Opinie

Opletten met ironie. Opletten, in het bijzonder, met ironie op sociale media.

Het heerlijke zonnetje gisteren joeg me op mijn stalen ros. Ooit fietste ik graag en veel, vervolgens zakte het pedaleren steeds verder richting ‘niets’ maar enkele weken geleden schafte ik me een sportfiets aan, bij De Wielredders, tweedehands dus. Dat leek me gek genoeg. Mijn zin voor realisme weerhoudt me er overigens van het woord ‘koersfiets’ te bezigen. Koersen zit er niet meer in; de tijd dat ik droomde in de fietssporen van Roger De Vlaeminck te treden, liggen ver achter mij. Af en toe ontmoet ik Rik Van Linden en verheug me er over dat de Wilrijkse spurtbom mijn doen nu volgt, zoals ik het zijne, zo veel jaren geleden. Maar zijn belangstelling betreft niet wat ik op het zadel presteer.

Vorige week verbleef ik weer enkele dagen in een hotel voor een professionele klus. Een hotel uit een gerenommeerde keten met aardig wat sterren, handig gelegen in het midden van een hoofdstad aan een drukke straat, niets op de bediening aan te merken, alles overvloedig, spic-en-span maar geen mijner schaarser wordende haren zou er over peinzen er zelf te boeken om er dagen van vertier door te brengen. De omschrijving intimistisch sfeerhotelletje kan in betroffen geval niet treffend genoemd worden, laat het me zo formuleren.

Ik meldde u vorige week deze mijmering, evenals die van toen, te zullen wijden aan het campagnefenomeen ‘marktbezoek’. Deze belofte zal u hiernavolgend niet letterlijk, edoch zeker wel naar de geest gestand zien doen.

Aiai, deze schrijfstonde vangt dus al meteen aan met het neerschrijven ener pertinente onwaarheid; het woord dat ik aanwend om het treffendere maar van meer grofheid getuigende ‘leugen’ niet re moeten bezigen. Het is tenslotte zondag en dan past mildheid.

Vorige week - ik beschouw de zondag dan als laatste en niet eerste dag van de zevendaagse - vertoefden wij enkele dagen in Rome. Wie vervolgens verbolgen zou opwerpen dat politici toch een uitzonderlijk luxueus leven leiden moet ik toch meedelen dat er dan wel heel veel politici zijn aangezien Rome niets had van een verlaten stad.

Zeg over sociale media wat u wil - zeg trouwens over van alles wat u wil; wie ben ik om daarvoor toelating te geven dan wel een verbod uit te vaardigen? - maar ze bieden alleszins een diep inzicht in het wezen der mens, in la condition humaine zoals Magritte het zou verwoorden. U vindt er even hartstochtelijke pleidooien voor iets als ook die daar tegen argumenteren. Zo zijn mensen nu eenmaal. Voor én tegen. Dat inspireert.

Haatspraak moet gemakkelijker kunnen bestraft worden, zegt Els Keytsman van Unia in een opiniestuk mede ondertekend door talrijke verenigingen die opkomen voor de rechten van diverse minderheidsgroepen.

Verwarrend, dat zijn ze, de tijden die we beleven. Voor iedereen trouwens. Neem nu Mia Doornaert, jarenlang door rechts als rode Mia weggezet, nu boegbeeld van… rechts. “De linkse intellectuele elite verraadt idealen die ooit progressief waren”, verwoordt ze haar bocht die geen bocht mag genoemd worden omdat zij, zo zegt ze, rechtlijnig is gebleven. “Ik ben altijd op dezelfde vierkante meter blijven staan waar ik altijd al stond.”

Ik ben een Bachfan. Neen, uw zondagsdienaar trad niet toe tot een schare aanhangers van één of andere Indische goeroe maar kan wel zeer genieten van een der talrijke deunen die in de eerste helft van de 18e eeuw door de heer Johann Sebastian op noten werden gezet. “Als iemand alles aan Bach te danken heeft, dan is het God wel”, klinkt de bon mot van Emil Cioran. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden maar dat geldt ongetwijfeld voor het hele oeuvre van deze Frans-Roemeens filosoof. Een mens moet weten met wie zich te meten. (Dat rijmt dan toch alleszins al.)