Actueel

Geachte (digitale) vrienden,

Na de week van de State of the Union, die naar traditie lange dagen en korte nachten duurde, werd het politieke dier in me ook deze wetstraatwerkweek meer dan gevoed. De aanhoudende strubbelingen binnen de regering, het begrotingsakkoord dat na één week al werd getorpedeerd door Paul Magnette en de zoveelste paniekronde na de recente stijging in het aantal coronabesmettingen: lees er hieronder mijn mening over.

Als het afhangt van minister zal voor bescheiden inkomens #pensioen na 10 jaar werken ongeveer even hoog zijn als na 42 jaar. Slag in het gezicht voor wie 32 jaar langer bijdragen betaalt. #werkenloont (morgen weer wat minder?)

Onze persmededeling:

“We leven in een bijzonder gepolariseerde wereld”, is zo’n zinnetje dat voortdurend opduikt aan alle zijden van het maatschappelijke spectrum. Klopt wellicht en toch duikt ook een ogenschijnlijk tegengesteld fenomeen weer op. Jawel, ‘het fatsoen’.

Dat Afghanistan de blijvende nasleep van de overstromingswaterellende heeft weggedrukt uit de media, roept de vraag op naar de wispelturigheid van onze nieuwsgaring. Welke aandacht kreeg Afghanistan vóór de toestand uit de hand liep? Waarom wordt de dagelijkse strijd van mensen in Pepinster, Trooz en de andere Chaudfontaines alweer naar de binnenbladzijden verwezen, als ze überhaupt nog op enige aandacht mogen rekenen?

Enkele dagen geleden analyseerde Bart Eeckhout in De Morgen het verlies aan parlementaire democratie. Hij wees daar op een aantal terechte mankementen maar verloor één verantwoordelijke te veel uit het oog: de pers. Ik reageerde met deze…

Hallo waarde fb-vriendinnen en -vrienden,

Het zou me niet verbazen dat ik nu al over de gedooglijn ben gegaan, de lijn die aandachtige bewakers van de goede zeden trekken en die dient gerespecteerd op straffe van ‘cancelling’, schrapping waar die zedenmeesters ook maar kunnen schrappen. Schrappen van sociale media, van de media tout court, uit het beroep, uit een club, enfin uit en van wat maar schrapbaar is.

Vorige week nam ik afscheid van u voor deze wekelijkse digitale ontmoeting want de Kamer ging in zomerreces. Zowat elk jaar wordt dat echter onderbroken. Herinnert u zich bijvoorbeeld nog het woord fipronil? Het heeft de parlementaire zomer van 2017 gekleurd met onder meer de zoektocht naar de vraag hoeveel potten mayonaise je per week moet verorberen vooraleer gezondheidsschade op te lopen.

Het is vandaag zondag, in de letterlijke betekenis van zon-dag. Ik tik deze woorden in op mijn gsm - met dikwijls de nodige ‘schrijf’fouten tot gevolg - in mijn overheerlijke want zonovergoten en zondagsrustige stadstuintje. Zoëven klonken de vertrouwde kerkklokken die, vermengd met de stemmetjes van ergens voorbij de tuinmuur spelende kinderen, mij helemaal in de sfeer brengen van een dorpse zevende dag.

Als de covid-vaccins de poort naar de vrijheid vormen, dan is Vlaanderen de regio van de vrijheid. Europa-wijd haalt men nergens hogere percentages gevaccineerden. Maar ook binnen België blijkt de taalgrens een vaccinatiegrens. Hopelijk krijgen de anti-vaxxers geen gelijk want dan heeft Vlaanderen zichzelf de voorbije weken gewoon zelf uitgeroeid. Wat ook de verklaring mag zijn, dat Vlaanderen Wallonië niet is en omgekeerd al evenmin, blijkt dus ook uit zo’n ogenschijnlijk absoluut niet-communautaire aangelegenheid als spuitjes halen.

Geachte (digitale) vrienden,

In de laatste rechte lijn richting zomerreces werd het enigszins onverwacht nog een politiek hoogst beladen week. Ik nodig u graag uit om hieronder m’n voorlaatste weekoverzicht van dit werkjaar te lezen.