Opinie

Over een ijzersterk geheugen beschik ik niet. Doorgaans herinner ik me pas na diepe peinzing wat we bijvoorbeeld eergisteren hebben gegeten.

Vrijdag werd ik het slachtoffer van een schaking die na een treinrit, zowat twee uur verlengd omdat iemand mijn verjaardag - het noemen van die samenloop suggereert geen verband - uitkoos om zich ‘op het spoor te begeven’ zoals men in treinmaatschappijtermen een zelfmoord omfloerst aanduidt, eindigde in Parijs, wat verklaart waarom ik me nu in de lichtstad bevind. Tussen die ontvoering en de herdenking, diezelfde dag, van mijn verschijnen in de wereld mag wel een oorzakelijk verband vermoed worden, wat dan weer verklaart waarom ik mij gewillig en dus zonder enig verzet liet meevoeren naar die bij de aanvang van het manoeuvre nog onbekende bestemming.

Jeroen Brouwers is dood. Niet onverwacht want uitgeleefd na 81 jaren van intensief beleefd leven. Deze schrijver verschafte ook mij menig uur taalplezier en als u nooit iets van hem las, lijkt de omstandigheid zeer geschikt daar nu mee te beginnen. Zijn oeuvre mag als afgesloten beschouwd worden.

Mijn zondagsochtendrust wordt, terwijl ik dit tik, verstoord door het gebeier van een kerkklok die de gelovigen maant tot spoed bij het afhandelen van de aan de kerketocht voorafgaande voorbereidselen, zoals daar zijn tanden poetsen, haartjes kammen, schoenen nog even opblinken en kerkboek klaarleggen. Het aandringend gelui is, hoe nadrukkelijk het ochtendzwerk ook vullend, niet voor mijn oren bestemd wegens ooit opgenomen in de schoot ener, naar het oordeel van de uitnodigende kerk waarvan hier sprake, foute christelijke obediëntie.

Ik zit weer in ons tuintje, weze het minder uitbundig dan vorige week want het zonnetje verflauwt en de klok is al te ver opgeschoten. Dat is de fout van de VRT - die opgeschoten klok, niet dat verdichtend wolkendek - die mij naar de studio sommeerde om 1 mei van commentaar te voorzien. Vanochtend knuffelde ik mijn door een slap ochtendzonnetje beschenen tuintrots, de vijgenboom, en herhaalde die handeling, met nog meer passie, daarna bij de fotografe, vooraleer me Brusselwaarts te begeven. Schminken, koffietje, debat en weer naar huis. Dan lukt het uiteraard niet tijdig mijn mijmering op het volk los te laten. Gelieve me hiervoor te verschonen.

Ik koester me momenteel, deze regels intikkend in ons kleine stadstuintje waarvan de afmetingen stilaan onhoudbaar botsen met de niet in te tomen ambitie van onze vijgenboom, in dat heerlijkste der zonnetjes zoals ons dat op wolkenloze lentedagen ter genieting wordt aangeboden door moeder natuur. Wie het niet kent, heeft geen idee van de rust die een stadstuintje kan bieden.

Pasen blijft toch een bijzondere hoogdag die slechts ten volle wordt genoten na veertig dagen vasten. Zo’n periode van onthouding geeft weer de volle smaak terug van het besef dat we eigenlijk leven in abundantie, kunnen zwelgen in overvloed.

U kent natuurlijk het onderscheid tussen macht en gezag. Bij macht komt dwang kijken, boetes, vastbinden, huisarrest en dat soort dingen.
Gezag gaat over overtuigingskracht en die heeft dan weer alles te maken met geloofwaardigheid en vertrouwen.

Hoe hoog staat uw thermostaat geprogrammeerd? Ik zou kunnen zeggen dat ik het vraag voor een vriend maar dat zou de waarheid niet verwoorden aangezien ik de minister voor wie ik die informatie uit uw neus wil peuteren, bij manier van spreken uiteraard, mag beschouwen als bekende, in de coulissen zelfs best aangename gespreksgenote af en toe maar het woord vriendin ware toch een ietwat overdreven bestempeling onzer relatie.

Even een inkijkje in dit mijmering-proces. Zondag opstaan, onder de sproeier, tiegerkes kopen bij de bakker, gezellig ontbijten, vervolgens met de Iphone in de zetel gaan zitten en tikken tot ik het beu ben (en lang nadat sommige lezers het beu zijn, zoals elke week wel iemand in diverse gradaties van (on)vriendelijkheid becommentarieert onder de geplaatste tekst). Deze tekst is dus verser dan de pistoleekes.