Zondagsmijmeringetje: Over een nieuwjaarsfeest

Vandaar de laattijdigheid van dit schrijfsel.

‘Een kolkende massa’ was hetgeen ik, bescheiden opgesteld maar toch op het podium, tijdens bdw’s toespraak mocht aanschouwen in die Mechelse Nekkershal. Vervolgens, na de toespraak van de voorman, ving een urenlange handenschudderij aan, in vele gevallen begeleid door wanggekus als lichamelijke ondersteuning van de nieuwjaarsgroet.

Uiteraard zijn we dan ‘onder elkaar’, dus geeft het geen pas om toekomstvoorspellende vaststellingen vast te knopen aan de geestdriftige begroetingen. We mogen er van uitgaan dat een peiling over de partijvoorkeur gisterenavond stalinistische scores zou opgeleverd hebben (er waren ook journalisten in de zaal).

De onderdompeling in wat dan als achterban wordt betiteld, deed zeer deugd om de reden die ik hierna in enkele frasen wil verwoorden.

Politiek bedrijven in Brussel blijft, het moge u verbazen of niet, een best wel eenzame bezigheid. Slechts zelden stoot je in de parlementaire wandelgangen op mensen die het doen en laten beoordelen. Op straat en in de winkel word je wel aangesproken, doorgaans keurig en correct trouwens want het betreft meestdeels burgers niet helemaal gespeend van sympathiek voor onze goede zaak. Het blijft bijna altijd oppervlakkig maar gelukkig toch persoonlijker dan de contacten op sociale media. Die betreffen woorden en emoticons, geen levende gezichten. Ontmoetingen met vertegenwoordigers van drukkingsgroepen zijn nuttig maar amper een waardemeter.

Is de eigen achterban dan wel objectief?

Bijlange niet, in tegendeel, maar zo’n feest met duizenden bondgenoten zorgt wel voor een gevoel, vergelijkbaar met een behaaglijk, deugddoend warm bad.

Tenslotte staat er ‘volksvertegenwoordiger’ op mijn visitekaartje, doch besef ik ten volle heel veel mensen niet te vertegenwoordigen - ze laten zich graag horen op sociale media. Zoals gisterenavond evenwel bleek: er zijn ook zo veel mensen waarvan ik de eer heb hun stem te mogen zijn in het parlement. Dat streelt het ego, niets menselijk is me vreemd, maar maakt ook duidelijk welke verantwoordelijkheid op de frêle schouders rust.

Facebook, 14 januari 2024