Zondagsmijmering: Over wortels

Zondagsmijmering: Over wortels

Ik hou van wortels. Ja, ook van peekes en als ik daar aan toevoeg dat mijn moeders koosnaampje Pé luidde - door sommige vrienden overgenomen - dan leggen we naast de culinaire ook een emotionele koppeling. En toch zijn we er nog niet met de groente of de liefkozende mama.

Ik hou van verworteling, hechting in de grond. Wortels geven stevigheid, grip. Ooit, vele jaren geleden, doopte ik een weinig benoemd euvel in onze samenleving ‘wortelangst’, bang voor de eigen afkomst. In onze razende wereld zou het verleden - de wortels - van geen tel zijn, alleen de toekomst - de takken - mag van belang genoemd worden. Het idee dat onze wortels ons mee bepalen, ware namelijk beklemmend, de wortels loshakken zou de takken bevrijden.

Geen wortelangst. Kleine Pé samen met boer Wortel als herauten van de grip. Wie van wortels houdt, houdt van bomen en wie van bomen houdt, weet dat wortels onontbeerlijk zijn. Mijn vijgenboom is me in het bijzonder lief. Een dikke dertien jaar geleden transporteerde ik die van de bomenboer naar mijn tuin in Mortsel. Zes jaar geleden spitte ik hem met mijn (intussen oudste) zoon uit om hem - de boom - een plaats te geven in ons petieterige stadstuintje.

Nu verkassen we weer en hij moet mee. Ik kan noch wil hem niet meer missen, die gulle schenker die onderwijl zowat ons hele koertje vult. Hij krijgt nu weer ruimte. Wortels geven houvast, ze binden maar mogen niet vastbinden.

Onze kleine spruit wortelt ook volop, elke dag verder. En hij weet waarin hij wortelt. ‘s Ochtends de eerste blik in het wiegje, oogjes die knipperend openen, aankijken, meteen herkennen en prompt kijken we in een breed van oortjes, over oogjes en wangen tot mondje lachend snoetje dat een gezicht ziet dat het hoopte te zien. Wortels verbinden.

Geen boom zijnde, zal hij zich meer verplaatsen, veel meer, gemakkelijker ook. Maar wortelloos, neen dan kwijnt een mens.

Dit keer, zes jaar later, roep ik professionele hulp in want hoe ouder de boom hoe risicovoller de verplaatsing. Dit wordt zijn laatste reis naar beter. Gisteren zouden we die verhuisstap zetten. Mijn eerste ochtendoog viel echter op het berichtje ‘zit met koorts, ga er vandaag niet geraken’.

Vandaag knuffel ik onze vijgenvriend dus nog in ons kleine stadstuintje. Nog even.

Fijne zondag

Foto: Een laatste blik op mijn vijgenvriend voor zijn reis.

Facebook, 30 november 2025

Labels