Het vehikel dat ik mezelf middels de aankoop ervan ter beschikking heb gesteld om me gemotoriseerd te verplaatsen, kan bezwaarlijk vallen onder de hoofding ‘sjieke voituur’. Mijn kleine Fiatje 600 rijdt wanneer je de pedaal indrukt, laat zich handig manoeuvreren in de stad, oogt fraai maar zal door de ware autofanaat op z’n best op prijs gesteld worden als derde in een vloot.
Bij mijmeringen domineert het spontane gemijmer de ratio. Liet ik nu, deze zondag na een week vol boerenverweer, die ratio de vrije hand dan citeerde ik stemmen die bij dat dreigende gebulder van immense paardenkracht onder de kap voerende tractoren die zich deze dagen zo resoluut ingaand tegen de verkeerscode op autosnel- en toegangswegen begeven, waarschuwen tegen illusies.
Arendo Joustra gooide per 1 januari zijn kap over de pensioenhaag en kroop er vervolgens zelf over, niet om op rust te gaan - kent u jonggepensioneerden die gaan rusten? - doch om gewoon hetzelfde te blijven doen - in zijn geval: schrijven - maar dan op eigen houtje. Kortom, een pensionering zoals zo veel andere, dus waarom de zondag daarmee gevuld?
Weliswaar lopen we elkaar nog volop voor de voeten op nieuwjaarsrecepties, toch is de kerstsfeer helemaal heen, de boom afgetuigd - die jaarlijkse harde confrontatie met de onverbiddelijke vergankelijkheid - en het gevoel van het nieuwe, frisse begin alweer zeer tanend. Nog even en een gemeende nieuwjaarsgroet zorgt eerder voor gefrons van de haarlijntjes boven de ogen dan voor een vriendelijke tegenwens.
Een mijmeringetje vandaag, wat korter, want De Zevende Dag verplichtte mij het warme ledikant al te vroeg naar goede zondagse doen te verlaten en het nieuwjaarsfeest van ‘de partaai’ zorgde er voor dat we datzelfde ledikant pas niet zo veel uurtjes eerder konden opzoeken.
De eerste nieuwjaarsrecepties zitten er op, wat betekent dat de kerstboom zijn laatste etmalen ingaat - maar die kwestie is te belanghebbend om ze met één bijzin af te handelen; ik zet ze op de planning als mogelijk onderwerp mijner mijmering volgende week, in het volle besef dat dergelijke planning haast nooit tot verwezenlijking leidt.
Het kenmerkt deze dagen dat er benen onder rijkgevulde tafels worden geschoven, benenparen toebehorend aan hongerigen die doorgaans niet in die samenstelling de maaltijd nuttigen. ‘Eindejaarsfeestjes’ wordt dit fenomeen genoemd.
Een tekst schrijven door Doorbraak doet altijd deugd. Na al die tijd voelt het een beetje als op visite gaan bij een oude vriend die in je oude appartement is ingetrokken. Jarenlang in elk nummer de rubriek Vrij-spraak – de ‘die hards’ niet onbekend – vullen, blijft kleven aan een mens.
Droomt u van een witte kerst? Mooi dat u er van droomt want, sta me toe hondsbrutaal eerlijk te zijn, in het echt is er van sneeuw deze dagen geen spoor te bekennen tenware u zich ergens op een Alpentop, tegen de poolcirkel of in een Siberisch strafkamp bevindt.
