Op de fb-muur van een goede en bovendien inspirerende vriend (goed, inspirerend en vriend; eerdaags scholen wij samen aan dezelfde tafel en dus lijkt het me niet onverstandig deze drie concepten hier hem typerend te clusteren) las ik kortelings de vaststelling dat een student in 1968 met een Citroën 2CV mobieler was dan Karel de Grote. Klopt natuurlijk, als ware het een zwerende vinger.

Je hebt bijen en je hebt wespen. Ze lijken een beetje op elkaar, voor wie niet oplet. Een beetje en dan nog als je heel erg niet oplet.

Zit u in het Barbie-kamp of mogen we u rekenen bij de Oppenheimers-club? Barbie of Oppie, vluchten kan niet, de keuze dringt zich onweerstaanbaar op, op straffe van maatschappelijke isolatie. Althans zo wil de barnumpromotie ons doen geloven.

Op de laatste plenaire zitting van de Kamer bevroeg ik premier De Croo over de afgefloten fiscale hervorming.

Ook de fiscale hervorming krijgt Vivaldi niet rond.

Zal de regering er over vallen? Neen, want één zaak bindt de Vivaldi-partijen: angst voor de kiezer.

Een interview over dit jongste falen van de regering-De Croo: bekijk hier. 

Facebook, 19 juli 2023

Terwijl het in het zuiden van Europa volstaat om een ei op straat te leggen om het wat later hardgekookt te kunnen oprapen - tenware een Vespaatje er onbesuisd overheen zou scheuren - en onze zomerzon zich evenmin onbetuigd laat, lijkt het thema ‘vuurkorven’ wel het allerlaagste te staan op de lijst ‘daar moeten we het nu dringend over hebben’.

De vlag ligt uithangklaar, straks een leeuwenbabbel, dinsdag naar het Brusselse stadhuis en het Schoonselhof getogen. De flamingantenregel dat vakantie vóór 11 juli niet past, volg ik al mijn ganse leven. Overigens, als leraar kon de riem er daarna af, nu ik in Belgisch dienstverband gekneld zit, hoor ik tot 20 juli actief te blijven (waarop van aan de toog geroepen wordt: ‘Actief, ne politieker? Zwaanst na ni.’)

Vorige week leek het even dat ik uit de kast kwam, als anarchist maar de nuance die daarbij vermeld werd, moge volstaan hebben, zo mag ik hopen, om mijn geloofwaardigheid voor volkomen uitholling te behoeden.

De Morgen berichtte vrijdag over de besognes die Christiana teisteren, de anarchistische vrijstaat in Kopenhagen. Die buurt in de Deense hoofdstad doet zo’n beetje waartoe de inwoners samen beslissen zin te hebben. Dat mogen ze daar al van de stadsbestierders sedert 1971, op een oud militair domein. Het heeft wat zelfbestuurderig en ook het woord Vrijstaat klinkt me als muziek in de oren.

Aangezien de kinderen ten bate wier welzijn wij indertijd de hiernavolgend genoemde oppas inhuurden intussen het vierde decennium hunner bestaan hebben bereikt, moet deze anekdote zich ergens in de jaren negentig afgespeeld hebben. Wie zich dat tijdvak nog herinnert, weet dat we ons toen zeer modern, hoogtechnologisch geëquipeerd en mondiaal georiënteerd achtten hoewel we niet rondliepen met een volwaardige filmploeg in de broekzak, niet elke minuut opgeschrikt werden door nieuwsflashes, onze vrijgezellenavond niet organiseerden in Tallinn en intelligentie nog geen artificieel ding was. We meenden het product te zijn van een gigantische vooruitgang maar stonden, zo blijkt nu, eigenlijk nog nergens want in tegenstelling tot vandaag was ergens toen nog ergens.