Zondagsmijmering: Over de kloof

Betrokken collega plaatste een prent die overdracht afbeeldend op haar sociale media daarmee, naast fijne en de collegiale geste op prijs stellende reacties, de oprisping ‘met ons belastinggeld zeker’ bij een korzelig klavier uitlokkend.

Puur technisch klopt wat deze medeburger schreef. Weliswaar kocht ik geen vijgenboompje op rekening van het kamervoorzitterschap teneinde het arsenaal aan flora ener medekamerlid frauduleus te verrijken maar de boom waarvan de twijg die nu een jeugdig maar nog kwetsbaar stammetje vormt werd weggesnoeid, schafte ik ooit aan met wat die maand restte van mijn leraarstoelage. En jawel, die werd onttrokken aan de buit die het heffen van belastingen oplevert.

Weze het indirect mag de kattige bewering dus niet beoordeeld worden als volledig gespeend van enige waarheid.

Wanneer het ambt van leraar nog in bepaalde kringen op enig aanzien kan rekenen, is het imago van politici dat van schurftige honden gelijk. Vandaar de oprisping over het olijfboompje waarachter vermoedelijk groot ongenoegen met het overheidsapparaat schuil gaat.

Tekenaar Jacques Moeraert illustreerde deze week in De Tijd de beruchte kloof tussen Wet-en Dorpsstraat op een naar mijn inschatting sublieme wijze met enkele potloodtrekken, daarbij geen poging ondernemend onze zin voor esthetica te bevredigen. (U vindt bedoelde prent op deze fb-lijn, twee dagen geleden geplaatst.)

De prent verbeeldt een huiskamer waarin hij, gekleed in broek, onderlijfje en pantoffels, handen in de zakken, staande voor het venster, zich neigt naar zijn vrouw, die dan weer liggend op de canapé.

Enkele regendruppels aan de andere zijde van het venster geven de weersgesteltenis aan. De man zegt, zichtbaar teleurgesteld in de alweer falende overheid: “In een normaal land had de gemeente al lang een camion zandzakskes op de oprit gekieperd”.

Wat een knap veelomvattend beeld.

De banale vaststelling - enkele druppels water - wekt meteen de vrees op van immense rampen. Je weet maar nooit natuurlijk.

Zelf de handen diep in de zakken houdend, verwacht de boze burger dat de overheid ingrijpt. We betalen toch genoeg belastingen om ons zelf bevrijd te achten handelend op te treden, niet?

Het onvermogen waarmee we geconfronteerd worden, is uniek want ‘in een normaal land’ was de overheid al lang aan de slag gegaan. Elders wordt synoniem voor beter geacht.

Oh ja, en de vrouw in de canapé? Die lijkt de opmerking niet te registreren want scrolt schijnbaar onverstoord op haar mobieltje, een bezigheid die ook weinig luim opwekt als we de enkele lijnen die haar aangezicht vormen juist interpreteren.

De prent van Moeraert, opererend onder het pseudoniem Zak, zit hier pal op de boodschap die Alexis de Tocqueville nu bijna 200 jaar geleden al de wereld in stuurde: “Wat heb ik er tenslotte aan dat er een altijd waakzame autoriteit is die erop toeziet dat mijn genoegens verzekerd zijn, die voor mij uit loopt om alle gevaren af te wenden, zonder dat ik er zelfs maar aan hoef te denken? Wat heb ik eraan als deze autoriteit, op hetzelfde tijdstip waarop zij aldus de kleinste doornen van mijn pad verwijdert, de totale meesteres van mijn vrijheid en mijn leven is, als zij mijn bewegingen en mijn bestaan zo monopoliseert dat alles rond haar wegkwijnt wanneer zij wegkwijnt, dat alles slaapt wanneer zij slaapt, en dat alles ten onder gaat wanneer zij sterft?”

Wij hebben hier zin in appeltaart maar die zal de overheid ook weer niet aan de voordeur afzetten zeker? Weet u wat? We bakken ze zelf.

Fijne zondag

Foto: Deze prachtige pot kreeg ik ter herdenking van mijn geboortedag. Dat verdient uiteraard een bloemetje. Een hortensia bijvoorbeeld.