Ze lijken te vallen als vliegen, de parlementsleden. Weet daarbij dat de verkiezingen nog moeten plaatsvinden, in normale omstandigheden de echte bijltjesdag.

Het gild der geschiedkundigen kan, naast andere onderscheidingen, opgedeeld worden in enerzijds de uitbeners en anderzijds de breedkijkers. (Ik hanteer hier alweer de grove bijl, niet het subtiele floret.) Terwijl de eersten de wetenswaardigheden tot in de kleinste hoekjes uitpuren, vergasten de tweeden hun lezersschare - doorgaans een veelvoud van de nietige aanhang waarmee de eersten zich moeten tevreden stellen - op een panoramische kijk, talloze facetten bundelend. Monster het voetnotenapparaat; de eersten kunnen er niet genoeg van krijgen, de tweeden willen er de neus wel eens voor ophalen.

“Drukdrukdruk”, klinkt het alom in deze bizarre wereld. Nooit kon de mens gebruik maken van meer ondersteunende hulpmiddelen, edoch, zeggen dat daarmee de indruk toenam dat we het leven wat rustiger en aan gestager tempo zijn beloop kunnen laten, klinkt niet als door de feiten bevestigd. Neen, opgefokt, zo verloopt het leven.

Houdt u van koeienmest? Toegegeven, de vraag hoort gespecificeerd. Zonder verlichtende omkadering kan hierop geen zinnig antwoord geformuleerd worden. Veronderstel dat u ‘ja’ antwoordt, waarop ik verduidelijk te bedoelen of u koeienmest lust, dan mag vermoed worden dat de vraag eerder verwarring veroorzaakte dan voor opheldering zorgde.

Over minder dan negen maanden - op 9 juni 2024 - vinden de regionale, federale en Europese verkiezingen plaats. Wat mogen we de komende maanden nog verwachten van de Vivaldi-regering? En welk scenario staat ons te wachten na de moeder aller verkiezingen? Peter De Roover (61), fractieleider van N-VA in de Kamer, blikt vooruit.

Wie niet graag leest, weze bij deze gewaarschuwd. Stop er nu mee want ik zal u niet verhelen dat de inleiding op wat ik wil gezegd hebben niet kort zal uitvallen. Mochten deze zondagsmijmeringen niet graag te buiten gaan aan buitensporig letterverbruik zou een handvol woorden volstaan om te zeggen wat gezegd wil worden. Maar de ruimte tussen hemel en aarde biedt meer dan doelmatigheid. Wie het daarmee eens is, leze verder. De anderen kiezen nu alternatief vertier.
 

Dan kom je in de oppositie terecht en, ja, dan moet je als fractie ook oppositie voeren. Macht zonder tegenmacht vormt een gevaar. Onze Kamerleden klaren die klus met verve. Maar…

Neen, wees gerust ik hou er over op. Gewoon onderaan nog even meegeven waar u kunt klikken om te genieten van mijn reeks potkastjes over 1848.

Ik noem ze hier slechts bij wijze van voorbeeld, echt waar. Deze zomer las ik nog wat meer dan anders over die nooit teleurstellende want o zo boeiende 19e eeuw om er vervolgens wat over te gaan babbelen in de nabijheid ener micro. En weet u wat: hoe razend elk van de negen afleveringen ook mogen wezen, waardevrij horen ze absoluut niet genoemd te worden. In tegendeel, ze laten een verhaal horen, wat de feiten betreft (doorgaans) correct, wat de lezing daarvan aangaat helemaal gekleurd.

Al wandelend met Tuur aan het andere eind van de les, onduidelijk wie door wie via die band werd geleid, kruisten we een koppel zich door niets bijzonders in de kijker fietsend, noch door het allerklassiekste rijwiel dat ze bereden, noch door zomerse short en bijhorende hemdje waarin ze getooid waren, noch door haartooi. Toch nam ik hen waar, bewuster dan de bomenrij of weideafrastering waarlangs of de grassprietjes waarover ze pedaleerden.

De staatsbon vormde zowat hét onderwerp van gesprek in de slotweek van augustus. De didactische opportuniteit die het initiatief biedt, bleef evenwel onbenut en dan speelt mijn leraarsverleden op. Didactiek houdt zich o.m. bezig met de vraag hoe kennis best wordt doorgegeven. De staatsbon is uitermate geschikt om een mechanisme te illustreren dat te weinig onder de aandacht komt. Het gaat nochtans over een cruciaal onderdeel van de maatschappelijke ontwikkeling.