Opinie

‘Main hart is nog goe’, klinkt het erg luid door de nog stille straat op een wijze die alleen kan doen vermoeden dat er zich serieuze lichamelijke mankementen hebben aangediend. ‘Agge wa aawer weurt’, vindt zijn wandelgenote. Ze kwamen net uit de bakker toen mijn tijgertjes werden ingepakt. ‘Roger vult de kamer wel hé’, verwoordt de bakker wat onze trommelvliezen net zelf hadden waargenomen. ‘Woont doar bai.’ ‘Mor tis ne gauwe gast.’

 

Wanneer u dit leest, tenware u de zondagsmijmeringen direct bij verschijnen verorbert, zit ik op een ereplaats in wat rest van het concentratiekamp Mauthausen alwaar ik zo dadelijk een krans zal neerleggen en de vriendenkring Mauthausen toespreken.

Zondagochtenden verlopen ten onzent, althans wat mijn aandeel daarin aangaat, doorgaans als volgt (wie hierin geen belang stelt, terecht overigens, slage deze regels over; het zal het begrip van wat volgt slechts beperkt schaden): opstaan, onder het stortbad, naar de bakker, ontbijten en een mijmering schrijven. Dat bakkersbezoek, het betreft de aanschaf van pistolets en koffiekoeken, neemt niet weg dat ik me vervolgens stort op het kneedwerk, want brood bak ik graag zelf. Zuurdesem vraagt tijd dus de zondag leent zich meer dan andere dagen voor die klus.

Bij aanvang van de plenaire vergadering van donderdag 24 april sprak ik volgende rouwhulde uit n.a.v. het overlijden van paus Franciscus.

Zalig Pasen gewenst, goede medemijmeraar. De paasontbijttafel staat gedekt, een flets zonnetje verhult dat de hemelsluizen straks wellicht een weinig openen, dus laten we snel van de vroege straaltjes genieten.

Het betreft wellicht hét wezenskenmerk van ons beschavingsgewricht dat we ons van alles steeds sneller ontdoen. Niet slijtage geeft aan wanneer het ogenblik van verscheiden is aangebroken, wel het aandienen van een nieuwer alternatief.

Deze zondagsmijmeringen ordenen mijn zondagochtend, na het opstaanritueel, als volgt: fris gedoucht naar de bakker, ontbijt, in de zetel gaan zitten en nadenken over een antwoord op de vraag: ‘waarover ga ik het vandaag hebben’. Kortom, de schrijver dezer regels weet niet zo veel vroeger dan de lezer daarvan wat ‘de pot schaft’.

Liefhebbers van legenden kunnen zich vermeien in een ruim aanbod aan Valentijnslevens. Eén uit Rome, ook Terni mag er één zoon der stad noemen, verder die van Rethië, ook wel eens gesitueerd in Passau en in Tongeren bezat een Valentijn ooit de bisschopszetel. Hoe het liefdesleven dezer Valentijnen verliep, daarover laten de kronijken ons in het ongewisse. Uit de legendetrommel kan dan weer ruim geput worden waarbij toch hardnekkig een blind meisje opduikt dat door ene Valentijn weer ziende zou gemirakeld zijn. Vreemd dat daaruit dan een liefdesfeest kon ontspruiten terwijl de essentie van Cupido’s werk er toch in bestaat ziende meisjes met blindheid te slaan.

De voorbije twee nachten mocht ik me verheugen diep in Morpheus’ armen te verwijlen om daar de slaap der gelukzaligen te genieten. Voorbije week waren enkele afspraken met die Griekse god misgelopen maar we herstelden onze relatie dus uitgebreid.

Als Kamervoorzitter mag Peter De Roover (62) zich de eerste burger van een land noemen dat ook door de volgende regering niet zal worden gesplitst. Op zijn gezegende leeftijd heeft de Vlaams-nationalistische scherpslijper van weleer geleerd te spelen met de kaarten die op tafel liggen. In de liefde liggen die kaarten schitterend: met zijn verloofde Els van Doesburg is hij in blijde verwachting van zijn tweede kind. 'Ik ga mijn oude sprookjesboeken bovenhalen, ik wil geen woke sprookjes voorlezen.' Raf Liekens / Foto's Jelle Vermeersch