Zondagsmijmering: De man met de gele papegaai

Een etentje met een mooi, charmant en intelligent specimen van het andere geslacht hoort tot de bezigheden die ik als bijzonder aangenaam waardeer. Met dergelijk exemplaar, zo heeft het goede lot bepaald, deel ik huis en leven, weze het ten gevolge ons beider agenda’s gedurende te weinig uren. Vrijdag bleken zowel mijn als haar avond verplichtingenvrij gebleven, wat de gelegenheid bood samen van de kookkunsten ener professionele spijsbereider te gaan genieten, waartoe we dan ook prompt besloten.

Wanneer we de wandeling huiswaarts arm-in-arm aanvatten, was de stad uiteraard gehuld in het laatavondlijke duister, wat de op zich al aangename sfeer trouwens bijkomend zeer ten goede kwam.

Op het Sint-Jansplein, dat we dienden te dwarsen, staat deze weken een bescheiden combinatie van kermisattracties opgesteld. Het uur onzer verschijning spoorde niet meer met de wakende periode van kleine kinderen en de meeste kramen hadden de lichten dan ook reeds gedoofd. Dat gold niet voor attracties die op een wat ouder publiek mikken - de schietkraam was wél gesloten - en de lichten van lunapark Chicago brandden nog met de felheid die de verlichting van lunaparken kenmerkt.

Overvol waren de gangetjes tussen de speelautomaten niet maar leeg evenmin. Het blijft blijkbaar publiek aantrekken, al durf ik niet met zekerheid beweren dat het daarbij uitsluitend de drang is om een pluchen giraf met een min-of-meer door handelingen van de speler aangedreven grijptangetje uit een met allerlei gevulde bak op te delven die de betrokkenen naar deze keet had gelokt.

Voor één zo’n grijptoestel, zo merkte mijn gezel op, stond een man met een papegaai op de schouder. Hij ging meteen ons gesprek beheersen want deed de vraag rijzen welk levenspad maakt dat iemand op een koude, regenachtige dag in november moet vaststellen met een papegaai op de schouder voor een speelkast in een lunapark in Antwerpen-Noord te staan.

Vroeg de juf in het tweede studiejaar, jaren geleden, wat hij, toen kind nog, later wilde worden en antwoordde de bengel dat hij later met een papegaai op de schouder in een felverlicht lunapark zou willen staan om nu vast te stellen dat zijn levensdoel bereikt was?

Misschien vroeg een vriend met een papegaai ooit of hij enkele dagen wilde passen op het dier omdat de vriend een kleine heelkundige ingreep moest ondergaan en de ziekenhuisregels qua papegaaienbezoek eerder streng te noemen zijn en overleed die vriend vervolgens aan onvoorziene complicaties, besloot hij de vogel dan maar te houden voor die paar jaartjes dat zo’n beest leeft (een grasparkiet van 6 jaar heet bejaard), bleek de levensverwachting bij nader inzien toch al snel op te lopen tot 40 à 60 jaar als het een kaketoe betreft en zelfs tot 80 jaar indien we te maken hebben met een kakapo (ik moet u in het ongewisse laten, zo dicht zijn we niet bij dat lunapark genaderd), legde hij zich, zijn goede relatie met de overledene indachtig, bij de feiten neer en ontwikkelde zich intussen een warme driehoeksvriendschapsband tussen beest, schouder en man?

Wie zal het zeggen?

Thuisgekomen besloten we samen lekker op de canapé onder het dekentje nog een aflevering van The Crown te bekijken. Die behandelde de ontmoeting van queen Elisabeth met de Russische president Boris Jeltsin, waarbij de moord van de bolsjewieken op de tsarenfamilie aanleiding gaf tot flashbacks. King George V, grootvader van Elisabeth, werd daarin ten tonele gevoerd met op zijn schouder… een gele papegaai!

We schrijven 1917 wanneer zich die feiten afspelen, dat is dus 105 jaar geleden. Zijn er papegaaien die 105 kunnen worden?

Ik lees op een webstek met weinig betrouwbaar klinkende url: “Charlie is een ara papegaai geboren in 1899, waardoor hij 119 jaar oud is vanaf 2018. Hij is in handen van Peter Oram, die de vogel kocht voor zijn dierenwinkel in 1965. Oram nam Charlie later mee naar huis omdat de vogel dol was op vloeken en chanten anti-nazi-leuzen. Van Charlie wordt beweerd dat hij de anti-nazi-leuzen heeft geleerd in het huis van de in oorlogstijd Britse premier, Sir Winston Churchill, die hem naar verluidt in 1937 heeft gekocht.”

Los van het verhaal van Charlie en Winston, de papegaai in het lunapark zat dus mogelijk, het zou technisch kunnen blijkbaar, als jong papegaaitje op de schouder van King George V. Wie weet, het levenslot is onvoorspelbaar en soms grillig.

De vraag die zich nu aandient: als een papegaai op de schouder van een vorst in een kasteel later terecht komt op de schouder van een vrijbuiter in een lunapark, is dat lot dan droef te noemen of hem juist gunstig gezind?

Iets om op een zondag over na te denken.

Facebook, 27 november 2022