Zondagsmijmering: Over het stad

Deze ochtend bij de bakker in Antwerpen-Noord. De omgeving Sint-Jansplein vormt een dorp in Antwerpen, de bakkerswinkel een dorp in Antwerpen-Noord.

Een Portugese schone zet op het plein de terrasstoeltjes klaar, een café verder zit een man zowaar al aan zijn eerste pint naast een groep donkere mannen geschaard rond vier koffies. Ik begrijp geen woord van wat ze rondbazuinen. Zij behoren tot een ander dorp in Antwerpen-Noord.

Net voor ik onze straat indraai, kruis ik een zwart gezin, gehuld in smetloos witte gewaden die de hoorn van Afrika verraden. Die gaan naar de mis op de Paardenmarkt. Ook weer een dorp.

Steden worden gevormd door een bundel in elkaar gevlochten dorpen.

Al mijn hele leven woon ik in stedelijk gebied maar ben er nog niet uit - en wellicht zal dat ook niet meer gebeuren - of ik een stadsmens dan wel een plattelandsjongen ben want voel me in beide omgevingen uitstekend.

In de stad dus ook en in het stad al zeker, alle nadelen, en die zijn er, ten spijt.

Zo denken er nog mensen want blijkbaar behaalde de koekenstad voorbije week de vijfde plaats als gelukkigste stad ter wereld. Kopenhagen blijkt het gelukkigst, Zürich, Singapore en Aarhus staan ook voor Antwerpen maar al de andere staren ons qua blij- en monterheid in de rug.

Wat die lijst ook waard mag zijn, het nieuws zorgde voor een straal positiviteit en dat kunnen we wel hebben.

En toch, dat was buiten de sociale media gerekend waar onder de krantenberichten ellenlange klaaglitanieën verschenen als leefden we in Zurig. De opmerkelijkste blijven me dunkt die uit de categorie ‘ik kom er al 20 jaar niet meer’. Men zou denken dat een oordeel vellen over de huidige stad dan best aan anderen gelaten wordt maar de drang om venijn af te scheiden blijkt dikwijls groter.

Twintig, dertig jaar geleden lagen onze Vlaamse steden, veralgemenen is hier niet onjuist, er zowat bij als afgeleefde ruïnes. Wie kon, ontvluchtte de afbrokkelende stenen woestijnen. Dat is vandaag wel anders.

Vanwaar het geweeklaag? Daar biedt een stad goede redenen voor want niet overal heerst peis en vree, daar hoeft een inwoners van Antwerpen-Noord niet aan herinnerd te worden. Wie de buurt ook twintig of veertig jaar geleden kende weet evenwel dat er toen ook geen Kasteeldreef liep, hoe zeer het geheugen het verleden ook overschildert met een kwast gedoopt in mildheid.

Wat in die tijd wel veranderde, drastisch zelfs, is onze leeftijd. Was het vroeger beter? Ja, voor wie wat jaren telt want toen waren we jonger, baas van het kot of klaar om het te worden - die illusie koesterden we toch - we bouwden mee; nu zitten we er meer en meer bij als toeschouwer van een wereld die zijn eigen gang gaat, een andere gang dan de verhoopte wellicht, één waar we geen greep op hebben - en al zeker die illusie niet meer koesteren.

Dat is natuurlijk niet de fout van Antwerpen. Daar heerste op het terras waar gisteren onze Seefbiertjes stonden een uitgelaten sfeer. De mensen genoten van pint, wijntje of apero en de zon. Redenen tot ontevredenheid? Zeker maar daar hadden we dus geen zin in. Alleen de garçon die een vol dienblad zag wegschuiven, die sakkerde.

Dus geen hemel op aarde maar toch veel dichter daar bij dan bij de hel.

Geniet van de mooie dingen die de zondag brengt.

Foto: Onze koningin badend in het licht van het gouden avonduur.

Facebook, 18 mei 2025