Actueel

De Amerikaanse vicepresident JD Vance oreerde in München dat ‘de vrijheid van meningsuiting in Europa’ ernstig wordt bedreigd. Het invloedrijke blad The Economist vindt alvast dat hij een punt heeft, net als Kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA). Maar hebben ze gelijk?

Door Jeroen De Preter

Voorbije week vond de overdracht plaats van een pril vijgenboompje, in het vroege voorjaar nog twijg en zich nu ontwikkelend op eigen kracht, aan een goede collega, inmiddels verheven tot ondervoorzitter van de politieke club waarvan ik de eer heb lid te mogen uitmaken.

 

‘Main hart is nog goe’, klinkt het erg luid door de nog stille straat op een wijze die alleen kan doen vermoeden dat er zich serieuze lichamelijke mankementen hebben aangediend. ‘Agge wa aawer weurt’, vindt zijn wandelgenote. Ze kwamen net uit de bakker toen mijn tijgertjes werden ingepakt. ‘Roger vult de kamer wel hé’, verwoordt de bakker wat onze trommelvliezen net zelf hadden waargenomen. ‘Woont doar bai.’ ‘Mor tis ne gauwe gast.’

 

Wanneer u dit leest, tenware u de zondagsmijmeringen direct bij verschijnen verorbert, zit ik op een ereplaats in wat rest van het concentratiekamp Mauthausen alwaar ik zo dadelijk een krans zal neerleggen en de vriendenkring Mauthausen toespreken.

Zondagochtenden verlopen ten onzent, althans wat mijn aandeel daarin aangaat, doorgaans als volgt (wie hierin geen belang stelt, terecht overigens, slage deze regels over; het zal het begrip van wat volgt slechts beperkt schaden): opstaan, onder het stortbad, naar de bakker, ontbijten en een mijmering schrijven. Dat bakkersbezoek, het betreft de aanschaf van pistolets en koffiekoeken, neemt niet weg dat ik me vervolgens stort op het kneedwerk, want brood bak ik graag zelf. Zuurdesem vraagt tijd dus de zondag leent zich meer dan andere dagen voor die klus.

Zalig Pasen gewenst, goede medemijmeraar. De paasontbijttafel staat gedekt, een flets zonnetje verhult dat de hemelsluizen straks wellicht een weinig openen, dus laten we snel van de vroege straaltjes genieten.

Het betreft wellicht hét wezenskenmerk van ons beschavingsgewricht dat we ons van alles steeds sneller ontdoen. Niet slijtage geeft aan wanneer het ogenblik van verscheiden is aangebroken, wel het aandienen van een nieuwer alternatief.

Sinds juli 2024 mag Peter De Roover zich Kamervoorzitter noemen. Na acht jaar aan de leiding van onze federale fractie nam hij na een unanieme stemming de voorzittershamer over. Hoog tijd om bij te praten.

Van het ene komt onvermijdelijk het andere. Met ‘het andere’ bedoel ik het bezoek aan de babywinkel om ‘de lijst’ samen te stellen. Wat ‘het ene’ dan wezen moet, behoeft geen betoog.

Laat me de steen meteen in de kikkerpoel plonsen. Perfectie is geen geschenk.