Zondagse Mijmering: De geur van dennenhars

2022 is helemaal geschiedenis, de kerstsfeer ook. Geen Jingle Bells meer die het zwerk tart. (Doet me er aan denken dat ik dit seizoen Herman van Veens heerlijke kerstplaat niet beluisterd heb. Maak ik seffens goed want zonder is er geen Kerst geweest en huiskamers zijn niet streng op anachronismen.) De nieuwjaarskaarten die nog niet verstuurd werden, leg je beter in de lade voor volgend jaar. (Doet me er aan denken dat ik weer verzuimde er op de post te doen. Dat is niet meer goed te maken. Bij deze: mijn welgemeende excuses én beste wensen.)

Kersttijd blijft toch een tijdsspanne van bezinning en als die voorbij is, sluipt de melancholie over wat we verwaarloosden in die periode, wat we hadden moeten doen, niet deden en er nu ook niet meer van zal komen in de zone tussen hart en schouder, alwaar, althans bij mij, de melancholie huist.

Ook melancholie, van een ander soort wel, meer zoeterig geurend naar dennenhars, over wat we wél deden en nu toch voorbij is. Die dagen in Wenen bijvoorbeeld, op het vader/zoon-reisje waarmee we terug aanknoopten bij een door corona onderbroken traditietje. Beide rondden we voorbije jaar een decenniumkaap en dus is het wel heel mooi dat ons traditietje die gebeurtenis gekoppeld aan de coronabreuk heeft kunnen overleven.
We deden de klassiekers: Wiener Schnitzel, Gulashsuppe, Naturhistorisches Museum en zo.

Breugel natuurlijk ook. Veel Breugel. Een zaal vol zelfs. Rubens ook en Van Dijck, enfin een mooi hoofdstuk uit het verhaal van Vlaanderen waar de wereld voor aanschuift maar ik ben een uitgesproken Breugelman, die schalkse snuiter op wiens doeken je nooit uitgekeken geraakt. Na veertig jaar werd het dan ook de hoogste tijd om nog eens naar de keizerlijke stad te trekken alwaar ik me er, me vergapend aan Pieters konterfeitsels, met eigen ogen van kon vergewissen dat die posters thuis wel degelijk het origineel afbeelden.
Best wel geschikte achtergrond, Wenen, voor een vader/zoon-moment. De stappenteller heeft het geweten.

Op de luchthaven pikte ik uit het aanbod Der Standard, Österreichs unabhängige Tageszeitung, om wat mee te zijn met hetgeen gaande is in de Alpenrepublik. De krant van 27 december opende met Oekraïne maar pakte daar onder uit met een peiling die Der Standard liet uitvoeren, wetende dat lezers snoepen van peilingen omdat die de indruk wekken te onthullen wat zich tot dan schuilhield in het donkere Rijk van het Onbekende.

Wel, wat leert deze rondvraag? Wenen mag dan een prachtige stad zijn, mooi én schoon trouwens, alles ogenschijnlijk keurig op orde; Tirol mag dan een lust zijn voor bergenminnende ogen en berglucht- of dennenharsminnende neuzen; in dirndl opdienende schoonheden - of hun mannelijke collega’s in Lederhose - die Sachertorte en thee met Stroh voorschotelen, mogen dan de indruk wekken dat het leven hier alleen maar te kort kan zijn; liefst 66 op honderd Oostenrijkse stemgerechtigden vindt dat het er in (hun) eigen land niet rechtvaardig aan toe gaat. Er zijn er wel meer die Wenen één grote façade vinden maar Oostenrijk als oord van onbillijkheid veroordelen, je verwacht het niet. “Ach, zeuren en zaniken daar kent heel dat uitgeputte Europa wel wat van”, klinkt het wijze oordeel van de caféfilosoof maar hij (M/V) dwaalt want wat spit die Umfrage verder nog boven?

Niet minder dan 71% - ook niet meer trouwens - van de bevraagde Oostenrijkers vindt zichzelf wél rechtvaardig behandeld!

Sta er even bij stil en laat het inzinken. Wat een volk hé want samengevat komt dat neer op: och, ik ben content maar de anderen verdienen wel wat meer egards dan hen te beurt vallen.

Als dat geen schone gedachte is om 2023 mee aan te vatten.

Facebook, 8 januari 2022