Zondagsmijmering: Over de week

Waarom niets eens de hele week overpeinzen want, echt waar, wat een week was dat, deze die we vandaag afronden. Dit het eerste kwart van deze eeuw afsluitende jaar geeft zich niet dan pas met een knaller van formaat gewonnen.

U leest hierin mogelijk een heugenis aan het feit dat maandag de laatste Antwerpse districtsraad plaatsvond die mij als lid telde. Wanneer dat orgaan - verondersteld het dichtste bij de burger te staan - meent grootse kwesties, zoals daar zijn wereldconflicten of globale verschijnselen het klimaat betreffend, te moeten behandelen, oogt zo’n raad wat zielig. De eigen bevoegdheden lijken banaal en bijwijlen matig opwindend maar ze betreffen wel in buurten dagelijkse ergernis opwekkende misstanden dan wel misverstanden en die verdienen geen meewarig schouderophalen. Waar die zich voluit op dat terrein begeeft, mocht ik deze raad leren kennen als een vinger op de pols, bestaande uit een verzameling geëngageerde opbouwers. Ze verdienen ons respect.

Maar daarover wilde ik het niet hebben.

Aangezien dat ontslag rechtstreeks volgt uit ons vertrek uit het district leven wij deze dagen dus tussen de kartonnen dozen, vinden niets meer terug behalve zaken waarvan een redelijk mens zich afvraagt waarom die nog niet reeds lang geleden naar het containerpark werden gedeporteerd maar die ik, notoir niet-weggooier, nog eens inpak met de ambitie later een meer overwogen oordeel te vellen over hun bijhoudbaarheid.

Pittig allemaal, net nu, met tussendoor veel over-en-weer rijden maar dit bedoelde ik evenmin.

De vele uren op mijn parlementstroon wellicht? Dinsdag tot 22 uur, woensdag tot 4 uur (donderdagochtend dus) om te vervolgen om 8 uur en tegen 19 uur af te ronden. Die laatste week van het parlementaire jaar moet er nog van alles doorgedraaid en dus tellen de uren niet.

Veeleisend maar toch evenmin wat de week echt bijzonder maakte.

Donderdag om 8 uur weer paraat dus, meer bepaald om premier De Wever te ontvangen voor een laatste toelichting in de Kamer. Iets na negenen vertrok hij. Aan de voordeur van het parlement wuifde ik hem na, hem veel succes toewensend want hij trok naar de Europese gremia om te pogen ons aldaar te behoeden voor het risico op een kolossaal niet-verzekerd sinister. Hij wuifde terug en groette tot afscheid, onze rollen verwisselend, met ‘maestro’. De begeleidende motards dienden hun surplace-vaardigheden te tonen want Bart liet de wagen links staan en vertrok te voet, voor die dag een laatste frisse neus halend.

Wat zich de volgende vele uren afspeelde, daarvan nam u kennis. Historisch? Absoluut. Nooit eerder in mijn toch al wat lentes tellende leven scheerde een wereldgebeurtenis zo rakelings langs mijn neus. Ja, dit maakte de vrijdag van voorbije week er een uit de categorie waarover jaaaren later wordt gevraagd ‘wat deed jij die dag?’, in dit geval die van bdw’s Euroclear-mirakel.

En toch, zelfs dit exploot bedoelde ik niet.

Welke knaller mijn week tekende? De drukke kalender zorgde er voor dat ik onze kleine spruit van dinsdag- tot vrijdagochtend niet heb kunnen vastpakken. Doorgeappte foto’s, een kraaitje door de telefoon, prentjes die ik tijdens een verloren moment uit de fotobibliotheek viste, daarmee moest ik het stellen. Maar vastpakken, neuze-neuze, scheetjes imiteren op zijn buikje, mijn reukorgaan laten verwennen door zijn babygeur, mijn vingers beschikbaar stellen als knabbelstok, dat onbetaalbare lachje… ik diende het dagenlang te missen. Zou hij me nog kennen?

Vrijdagochtend tilde ik hem uit zijn wiegje en jawel, geen vingerknip lang moest ik wachten op een glunderend gezichtje.

Eens me van die geruststelling verzekerd, kon ik me ten volle laten gaan in de bewondering voor wat zich die nacht had afgespeeld in de Europese gremia.

Foto: De groet die ochtend, met de man die vandaag dan ook nog eens verjaart.

Facebook, 21 december 2025