Begin mei ontmoette ik, onderdeel vormende van een parlementaire missie, een reeks hoogwaardigheidsbekleders in Saoedi-Arabië. In februari was ik daar een eerste keer en ook toen mocht ik aanschuiven voor menige interessante babbel. Die gesprekken maakten duidelijk binnen welke krijtlijnen het land op zoek gaat naar het elan dat het in staat moet stellen de komende uitdagingen met succes aan te gaan.
Begin mei trok een kleine parlementaire delegatie naar het Koninkrijk Saoedi-Arabië (KSA), een land dat in de Kamer geregeld over de tong gaat. Het was lang geleden dat parlementsleden uit ons land het land van Mekka nog eens bezochten, wat best vreemd mag klinken. Als we dan toch zo veel belangstelling betonen voor KSA, dan is het misschien een goed idee de toestand ook eens ter plekke te gaan bestuderen, dachten we zo. Dus was ik er bij.
Brussel Saudische handboeken die in de Grote Moskee van Brussel gebruikt worden bij de opleiding van imams, zijn antisemitisch en roepen op tot de jihad, stelt het Ocad in een rapport ( DS 9 mei). 'Voor die brochures en boeken is geld nodig', zegt N-VA-fractieleider in de Kamer Peter De Roover. 'Daarachter zit dus financiering.'
Eind april nam ik in Caïro deel aan de vergadering van de Parlementaire Assemblee van de Unie van de Middellandse Zee. (Daarover schreef ik eerder al een stukje.) Het bracht me meteen voor het eerst in mijn leven naar de Egyptische hoofdstad. De Conferentie duurde twee dagen waar ik één vrije dag aan koppelde – jawel, op eigen kosten stel ik de belastingbetaler maar meteen gerust. Hoe zit het daar in dat meest bevolkte Arabische land? Hier en daar ving ik wel iets op.
Op internationale bijeenkomsten bestaat de gewoonte dezelfde platitudes te gebruiken en te herhalen. Als je dan toch eens zelf op zo’n toneel optreedt, dan probeer je als N-VA’er net iets minder diplomatisch tussen te komen dan gebruikelijk, uiteraard steeds als de welopgevoede jongen die mijn moeder van mij heeft gemaakt. Maar de Turkse delegatie bekeek me achteraf toch met een erg scheef oog.
Woensdag ontdekte ik rond 18 uur dat het een heerlijk zonnige dag was. De uren daar voor (en nog vele daarna) mocht ik vertoeven in een afgesloten commissiezaal waar de hoorzitting over het F16-dossier 13 stonden lang duurde. Voor nogal wat oppositieleden was het gewoon een zitting, want horen hebben ze duidelijk niet gedaan.
De Turkse president Recep Tayyip Erdogan wil de campagne voor de vervroegde presidents- en parlementsverkiezingen opnieuw naar het buitenland uitbreiden. "Ik zal naar een sporthal komen met een capaciteit van 10.000 tot 11.000 mensen - het land zal ik nu niet noemen - en op een bijeenkomst van een internationale organisatie voor mijn Turkse onderdanen spreken", kondigt hij aan in een interview met tv-zender NTV.
Hét symbool van Antwerpen is ‘het handje’, zoals Brabo er één wegsmijt vanop zijn sokkel op de Grote Markt. Silvius Brabo was volgens de sage een Romeinse soldaat die de reus Antigoon doodde en diens afgehakte hand de Schelde in zwierde. Jawel, handwerpen, het blijft actueel.
Nergens zit een politicus veilig, nergens en nooit. Zoals ook vanochtend weer bleek, want mijn naam figureerde in de column van Kaaiman. Niet fraai, of wat dacht u? Althans, niet op het eerste gezicht. Maar dat eerste gezicht wil wel eens bedriegen.
