Zondagsmijmering : Over zondagsgeluid

Voeg daar maar kerkklokkengelui aan toe wat mij betreft. Haast zeker wijdde ik daar al eerder een mijmering aan maar dat herinner ik me niet en ik hoop van u hetzelfde. Zodoende.

Waar de zondagochtend in mijn kinderjaren bestond uit kerkgang en bakkersbezoek, rest nu nog het tweede. Warme pistolets bleken robuuster dan ons Heer. Gemakzucht, verworven inzicht, laten meedrijven met de tijdsgeest? Wie zal het zeggen. Dat thema blijve hier onaangesneden in tegenstelling tot die pistolets van vanmorgen.

Mijn bakkerswandeling op zondagochtend mag zich wel nog verheugen in een kerktorenspits als achtergrond, meer bepaald die van de Sint-Anthoniuskerk (hier wordt de heilige Toon van Padua geëerd) op de Paardenmarkt.

Bij helder weer beschijnt de opkomende zon de zuidzijde met prachtig gouden uur-licht. Om architecturale redenen staat het altaar trouwens naar het noorden gericht wat het bouwsel een licht heidense inslag verleent dan wel het pragmatisme van het katholicisme illustreert.

‘s Zondagsochtends beieren de klokken van genoemde kerk door de haast volledig ontkerkelijkte wijk en ik beken, dat geluid biedt een zekere houvast die de rest van de omgeving steeds minder biedt.

De kerk trekt ook nog gelovigen. Elke zondag verzamelt zich een schare Ethiopiërs getooid in hagelwitte gewaden waarmee ze die zevende dag vestimentair de passende eer betuigen. Dat kan onze liberale samenleving niet meer opbrengen want daar geldt het ijzeren motto ‘ontheiligen’. Aangezien het de ambitie hoort te zijn de perfectie te verwezenlijken en we daar nooit in slagen, moet elke vorm van respect als hypocriet ontmaskerd worden, bij voorkeur met aflegging van alle schroom. Waarom zich keurig opkleden voor wat door factcheckers als laakbaar bedrog zou ontmaskerd worden? Dan hoort zo’n kerktocht toch in cynisch-bittere termen als schijnheilige maskerade weggehoond, niet?

Deze week las ik iemand op de sociale media het woord piëteit gebruiken waarop, fatsoenlijk geformuleerd en eerlijk, de vraag volgde wat dat woord betekende. ‘Eerbied’, volgde de reactie.

“Ik kende het voor écht niet dus ik heb dankzij jou mijn vocabulaire vergroot waarvoor mijn oprechte dank!”, kwam de lieve respons in zo’n zeldzaam moment van vriendelijke uitwisseling op X.

Het is veelzeggend dat het woord ‘piëteit’ uit onze woordenschat verdwijnt wegens nog amper gebezigd. Tja, met ‘eerbied’ kon er nog een seculiere draai aan gegeven worden want ‘devotie’ laat staan ‘godsvrezendheid’ kan heden ten dage alleen maar onbegrijpende verbazing oproepen.

Ach, andere tijden, andere zeden. Maar sta me toe dat geluid van kerkklokken te koesteren.

Fijne zondag gewenst.

Facebook, 1 december 2024