Zondagsmijmering: Over bomen

Niet dat ik ongeschoeid in de dauw over ochtendlijk gras bomen sta te omhelzen want daarop zult u me niet snel betrappen, wat me het recht ontzegt me een ware volbloed boomknuffelaar te noemen. Wanneer ik daar nog aan toevoeg dat ons allerbescheidenst stadstuintje ternauwernood ruimte biedt aan één boom, zak ik nog dieper weg in de rangorde der erkende boomknuffelaars.

Ik kan ook troeven uitspelen. Ooit stond ik voor de verscheurende keuze tussen goed nabuurschap en de imposante ceder in mijn toenmalige, wat ruimer bemeten tuin. Ik koos voor de laatste wat me een bezoek aan een vrederechter kostte. Elk nadeel heeft zijn voordeel, mijn inzicht in ons rechtelijk systeem verruimde door deze zaak. En de ceder? Toen ik het pand definitief verliet, stond die er nog, in volle, talloze vogels herbergende glorie. De magnolia, die boom die al te korte tijd bloeit maar dan wel met een duizelingwekkende uitbundigheid, wekte geen burenonmin op.

Mijn vijgenboom, door mij geplant, nog verder van de scheimuren, wilde ik niet achterlaten. Stevig snoeiwerk, diep uitgraven, opzienbarende verhuistocht, herplant en vervolgens nagelbijtend wachten tot er weer groen aan de stam verschijnt. Er verscheen groen en sedertdien groeit hij als onkruid. Uit zijn stekjes ontsproten intussen generaties nakomelingen.

Goed, de betiteling knuffelaar past me niet in letterlijke zin maar beschouw me toch zeker als een uitgesproken boomofiel.

Dit thema voor deze mijmering viel me gisteren in, stotend op een fb-bericht over een boom die ergens in een Vlaamse stad werd gerooid, aanschouwelijk geïllustreerd met bewegend beeld. Ja, ook bomen worden ziek - beseft mijn hoofd - maar wat decennialang groeide, ziet mijn hart ongaarne weggehaald.

Mijn hart bleek bondgenoten te hebben want was dat echt nodig, waarom moest die perse weg, weer typisch zo’n onbegrijpelijke beslissing van niets ontziende politici, klonken de reacties; de droefheid vertaalde zich in verdriet, kwaadheid, machteloosheid en onbegrip.

Ach, deze boom bleek gewoon te ziek om nog gered te worden. En er werd een nieuwe boom aangekondigd. Die volgende zien wij natuurlijk nooit meer pronken in de luister van de nu gerooide.

Liever de illusie koesteren tot de ziekte de boom ook echt helemaal uitteert en onherroepelijk doet neergaan - in de hoop dat het onze tijd wel zal duren - dan nu ingrijpen om de volgende generatie decennia lang prachtige, gezonde bomen te gunnen; oei, ik had me nog zo voorgenomen het niet over politiek te hebben en met deze zinssnede zit ik er onbedoeld toch middenin.

U bent schrander genoeg om me te begrijpen.

Mooie zondag gewenst

Foto: De vrienden van Brugge wisten me te strikken voor hun nieuwjaarsreceptie van gisterenavond. Ik had het daar niet over bomen en eigenlijk toch over hetzelfde.
En dat ik het fijn vond.