Zondagse mijmering: Taart

Straks komt Mortsel aan de beurt, waarvoor de onvolprezen Sander Loones de Schelde oversteekt, onderwijl zeilt mijn liefste van Lint naar Hoboken. Vrijdagavond dromde een ruime schare aan receptieschuimers van Stabroek en Hoevenen samen in het pittoreske kerkje Attenhoven alwaar ze eerst een toespraak van uw dienaar moesten doorstaan alvorens de tapkranen echt op volle debiet werden geactiveerd. Dat hadden ze in Kapellen handiger bekeken want daar werd ik geacht de flessen zelf mee te ledigen, weliswaar om de zodoende gevulde glazen ter hand te stellen van de zich aan de toog aanbiedende dorstigen. Tussendoor verjaart mijn zus dan ook nog eens maar dat verrast niet want doet ze al mijn hele leven op 22 januari.

Dat nieuwjaarscarrousel trok zich meteen op gang na het geknal dan wel geflits van al dan niet stille vuurwerk dat de overgang kenmerkt om, tenware mijn agenda een uitzondering zou vormen, pas tegen half februari tot stilstand te komen. Er dient nog veel gekust, geklonken, gewenst en afgebabbeld te worden alvorens we het jaar onzes heren 2023 als volwaardig opgestart mogen beschouwen maar we werken er naarstig aan.

Het is usance elkaar bij die gelegenheden het allerbeste toe te wensen voor wat rest van dat weer aangebroken jaar maar dat doende blijken we ons te laten kennen als onbeschroomde huichelaars, gelijk aan vuige gluiperds die breed glimlachend hun niets vermoedende slachtoffers benaderen om hen bij de omhelzing onverhoeds de dodelijke dolksteek in de rug toe te dienen.

Ik raaskal? Neen, u dwaalt wanneer u dat zou denken en nog in de even zalige als foute overtuiging verwijlt dat het hier onschuldig vertier zou betreffen. Mogelijk zondigt u uit onwetendheid hetgeen enigermate verschonend werkt maar informeer u dan passend en lees verder, ook al zal het u wellicht niet vreugdevol stemmen.

Het daagde me ten volle toen ik gisterenavond weer thuis gekomen de dingen van de dag overpeinsde. Daar in het Sint-Andrieskwartier werden de aanwezigen vergast op een ‘zoete receptie’. Keurig uitgedoste jonge kornuiten van een lokale jeugdwerking schotelden de heerlijkste zoetigheden voor, te weten koekjes, winegums, wafeltjes maar ook en vooral stukken taart; rijstspie, flan, abrikoos- of kriekentaart. Het kon niet op en de vriendelijke opscheppers droegen door hun sympathieke ijver niet weinig bij aan de gemoedelijke feestsfeer.

Eilaas, achter die opgewekte façade blijkt dood en verderf schuil te gaan, zoals bleek uit een eerder deze week verschenen maar me pas gisteren net voor het slapengaan onder ogen gekomen persartikel. Het is toen dat me de ogen brutaal werden opengerukt.

Genoemd artikel deelt de lezer op gezag van ene Susan Jebb, voorzitster van de Britse Food Standard Agency, mede dat het trakteren ter opluistering van een verjaardag of jubilee met een stuk taart “even schadelijk is als passief meeroken”.

Ga er even bij zitten en laat het nieuws inzinken. Over nieuwjaarsrecepties wordt weliswaar niet specifiek gerept in het krantenstuk maar het vermoeden dat het euvel niet zou gelden bij dergelijke dit seizoen kenmerkende samenscholingen ontbeert elke vorm van geloofwaardigheid.

Trouwens, wat geldt voor een stuk fruittaart moet evenzeer van toepassing geacht worden op een kriekenbier en dus ook op een pintje, bijgevolg zeker op cava, chardonnay of shiraz om van Duvel nog maar te zwijgen. Welk vreselijk spoor van vernieling werd dit weekeinde weer getrokken en gisteren bezondigde ik mij daar zelf in de meest actieve wijze aan als flexijobte schrijver dezer regels bij als beulsknecht.

Talrijke Kapellenaren reikte ik als het ware de gifbeker aan om enkele uren later zelf, als slachtoffer van imminente rechtvaardigheid, te vallen onder de valbijl van het venijn dat in de vorm van taart werd toegediend in dat terecht parochie van miserie genoemde oord.

Zouden die drie bloemkoolroosjes die ik tot mij nam in het begin van de avond volstaan als antidotum? Bloemkool is een groente en ik nam het tot mij in ongekookte vorm, zoals moeder natuur ze ons schenkt. Moge die greep in het groenteschoteltje mijn redding betekenen.

Of, want geen strohalmgreep mag in deze onbeproefd blijven, bedoelde onze Engelse diëtiste subtiel mee te delen dat passief roken niet erger is dan een stukje taart verorberen? Het wordt zo verwarrend allemaal.

Wat me eigenlijk gewoon een uitstekend idee lijkt om de maand januari zonder al te veel hartkloppingen door te brengen: even geen kranten lezen en onbekommerd van elkaars gezelschap op nieuwjaarsrecepties genieten bij nuttiging van aangeboden natjes en droogjes want van alle mogelijke hapjes lijkt me de zuurpruim bij uitstek de slechtst verteerbare.

Fijne zondag gewenst, bijvoorbeeld bij een lekker stukje taart.

Facebook, 22 januari 2022