Zondagse mijmering: Over Forrest Gump

Nieuwjaarsrecepties dus. “Goed gevierd?” Op die vraag volgen verhalen, wellicht aangedikt, die moeten illustreren hoe spetterend de overgang bij de gesprekspartner verliep. Feilloze nacht, onwaarschijnlijk gezellig, omringd door een ruime schare gelijkgestemden, buitengewoon lekker eten trouwens én de wijn, ronduit exquise. Of een variatie op dat thema.

Mooi toch en wie zijn wij om van die getuigenissen korrels zout te gaan afschrapen?

Aansluitend op die sfeerbeelden van beleefde genoeglijkheid volgden evenwel geheid uitingen van afschuw voor de vernomen quasi burgeroorlogachtige taferelen die zich aan de andere zijde van de voordeuren afspeelden. Ik heb niemand ontmoet die er zelf getuige van was maar de media zorgden voor voldoende woord, klank en beeld, zodat het leek alsof we er bij waren, waar ter wereld ook ellende kon worden geregistreerd.

Mug-diensten hinderen in het werk of politiecombi’s schenden, daarvoor kan vanzelfsprekend geen enkel begrip opgebracht. Deze rode lijn mag nooit een stippellijn worden. Alleen de zwaarste represaillemaatregelen passen hierbij en er mag geen plaats zijn voor welke relativering ook voor het gedrag van het canaille dat hulpverleners belaagt.

Deze duidelijkheid verschaft hebbende, wil ik ten zeerste waarschuwen voor de onvermijdelijke gevolgen van het al te zeer problematiseren van het feit dat de mens, ik hanteer hier de term die Joachim Pohlmann bezigt in zijn zeer aanprijzenswaardige want gedurfde recent verschenen boek ‘Volk & Elite’, een morsig wezen is.

Menigeen zich ter rechterzijde van het politieke spectrum situerend, grijpt graag weekeind- of eindejaarsrellen aan om een agenda van meer-blauw-op-straat of een strenger-straffen-verhaal te onderschoren. Ze wezen bij deze, en ik besef zeer me nu zelf op glad ijs te begeven, gewaarschuwd want voor ze het weten effenen ze het pad voor een uitgesproken linkse invulling van ons bestel.

Wanneer we alles wat minder loopt dan perfect aangrijpen om te staven dat de overheid faalt, zal de remedie er in bestaan middels bijkomende reglementering de greep van de overheid alsmaar verder te verstrakken. De overheid, geacht dan er voor te zorgen dat de morsige burger nooit meer kan falen, hertimmert het leven vervolgens graag tot een met watten beklede sleuf, verwarmd bovendien, waar Vadertje Staat u geblinddoekt betuttelt van wieg tot graf.

De alom graag gewekte indruk dat festiviteiten vroeger allemaal in peis en vree, harmonieus en wrijvingsloos verliepen, zegt vooral veel over de mildheid onzer geheugen.

Mijn vader - bij volwassen leven een integer civiele dienaar - verhaalde hoe de kermis van Beerse in zijn jonge jaren steevast uitliep op stevig handgemeen met ‘die van Vlimmeren’, waarop de kermis van Vlimmeren enkele weken later het terrein vormde waar wraak genomen werd. Er kwamen ook wel eens messen aan te pas en de sjampetter… die hield zich wijselijk gedeisd. Zijn verhalen dateren van nu zowat driekwart eeuw geleden in de Stille Kempen.

Neen, de mens wordt niet slechter (beter trouwens ook niet), hij blijft zijn morsige zelve.
Moge 2024 een overheid brengen die er voor kan zorgen dat hulpdiensten risicoloos hulp kunnen verlenen.
Moge 2024 ons behoeden voor een overheid die meent de morsigheid van de mens volledig uit te moeten roeien want dat eindigt in pogingen om de mens zelf uit te roeien.
Moge 2024 ons wat meer verzoenen met de wijze en in wezen geruststellende woorden van Forrest Gump: ‘shit happens’. Het zal het algemene tevredenheidsgevoel zeer baten.

Geniet van uw eerste, wellicht ietwat morsige zondag van het jaar en misschien tot seffens op de Antwerpse Grote Markt.

Facebook, 7 januari 2024