Opinie

Tijd om eens tegen wat luie schenen te trappen, me dunkt.

Mocht de ondertitel ‘over de campagne’ luiden, ware u mogelijk meteen ontmoedigd om de lezing verder te zetten aangezien daarmee de indruk gewekt zou zijn dat u op de absolute valreep nog een scheut verkiezingspropaganda te verteren zoudt krijgen. Welaan, weest gerustgesteld, uw brievenbus werd reeds voldoende geteisterd, de koppen van politici staan intussen ingebrand op uw tv-scherm, uw tijdlijn lijkt op een doos kleurpotloden, kortom, u bent het beu. Ofwel dacht u diep na en hebt u uw dobbelsteen gesmeten, ofwel dacht u nog niet na en smijt u uw dobbelsteen naar goed valle die neer, ofwel dacht u weliswaar na maar komt er niet uit: alleszins, het is welletjes geweest, de ogen van de dobbelstenen mogen nu geteld, de uitslagen bekend gemaakt, blikken analisten opengetrokken.

Ongetwijfeld valt mijn pleidooi bij menigeen op een koude steen maar dat mag me er niet van weerhouden het hier af te steken bij wijze van inleiding en als richtinggever voor wat komen gaat. Bekijk politici met passend erbarmen, zeker de volgende dagen, leef mee want ze moeten balanceren op uitermate slappe koorden.

Techneuten als Elon Musk en bureaucraten hebben één ding gemeen, schrijft Peter De Roover: minachting voor het parlement.
 

Die stoel van Kamervoorzitter reikt zeer breed, het visitekaartje brengt een mens op uitermate uiteenlopende plaatsen, de voorbije dagen van de Paus tot de Frank, met zijn 75e verjaardag die we in een kroeg op het Sint-Jansplein vierden de jongste en kwiekste van de twee. Beider leven verloopt trouwens rijkgevuld en boeiend.
 

Het hierna verhaalde, speelde zich af ergens buiten onze grenzen maar het had zeker te onzent kunnen gesitueerd geweest zijn zoals u wellicht ook zelf na afsluiting van de lezing zal verzuchten.

Wie deelneemt aan het maatschappelijke debat moet de draagwijdte van woorden inschatten vooraleer ze te gebruiken’, schrijft Peter De Roover naar aanleiding van de commotie die is ontstaan over de jongste column van Herman Brusselmans in Humo. 

Vrees geen beleggersadvies op deze alweer beloftevolle want naar zich laat vermoeden zonnige zevende dag des weeks. Het goud waarnaar de ondertitel verwijst, neemt hier de vorm aan van een medaille en beloont hoger goed dan het materiële, met name ijver, inzet, doorzettingsvermogen en het streven zichzelf - en uiteraard de anderen - te overtreffen.

Aardig wat mensen trekken in de zomermaanden ‘op vakantie’, waarmee bedoeld wordt dat ze binnen- of buitengaats verblijvend enige nachten elders doorbrengen dan in de eigen sponde. (Voor mensen die de lessen logica verwaarsloosden: de nacht elders dan in de eigen sponde doorbrengen, is dan weer niet per definitie te vatten door de term ‘op vakantie’!)

Laat me deze eindeweeksontboezeming aanvangen met volgende, wellicht een welbepaalde schare uit het kiezersgild tot opgewonden boosheid brengende mededeling: politici van dichtbij of eerder zijdelings betrokken bij één der regeringsonderhandelingen werd de vrijheid verleend deze week de Brusselse ruimtes der beraadslaging te verlaten en een al dan niet zonovergoten vakantieoord op te zoeken. U leest het goed: een volle week en wie het handig aanpakt - u mag steller dezer regels bij dat gild rekenen - kan het concept week gemakkelijk tot negen, wat zeg ik, voor wie reeds vrijdag het hazenpad koos, een tiental dagen uitrekken. Wat een herenleven leiden politici toch.