Opinie

‘t Mijmeren begon wat later vandaag, want de dag van gisteren eindigde ook later, namelijk vandaag.

Niet meteen het meest sexy thema, de belastingschijven, maar wat ik in het parlement aanklaag kost u wel hopen geld dat langs de achterdeur wordt weggenomen door de regering-De Croo die intussen in uw voortuin voortdurend toetert hoe veel ze doet voor uw koopkracht.

We kunnen al van alles. Nieuwe heupen steken, het is routine geworden; robots op smsjes doen antwoorden alsof het een oude schoolkameraad betreft, het ligt binnen handbereik; de rekening op het terras betalen en dan iedereen zijn deel via een scan laten storten, we doen het alsof we nooit anders kenden; ijsjes maken met inktvissmaak, goesting is kopen. Elke dag komt er straffe kost bij. De toekomst voorspellen, dat lukt echter nog niet echt.

Ik wou haar via deze weg een briefje schrijven maar ga dat niet doen. Ik ga haar niet eens ‘taggen’ in dit bericht. Gisteren appte ik om te vragen hoe het haar ging en eindigde ons digitaal gesprek met de raad de wereld maar even te laten voor wat die is. Het zou getuigen van weinig zin voor consequentie om haar vandaag zelf niet met rust te laten.

Politici horen ter verantwoording te worden geroepen, in het bijzonder bij verkiezingen. Wie zich verschuilt achter burgerbevragingen en expertgroepen ontloopt dat oordeel.

Ik hou van distels, laat ik dat maar gewoon meteen toegeven. Mogelijk ben ik distofiel geworden in Schotland waar die koppige plant zich tot in de meest woeste uithoeken weet te handhaven. Ooit vertelde een oude Schot me dat een distel de enige plant is waarvoor schapen de snuit ophalen. Tja, het is dat of de snuit openhalen natuurlijk. Het Schotse landschap zou dus zo distelrijk ogen omdat de schapen de rest kaalvreten. Of het verhaal klopt, weet ik niet maar dat ik het me nog herinner niettegenstaande de hoeveelheid whisky die dat gesprek begeleidde, mag een mirakel heten.

Over een ijzersterk geheugen beschik ik niet. Doorgaans herinner ik me pas na diepe peinzing wat we bijvoorbeeld eergisteren hebben gegeten.

Vrijdag werd ik het slachtoffer van een schaking die na een treinrit, zowat twee uur verlengd omdat iemand mijn verjaardag - het noemen van die samenloop suggereert geen verband - uitkoos om zich ‘op het spoor te begeven’ zoals men in treinmaatschappijtermen een zelfmoord omfloerst aanduidt, eindigde in Parijs, wat verklaart waarom ik me nu in de lichtstad bevind. Tussen die ontvoering en de herdenking, diezelfde dag, van mijn verschijnen in de wereld mag wel een oorzakelijk verband vermoed worden, wat dan weer verklaart waarom ik mij gewillig en dus zonder enig verzet liet meevoeren naar die bij de aanvang van het manoeuvre nog onbekende bestemming.

Jeroen Brouwers is dood. Niet onverwacht want uitgeleefd na 81 jaren van intensief beleefd leven. Deze schrijver verschafte ook mij menig uur taalplezier en als u nooit iets van hem las, lijkt de omstandigheid zeer geschikt daar nu mee te beginnen. Zijn oeuvre mag als afgesloten beschouwd worden.

Mijn zondagsochtendrust wordt, terwijl ik dit tik, verstoord door het gebeier van een kerkklok die de gelovigen maant tot spoed bij het afhandelen van de aan de kerketocht voorafgaande voorbereidselen, zoals daar zijn tanden poetsen, haartjes kammen, schoenen nog even opblinken en kerkboek klaarleggen. Het aandringend gelui is, hoe nadrukkelijk het ochtendzwerk ook vullend, niet voor mijn oren bestemd wegens ooit opgenomen in de schoot ener, naar het oordeel van de uitnodigende kerk waarvan hier sprake, foute christelijke obediëntie.