Zondagsmijmering: Over lijstjes

Bijwijlen biedt een zondagochtend ruimte om daarover wat te reflecteren maar wat ook de uitkomst van dergelijke overpeinzing mag wezen, weer neergedaald uit het onmetelijke universum der vrije gedachten naar het overzienbare biotoop waarin onze dagelijkse beslommeringen zich situeren overvalt mij - en wellicht geldt dat ook voor u - wel eens de gedachte dat ik zelfs die overzienbaarheid niet ten volle weet te beheersen. Dat gebrek aan eindregie hoeft het genot aan brede geestelijke uitwijdingen over aangelegenheden die het Hogere mogen heten niet te stremmen, voor de banaliteiten die de verloop van het echt beleefde beheersen, kan het gevoel het overzicht bijster te zijn, beklemmen.

Een bron van rust wordt mij dan geboden door lijstjes, bescheiden gidsen die helpen de daguitdagingen te ordenen maar vooral maatstaafjes bieden om vooruitgang te meten.

Bij het krieken van de dag noteren wat tegen de avond toch echt wel afgewerkt hoort te zijn, biedt welkom houvast en het genot telkens wanneer achter een opdracht een vinkje wordt gezet, vloeit voort uit de dan visueel vaststelbaar geboekte vooruitgang - al komt die dikwijls eerder neer op het stelpen of zelfs slechts vertragen van achteruitgang, verwording, entropie maar daarover spreekt dergelijk lijstje zich gelukkig niet uit

Ben ik de enige die bij het opstellen van dergelijke lijstjes een milde vorm van zelfbedrog beoefent, profiterend van de gangbare fout ordinaal en kardinaal niet van elkaar te onderscheiden?

De kelder na jaren ontaarding opruimen of een nieuwe rol wc-papier installeren, het zijn geen naar tijdsopslorping vergelijkbare klussen maar achter elkaar gezet op zo’n to-do-lijstje werken we ze beiden weg met een vinkje en tellen ze elk voor ‘een klus geklaard’.

Uiteraard spelen we dan vals maar het helpt wel de moed er in te houden en dat is ook wat waard.

Facebook, 8 december 2024