Zondagsmijmering: Wijk met een Qater

Voorzichtig want middels het woord ‘omvolking’ spelen politici daar handig op in, hopend te kunnen kapitaliseren op het ongemak waarmee dat door elkaar schudden van het stedelijk aanschijn gepaard gaat. In contreien waar het voorlopig nog niet zo opvalt, schept de vrees er voor vruchtbare grond voor partijen die niet alleen op de feiten wijzen maar daar ook graag betwistbare complotten bij betrekken en voor de liefhebbers goed klinkende edoch, graag of niet, onrealistische oplossingen beloven door te zullen drukken eens ze daartoe de kans krijgen.

Hier op zondag geen politiek, dus beweeg ik me nu wel op de rand van hetgeen waarover een mijmering wil mijmeren op de zevende dag.

In de wijk waar wij enkele jaren geleden neerstreken, zou ik eertijds, zijnde van Kempische afkomst, scheef bekeken worden en door de echte Antwerpenaren met hun bekende zin voor zelfzekerheid als ‘keuterboer’ betiteld. Maar afstandsmaten zijn onderhevig aan zware devaluatie en de 42 kilometers die Turnhout van Antwerpen scheiden steken schril af tegen de 7000 soortgelijke eenheden die de wieg van de Afghaanse handelaar achter de hoek scheiden van de toog waarachter hij nu nering doet. Vandaar dat ik hier nu bij de autochtonen hoor.

Zo’n wereldkampioenschap voetbal zorgt voor ambiance in dergelijke buurt. Ten behoeve van wie er zich over verbaast dat mensen hun hart sneller voelen kloppen bij wedstrijden van landen waarvan ze zelf of hun directe voorouders afkomstig zijn, merk ik even op dat elke Amerikaan die ergens in de vorige zeven generaties een Ier kan detecteren zich volledig in het groen hijst op Sint-Patricksday.

(Om die neiging in het politieke te verzeilen ten tweede male van me af te houden, laat ik de ‘onverlaten’ die van de gebeurtenissen misbruik maken om allerhande frustraties de vrije loop te laten middels buitensporig praktiseren van vuurkestook hier best onvermeld.)

De voorbije dagen zorgden voor een complete ravage in de wijk en daarmee heb ik het veel meer over harten dan vitrines.

In Afghanistan hebben ze, dacht ik, te veel andere besognes aan het hoofd om zich bezig te houden met het wereldberoemde ballenspel. Ik vergistte me met deze gissing evenwel wreed, zo leerde me het altijd trouwe Wikipedia.

Op 10 september 2019 versloeg Afghanistan Bangla Desh in de voorronde met 1-0. Het doelpunt werd gescoord, zo meldt Wikipedia, in de 27e minuut door Farshad Noor. En wie is die Afghaanse Noor? Een kerel die, u gelooft het nooit, in 1994 geboren werd in… de Kempen, weliswaar aan de Nederlandse kant in Oirschot. Je doet er niks mee met dat weetje maar het verlevendigt de zondag toch extra.

Vijf dagen eerder was de ploeg van Noor, de Afghaanse dus, echter met 6-0 in de pan gehakt door de latere poulewinnaar en dat was… Qatar. Jawel, ook Afghanistan speelde in Qatar, weliswaar in de voorronde en om stevig op de doos te krijgen, maar toch.

Trouwens, mocht die wedstrijd in het Europese Parlement betwist geweest zijn, leverde die 6-0 nederlaag Noor en ploegmaats naast de hoon van hun supporters wellicht ook een leuk extraatje op de bankrekening op. Wikipedia maakt daarvan geen melding en derhalve doe ik er het zwijgen toe.

De Afghaanse tranen vloeiden dus reeds in september 2019, kort voor wij in Antwerpen-Noord neerstreken wat me diskwalificeert om er persoonlijke bedenkingen aan te koppelen.

Vorige dagen rolden echter de grote koppen in de buurt. De Braziliaanse Antwerpenaren trosten samen in hun talrijke cafés op en rond het Sint-Jansplein, ter voorbereiding van het latere finale feest waarvoor de kwartfinale slechts een probleemloos opstapje zou vormen. Het sierlijke sambagewieg kreeg na de Kroatische mokerslag alles van het krampachtig geschuifel waarmee een zware reumapatiënt zich voortbeweegt.

Later die dag gierde eerst de spanning, daarna de teleurstelling door de zenuwbanen mijner schoonfamilie. De mooie Nederlandse zegswijze die aangeeft uitgeteld te zijn, ‘voor pampus liggen’, kreeg als nieuwe versie ‘voor pampas liggen’. Als die Lionel zich nog ooit vertoont aan de Amsterdamse grachten, mag hij er op rekenen een keukenmessie tussen de ribben gedrukt te krijgen. De met tranen doorweekte oranje parafernalia konden weer de kast in.

‘s Anderendaags schoolden de Portugezen samen in de dranklokalen naast die Braziliaanse - er zijn overtuigende argumenten om het tsjingtsjangsplain te herdopen tot praça de são joão - om er geniepig te vieren dat zij wél naar de halve finale doorstoten. Maar de fado klonk vals en het Portugese geween en tandengeknars overstemde heel even zelfs het getoeter van de autostoet die zich drie straten verder meteen na het laatste fluitsignaal vormde.

Voetbal is emotie, bij winst én verlies. Ik moest er de wijk niet eens voor uit om er deel van te worden. Alleen de supporters van de Marokkanen in de wijk zitten niet met een Qatarkater want de Rode Duivels - dat herinnert u zich wellicht nog - liggen er al even uit en Kroaten, Argentijnen of Fransen wonen er amper.

Fijne net-niet vrieszondag gewenst.

(Vreugde en smart - in het voetbal zitten ze naast elkaar en daarom lijkt voetbal zo op het leven en blijft het zo populair. ) 

Facebook, 12 december 2022