Voor de derde keer op rij komt de langste dag hier ter sprake, deze week omdat we die gisteren beleefden. De dag van vandaag - al een seconde korter, waarmee we op weg zijn naar de winter zoals vader zaliger pleegde op te merken op zijn verjaardag, vallende op… 23 juni - is al een eind opgeschoten wanneer het klavier voor deze mijmering kan beroerd worden.
 

Vorige week vergastte ik u, naar de ondertitel deed vermoeden, op een zondagsmijmering over ‘die day’ maar schreef vervolgens over D-day met de mededeling dat mijn mijmering van 11 juni 1944, de eerste zondag na 6 juni, daar wellicht niet over had gehandeld, mogelijk omdat “uw dienaar op de hoogte (was) van hoogst vertrouwelijke informatie aangaande voorbije week en (dus) waren er goede redenen deze, althans voorlopig, niet voor de openbaarheid te ontsluiten”.

Deze weergave van enige der gedachten die op de zevende der zeven weekdagen door mijn brein kuieren, wijkt in die zin af van een kroniek dat actuele gebeurtenissen niet geheid vermeld worden.
 

Peter De Roover (N-VA) blikt terug op zijn eerste jaar als Voorzitter van de Kamer. Hij gaat onder andere in op de incidenten tijdens het debat over de programmawet (terechtwijzing van Georges-Louis Bouchez, doorverwijzing van de tekst naar de Raad van State, enzovoort). En hij legt uit waarom de Vlaams-nationalist die hij is, heeft aanvaard om een van de hoogste ambten van het land te bekleden.

Van het gekrijs in de huiskamer naar het geschreeuw in de Kamer: na amper 12 dagen geboorteverlof zit parlementsvoorzitter Peter De Roover (N-VA) het begrotingsdebat voor. Is dat niet weinig? ‘Ik heb geen énkele dag geboorteverlof genomen’, zegt Georges-Louis Bouchez (MR).

Kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA) pleit er donderdag voor om samen met de Senaat ook de partijfinanciering die vanuit de Senaat vertrekt af te schaffen. In het VRT-programma Villa politica zei hij dat hij hoopt dat de partijen dat “toch op een andere manier oplossen”.

De Amerikaanse vicepresident JD Vance oreerde in München dat ‘de vrijheid van meningsuiting in Europa’ ernstig wordt bedreigd. Het invloedrijke blad The Economist vindt alvast dat hij een punt heeft, net als Kamervoorzitter Peter De Roover (N-VA). Maar hebben ze gelijk?

Door Jeroen De Preter

Enkele dagen geleden nam ik op een tuinfeest onze honneurs alleenstaand waar - het feest werd ingeleid door een staande receptie - terwijl vrouwlief thuis puffend op dé komst zat dan wel lag te wachten. Teneinde oprispingen over het even verdrukkende als toxische patriarchaat in de kiem te smoren deze aanvulling: tussen de soep (aspergesoep trouwens) en de spreekwoordelijke patatten heb ik de rug gekeerd naar het aangename gezelschap waarmede ik de dis mocht delen teneinde me voortijdig, gemeten aan het aangeboden programma, weer huiswaarts te spoeden, aldaar gezamenlijk de gebeurtenissen af te wachten. Er gebeurde trouwens niets.

 

Voorbije week vond de overdracht plaats van een pril vijgenboompje, in het vroege voorjaar nog twijg en zich nu ontwikkelend op eigen kracht, aan een goede collega, inmiddels verheven tot ondervoorzitter van de politieke club waarvan ik de eer heb lid te mogen uitmaken.

 

‘Main hart is nog goe’, klinkt het erg luid door de nog stille straat op een wijze die alleen kan doen vermoeden dat er zich serieuze lichamelijke mankementen hebben aangediend. ‘Agge wa aawer weurt’, vindt zijn wandelgenote. Ze kwamen net uit de bakker toen mijn tijgertjes werden ingepakt. ‘Roger vult de kamer wel hé’, verwoordt de bakker wat onze trommelvliezen net zelf hadden waargenomen. ‘Woont doar bai.’ ‘Mor tis ne gauwe gast.’