Zondagse mijmering: Boeken

Eigen schuld dus dat ik weer voor die klus sta op deze zondagochtend, vallend tussen het iconische partijnieuwjaarsfeest gisterenavond en een spreekoptreden in Vrasene seffens. Is ongemak dragelijker, makkelijker te torsen indien voortspruitend uit eigen, autonome keuzes of net niet? Grote denkers uit het lange verleden dat aan deze zondagochtend voorafging, braken daar het hoofd over; boeken daaromtrent zat die te raadplegen zijn.

Boeken. Jawel, daarmee zit ik op een thema dat me door deze moeilijke ochtendwijlen kan helpen want weinig ligt me zo aan het hart als op papier gedrukte ziele- dan wel hersenroerselen. Achter elke rug uit de boekenkast gaat een wereld schuil en vandaar mijn niet in toom te houden aandrang om steeds weer opnieuw boeken aan te schaffen. Ik heb mijn vaste adresjes en verder zal geen stad me als bezoeker tellen zonder dat ik er minstens één boekenboer bezoek.

Niks Ipad of E-reader voor mij. Gemakkelijk? Ja. Handig? Yep. Plaatsbesparend? Absoluut. Iets voor mij? Onder geen beding. Van die genoemde voordelen staat de plaatsbesparing me trouwens nog het meest tegen. Wat oogt mooier dan een gevulde eikenhouten boekenkast? Het ervaren genot wanneer die gewillig, bij voorkeur ‘s avonds, na gedane arbeid en afgedroogde vaat, mijn vingers van de ene hand, het afsluitende glas whiskey, vermouth of cognac onderwijl in de andere houdend, zachtjes over haar ruggen laat strelen, mag niet het allerhoogste heten maar veel scheelt het niet.

Eén boek past bij uitstek meer op het nachtkastje dan in het bibliotheekmeubel, de ‘1001 boeken die je gelezen moet hebben’. Dat omvat uitsluitend de fictie-afdeling en aangezien minstens de helft van mijn leesgenot betrokken wordt uit non-fictie, drukt het mij figuurlijk extra met de neus op het droeve feit nooit in de buurt te komen van de ultieme leesprestatie. Gelukkig maar; stel je voor ooit uitgelezen te geraken.

Dus ga ik net voor de droomwereld de taak mag overnemen door een handvol besprekingkjes uit die lange canon. Ik ben aanbeland in 1938, bij ‘Murphy’ van Samuel Beckett. Gisteren was het nog een jaar vroeger en in 1937 liet uitgever Covici Friede John Steinbecks ‘Muizen en mensen’ van de persen rollen. De wetenschap, door die korte samenvattingen opgeroepen, dat er nog zo veel op lezing te wachten ligt, helpt verzoenen met de banaalste bezigheden die een werkdag op de plank kan hebben liggen.

Trouwens, momenteel bijt ik me door Tolstojs ‘Oorlog en Vrede’, een keuze die niet helpt flink op te schieten in het afwerken van de lijst. Wie beweert ook alweer dat mijn teksten lang zijn? Hoe verrassend vlot die uberklassieker uit de romankunst zich ook laat lezen, 1552 bladzijden blijven natuurlijk wel 1552 bladzijden en dan wring ik er nog de nodige non-fictie tussen.

Dit alles om in te leiden wat ik hier moet opbiechten. Ik hou van boeken en plaatsen, het mogen winkels of standjes op pleintjes zijn, waar die ter aanschaf uitgestald liggen. Leve de bruine kroeg maar hoe heerlijk ook is het toeven in een bruine boekhandel?

Edoch, ik erken ootmoedig me bijwijlen te gedragen als een valse minnaar, met name wanneer ik niet aan de verleiding weersta om in plaats van geduldig naar een gezocht tweedehandsboek te speuren tot het lot me goedgezind het kleinood onder ogen duwt mijn toevlucht te nemen tot een brutale digitale bestelling. Reeds ‘s anderendaags levert de koerier wat anders maandenlang arguswerk en veel geluk kan benodigen. De drang naar instantbevrediging lokt ook uw dienaar, ik erken het nederig, bijwijlen in zijn fuik.

Gisteren kondigde de deurbel zo’n levering aan. Ik nam het pakje met een dubbel gevoel in ontvangst. Ja, het gezochte werkje zou binnen luttele ogenblikken op mijn tafel prijken maar dat had zo weinig ijver gevraagd dat het verwerven ervan meteen stevig aan waarde inboette.

Verkerend in die gemengde gemoedsgesteltenis scheurde ik het karton open en vond daarin niet zomaar een haastig onder de flappen gepropt boek maar, oh dank fijnbesnaarde verzender daar ergens diep in Nederland, een keurig als naar de kunst in bruin papier ingepakt volume dat pas na ontdoen van het wikkel onthulde het bestelde te zijn.

Zo kreeg ik het gevoel dat het een geschenk betrof, mij pas als eigendom vergunt na het leveren van enige inspanning in de vorm van secuur uitpakwerk. Zoals het minimaal hoort, want de schrijver er van, die leverde pas een noemenswaardige inspanning om mij het genot van het lezen te verschaffen.

Kortom, papiertje er rond, het maakt een wereld van verschil.

Geniet van uw zondag, al dan niet lezend.

Facebook, 15 januari 2023