoort daar niet bij.

Maar wat deze crisis nog eens duidelijk maakte: België is een wanconstructie, een staatsstructuur waar we in ieders belang vanaf moeten.

Blijkbaar is het vertrouwen van Alexander De Croo in de doeltreffendheid van het Belgische niveau nog toegenomen en pleit hij voor de herfederalisering van de gezondheidszorg.

In deze coronatijden valt bezoek voor terminale patiënten, ook degenen die door andere ziektes getroffen worden, in ziekenhuizen eveneens weg.

“Verspil nooit een goede crisis.” Goedbekkende, ogenschijnlijk tegenstrijdige wijsheden worden graag aan Winston Churchill toegewezen. Die grossierde in dit soort treffende snedigheden met als gevolg dat ze zowat allemaal aan hem worden toegeschreven.

Wie wordt de winnaar van de corona-crisis? Leggen we ons hele lot in handen van de beschermende ‘overheid’ of ontdekken we vrije ondernemingslust die we nooit in onszelf vermoed hadden?

50.000 euro. Zoveel moet België elke dag betalen aan de families van enkele Belgische IS-leden als het niets doet om hun kinderen uit de kampen in Syrië naar hier te laten komen. De rechtbank gaf België zes weken, om het vonnis na te leven en die zijn nu verstreken. Peter De Roover (N-VA): “De beslissing om niet in beroep te gaan, kon alleen verantwoord worden door van de zes weken gebruik te maken om het vonnis na te leven zonder de deur open te zetten voor de ouders. Nu rijst de vraag of de regering het nodige gedaan heeft om te vermijden dat de belastingbetaler vanaf vandaag 50.000 euro moet ophoesten.”

Eén week geleden intussen overleed Roger Scruton. Roger wie? Juist, het academische establishment behandelde één van de meest vooraanstaande hedendaagse denkers liefst als paria waardoor hij in te ruime kring onbekend bleef. Hij werd slachtoffer van wat hij zelf ‘the liberal censorship’, de progressieve censuur noemde.

Even iets anders, een nieuwsje dat ik boeiend en zelfs opbeurend vind. De Franse supermarktketen Intermarché gaat in de clinch met Coca-Cola.