Zondagse mijmering: Over een petieterig kopopstekertje

De facturen tellen niet mee, daar kampt iedereen mee, tandenknarsend en tandenklapperend. Die andere ongemakken verstoren uw particulier welbevinden dus daar dient individueel ingegrepen.

Hoofdpijn? Even tukje doen (en, naargelang de oorzaak, vanavond dat ene pintje te veel afwijzen) kan mogelijk volstaan. Griepgevoel, opspelende darmen, pijnlijke nieren, hartkloppingen… een bezoek aan de arts mag dan aangewezen heten en moge u er in slagen er ook één te vinden. Gedoe met gezin, lief, op het werk? Dan lijkt een goed gesprek met betrokkenen of nauwe vriend(in) een geschikte weg naar mogelijk soelaas. Goede buur, fijne collega, oude schoolkameraad, ze kunnen een gerief zijn.

U herkent hier natuurlijk de aanpak uit de oude doos. Kampt u evenwel vandaag met fysiek of mentaal onwelzijn, gooi het dan op de sociale media. Maak van uw hart geen moordkuil. Schreeuw uw ellende wereldwijd uit. Wie geen malheuren kan delen, telt niet mee.

Loopt er in uw leven niet meteen iets mis wat onverwerkbaar is, zoek dan verder. U stoot voorzeker op gedoe, zaken die anders lopen dan gewenst. Zoals le docteur Knock het in Jules Romains roman als beroepsmotto hanteerde: een gezonde mens is iemand die zijn ziekte negeert. Blijmoedig, zouden we kunnen parafraseren, is slechts wie de ogen sluit voor het onheil dat zich voor de deur posteert.

Alle narigheid moet vandaag wel de wereld in want dan doorbreken we taboes en we gaan er prat op in een taboedoorbrekend tijdsgewricht te leven, waaraan we volgaarne ons kiezeltje bijdragen. Zo doende zien we evenwel meteen een nieuw taboe ontluiken: het idee dat iemand zijn/haar problemen - die we allemaal hebben want ‘shit happens’ zoals de grote filosoof Forrest Gump leerde - ook gewoon aanpakt zonder de beproeving luidkeels rond te bazuinen.

Mijn minder milde ik denkt bij dergelijke uitbarstingen: hou op met dat gezanik, die publieke cultivering van rampspoed, dat gemekker ook deel uit te maken van de club der verworpenen, die onverholen trots mee op te stappen in één of andere cortège des misérables, daarmee pogend de verdenking geprivilegieerd te zijn af te wenden (stel je voor). Vooral wanneer het bij dat geëmmer figuren betreft die kunnen bogen op enige bekendheid of zich dat alleszins wijsmaken, speelt deze minder milde ik stevig op.

De tragiek die achter dat exhibitionisme van de miserie schuil gaat, betreft bij vele gewone stervelingen uiteraard het om zich heen grijpende gebrek aan goede buur, fijne collega, oude schoolkameraad. Wanneer het goede oude luisterende oor ontbreekt, moet als noodkreet zo’n megafoon van de tweet redding brengen.

Mijn milde ik voelt dan medeleven opborrelen - voor zo ver het dus geen aandacht zoekende vedette-in-het-slop betreft uiteraard - maar daar heeft die noodtwitteraar natuurlijk weinig aan. Ook al zijn we ‘bevriend’ op een sociaal medium, met vriendschap heeft dat weinig te maken en vandaar dat de ontvangers van de boodschap doorgaans onmachtig noodgedwongen overgaan tot de orde van hun alweer zo druk bezette dag.

Sociale media, we zitten er nu zelf op. Niks mis mee dus maar als alternatief voor het echte leven komen ze stevig te kort.

Geniet, na lezing van deze mijmering uiteraard, van uw zondag in het echte leven.

(Het is aan zo’n “ik voel me slecht maar het gaat al wat beter”-tweet die net mijn tijdlijn passeerde te wijten dat ik deze toer opging. En zeggen dat ik het wilde hebben over een ontluikend beetje groen. Tja, mijmeringen, je hebt ze niet in de hand. Ik laat de titel gewoon staan, al was het als geheugensteuntje voor volgende week. Dan probeer ik het nog eens. Moge de foto van hét symbool van gezelligheid, de kerstboom annex houtkachel, dienen als goedmakertje.)

Facebook, 18 december 2022

11 keer gedeeld

Vind ik leuk

Reageren

Delen