Zondagsmijmering: Over hulpeloosheid

Zeker dit Allerzielenweekeinde mag de vorige generatie ook een stuk aandacht opeisen. Zijn grootmoeder van vaders zijde bijvoorbeeld, die onlangs drieënnegentig zou geworden zijn ware ze veertien jaar geleden al niet stilletjes vertrokken, een afscheid dat zich al enkele jaren druppelsgewijs aan het voltrekken was, verdient het om nog eens even bij stil te staan.

Voor onze kleine spruit zal Moeke nooit meer zijn dan een foto en een verhaal, een mooi verhaal weliswaar zoals zijn broer hem met veel kleur en warmte zal kunnen vertellen.

Mocht ze nog onder ons verwijlen, ware hulpeloosheid haar deel geweest want omwille van haar opklimmende jaren zou ze de greep op haar wereld al voor een groot stuk hebben moeten laten verzwakken maar, veel meer nog, zou haar wereld bovendien de rol van de razendsnel omwentelende tijd gelost hebben.

Iphone, chatGPT, drones, weekeindje Tallin over-en-weer, genderneutraliteit, bitcoins, ANPR-camera’s, kant-en-klare maaltijden, zelfs warm aan huis gebracht, streaming, zonnepanelen, draagmoederschap, u noemt iets wat de orde van de dag ten onzent bepaalt en zij zou onbegrijpend de schouders ophalen. Hulpeloos ook.

Hoewel, als de sleet geen te hoge tol zou eisen, knopen aannaaien, heerlijke kost op tafel toveren, kousen stoppen, een muur behangen, boodschappen doen voor onze bejaarde bovenbuur, de kachel aansteken, gordijnen op maat naaien of en vooral haar (klein)kinderen van geboorte tot zo ver in de volwassenheid als mogelijk op elk door hen gewenst uur een veilig onderkomen bieden; ze draaide er haar hele leven haar handen niet voor om en zou dat nog niet doen tot het punt dat haar draagkracht - die naar de maat van vandaag zo onwezenlijk groot was - het haar toeliet.

Hulpeloos, schreef ik dat echt?

Ze zou het hare denken over de hulpeloosheid waarmee wij dag in dag uit kampen.

Fijne zondag gewenst

Foto: de huifkar in de herfst 

Facebook, 2 november 2025