Zondagsmijmering: Over blauw-roze tradities

Op die receptie viel de ons tot in den treure gestelde vraag naar het kunne van het aanstaande mensenkind. Er dienen zich daarbij twee mogelijkheden aan en een krant, geloof het of niet, beloont een juistrader met een koffiezetapparaat. In het ene geval zal dat een blauw, in het andere een roze toestel zijn.

“Ik zou dan ‘jongen’ aanklikken want een roze koffiezetapparaat zou wel wat vloeken in mijn keuken”, reageerde een dame, vervolgens nippend aan de bubbels die ik aan me liet voorbijgaan. Ik besloot haar opmerking onbesproken te laten want heb die strijd inmiddels opgegeven. Een man naast mij - dat hij iets ouder is, mag hier niet onvermeld blijven aangezien dat een bepalend feit betreft - bleek nog wel weerstand te willen bieden en gooide in de groep dat roze vroeger de kleur van jongetjes was en blauw die van meisjes.

Mijn in deze kwestie vrijwel gedoofde vuur van verzet laaide weer op en ik viel de tegenwerper bij. De rest van het gezelschap - nochtans ook niet meer echt piep - zweeg maar de stand der wenkbrauwen sprak boekdelen.

Daarmee geen genoegen nemend, drukte ik het pedaal van de provocatie dieper in met de mededeling blij te zijn nog eens iemand te ontmoeten die weet hoe die kleurenverdeling der geslachten écht hoort. Dat was voor de op hun tanden bijtende omstaanders het woord te veel.

De reeds genoemde dame liet zich bijschenken maar haar vriendin kon zich niet verzoenen met dergelijke passieve daad van weerstand - bovendien ook anders te interpreteren - en uitte zich vocaal: “Maar enfin, roze voor jongens? Waar halen jullie dat toch?”

Het antwoord luidt natuurlijk ‘uit onze herinnering’ maar gezien onze vorderende leeftijd en de absolute minderheidspositie waarin we ons bevonden, kon dat weinig overtuigen.

“Het is toch altijd zo geweest: meisjes roze, jongens blauw”, mengde zich de stem van een alleraardigste jongedame, fraai gehuld in een rozig zomergewaad, in het gesprek. Lichtblauw zou haar ook beeldig staan, flitste het door mijn hoofd.

Altijd zo geweest dus. Klopt, althans voor haar maar het relatieve begrip ‘altijd’ heeft een andere absolute betekenis voor iemand wier leeftijd ik pril durf noemen en mensen zoals wij beiden voor wie het woord rijp absoluut niet misstaat.

Zij, de jonge deerne die ons toevallig samengestelde receptiegezelschap zeer opfleurde, behoorde duidelijke tot de leeftijdscategorie voor wie traditie betekent V=roze, M=blauw. Onze traditie is een andere en de breuk moet kort na ons ontstaan zijn, want ook wie een slechts iets hoger geboortejaar op de identiteitskaart heeft staan, wees onze kleurencombinatie met kracht af.

Een en ander leert dat tradities zich sneller vestigen dan het begrip doet vermoeden. Wat voor mij botst met de traditie en nieuwlichterij moet heten, werd intussen zelf een traditie.

Er op de terugweg wat over mijmerend vond ik dat een geruststellende gedachte: tradities zijn onuitroeibaar omdat ze zich zo gemakkelijk aanpassen.

Fijne zondag

Foto: Het nieuwe vaderschap is dan toch geen meigeschenk gebleken maar op de valreep van die schone maand werd ik verheven tot de functie van sportdirecteur der Vlaandriens, uiteraard met zwartgele tooi. Later meer daarover maar nu toch al een beeld. (Merk zeker mijn voor de sport geschapen benenstel op!)