Actueel

Mijn pleidooi voor meer bescheidenheid in de politiek stak vandaag onze noordergrens over (in Nederland loopt de verkiezingscampagne volop), in een column van Geerten Waling in

EW (vroegere Elsevier Weekblad)

De volgende generatie houdt ons hier in huisje weltevree danig onledig. Momenteel ligt hij op zijn speelmat met het ene handje een knuffel bij de oren naar zich toe te trekken onderwijl het andere in het niet langer tandeloze mondje te friemelen en daar dient een waakzaam oog op gehouden want elke dag een beetje minder hulpeloos evenwel nog niet uitgemonsterd voor de volle zee.

Gisteren, vandaag en morgen ben ik in Parijs voor de Paris Peace Forum, een internationale conferentie onder patronage van president Macron. Het decor kan ik kwalificeren als ‘niet onaardig’, aan Place Trocadéro onder de schaduw van de Eiffeltoren aan de andere kant van de Seine.

De Afspraak - https://www.youtube.com/watch?v=wPgCV6VBIQM - 19 september 2025

De Zevende Dag - https://www.youtube.com/watch?v=l2qjHYR6b9M - 19 oktober 2025

Hoe zit het met uw geheugen?

Met het mijne, vraagt u? Tja, dat was ooit beter. Namen, die vormen nog de grootste uitdaging. Zelfs die van mensen die tot de meer nabije kringen behoren en terecht de ambitie mogen koesteren door mij herkend te worden, verdwijnen af en toe in een grijze mist. Ach, mogelijk tikte ik al eerder een zondagsmijmering over het geheugen op mijn klaviertje maar ben ik dat intussen vergeten. Ik hoop van u hetzelfde want dan valt het niet op dat ik er weer over schrijf.
 

Mama en papa slapen nog, dus ik ga stil zijn want het was een razend drukke week waarin van alles is gebeurd. ‘Gelukkig weet onze spruit nergens van’, fluisterde papa gisteren mama in het oor. Weet hij veel over wat ik wel of niet weet, of wat ik wel of niet hoor. Hij mag misschien wat doof worden, aan mijn oortjes mankeert niets hoor.

Aangezien moeder druk doende is met het op punt stellen van ‘s stads portemonnee, beleef ik een vader-jongste zoon-weekeinde. Dat is goed voor het evenwicht want vorige week moest ik hem vijf lange dagen missen en dus sta ik aardig wat geknuffel achter. Dat zijn we nu volop aan het goedmaken.

In Wenen restte ons een dikke tien minuten om van het vertraagd vanuit Zaventem gelande vliegtuig naar het wachtende te rennen. De luchthaven van de Oostenrijkse hoofdstad nooit zo immens ervaren als vorige donderdagavond. We hebben het gehaald, nipt maar gehaald, en ik oogstte bij mijn reisgenoten zowaar bewondering voor mijn loopprestatie. Zwaar bezweet stapten we in het tuig dat ons naar Chisinau zou brengen. Chisinau? Ja, Chisinau, de hoofdstad van Moldavië. Moldavië? Ja, Moldavië.

Naar aanleiding van het Joods Nieuwjaar schreef ik onderstaande tekst voor de Koninklijke vereniging voor Joodse Weldadigheid.