Vrees geen beleggersadvies op deze alweer beloftevolle want naar zich laat vermoeden zonnige zevende dag des weeks. Het goud waarnaar de ondertitel verwijst, neemt hier de vorm aan van een medaille en beloont hoger goed dan het materiële, met name ijver, inzet, doorzettingsvermogen en het streven zichzelf - en uiteraard de anderen - te overtreffen.

Aardig wat mensen trekken in de zomermaanden ‘op vakantie’, waarmee bedoeld wordt dat ze binnen- of buitengaats verblijvend enige nachten elders doorbrengen dan in de eigen sponde. (Voor mensen die de lessen logica verwaarsloosden: de nacht elders dan in de eigen sponde doorbrengen, is dan weer niet per definitie te vatten door de term ‘op vakantie’!)

Laat me deze eindeweeksontboezeming aanvangen met volgende, wellicht een welbepaalde schare uit het kiezersgild tot opgewonden boosheid brengende mededeling: politici van dichtbij of eerder zijdelings betrokken bij één der regeringsonderhandelingen werd de vrijheid verleend deze week de Brusselse ruimtes der beraadslaging te verlaten en een al dan niet zonovergoten vakantieoord op te zoeken. U leest het goed: een volle week en wie het handig aanpakt - u mag steller dezer regels bij dat gild rekenen - kan het concept week gemakkelijk tot negen, wat zeg ik, voor wie reeds vrijdag het hazenpad koos, een tiental dagen uitrekken. Wat een herenleven leiden politici toch.

Opletten met ironie. Opletten, in het bijzonder, met ironie op sociale media.

Het heerlijke zonnetje gisteren joeg me op mijn stalen ros. Ooit fietste ik graag en veel, vervolgens zakte het pedaleren steeds verder richting ‘niets’ maar enkele weken geleden schafte ik me een sportfiets aan, bij De Wielredders, tweedehands dus. Dat leek me gek genoeg. Mijn zin voor realisme weerhoudt me er overigens van het woord ‘koersfiets’ te bezigen. Koersen zit er niet meer in; de tijd dat ik droomde in de fietssporen van Roger De Vlaeminck te treden, liggen ver achter mij. Af en toe ontmoet ik Rik Van Linden en verheug me er over dat de Wilrijkse spurtbom mijn doen nu volgt, zoals ik het zijne, zo veel jaren geleden. Maar zijn belangstelling betreft niet wat ik op het zadel presteer.

De aanleiding voor een zondagsmijmering kan wijzigen tot het ogenblik waarop de iPhone in de hand ligt - soms zelfs tijdens het schrijven. Waar de mijmering op het eind belandt? Ook uw dienaar vindt dat best spannend, elke keer.

Vorige week verbleef ik weer enkele dagen in een hotel voor een professionele klus. Een hotel uit een gerenommeerde keten met aardig wat sterren, handig gelegen in het midden van een hoofdstad aan een drukke straat, niets op de bediening aan te merken, alles overvloedig, spic-en-span maar geen mijner schaarser wordende haren zou er over peinzen er zelf te boeken om er dagen van vertier door te brengen. De omschrijving intimistisch sfeerhotelletje kan in betroffen geval niet treffend genoemd worden, laat het me zo formuleren.

Lees wel, er staat checks, het hiernavolgende handelt dus niet over die dingen die het loon wat aanvullen met in diensten of goederen om te zetten bonnen en evenmin over het bedrijven van de liefde met een spraakgebrek.

Tik één keer een plaatje of filmpje aan op Instagram behelzende een uitgelaten zot huppelend, uitermate streelbaar lammetje, een verveeld ogende poes waarin we onszelf op een luie ochtend menen te herkennen, een naar menselijke normen - tenslotte de enige die wij hanteren - dommig maar sympathiek reagerend hondje, bij voorkeur op puppyleeftijd, een koppig het omgekeerde van wat verwacht mag worden doende ezel of elk ander dier dat betrapt wordt bij een als humaan gedrag te interpreteren bezigheid en de val klapt toe.

Uiteraard stipte u voorbije zondag het bolletje bij ‘de goei’ aan, want dat doet eenieder bij verkiezingen. Wat zou een mens ook mogen bezielen om een voorkeur te uiten voor ‘de slechten’. Niet één stem weten ‘de slechten’ te vergaren want bij een vrije kiezing mag men vrij kiezen en ‘de slechten’ vormen vanzelfsprekend pas een optie bij opgelegde stemming.