Zondagsmijmering: Over wegwerpmaatschappij

Dat fenomeen past volkomen bij de beweeglijkheid die onze tijd kenmerkt. Stilstaan is achteruitgaan, klinkt het alom. Tik het in uw zoekfunctie en u wordt zowaar verwezen naar een webstek die zich presenteert onder de veelbelovende naam ‘de gelukkige professional’.

De levensduur van het ons omringende, van keukentoestellen over adres tot relatie, neemt steeds verder af. Ooit volstond een investering in een Miele om zich decennia van wasgemak te verzekeren. Naar verluidt, ik steun me bij deze op ervaringsdeskundigen, is de betrouwbaarheid van deze Duitse witgoedreus niet meer te vergelijken met wat onder eertijds onder dat etiket werd verzekerd.

Wel, ook wat dit, zoals opgemerkt essentiële karakteristiek onzer tijdsgeest betreft, behoor ik tot de buitenbeentjes. Laat ik er geen doekjes om winden: ik kan niet wegwerpen. Moeten we hier verlatingsangst achter vermoeden, een milde vorm van autisme, neiging tot melancholie?

Laten we de zaak veraanschouwelijken, evenwel niet na op te merken dat menig mij lief onderdeel mijner bezittingen intussen toch verdwenen is. Onbedoeld maar evengoed weggeschoven uit het mij ter beschikking staande patrimonium.

Laat mijn twee eertijds zo gekoesterde en nu zeer betreurde verzamelvaliesjes met Matchboxkes als voorbeeld dienen. Ik heb geen benul waar ze zich bevinden noch van de oorzaak onzer breuk. Ik wil dus niet maar het gebeurt wel.

En als ik toch iets toevertrouw aan de papierophaling - ik denk aan het gratis tijdschrift dat ik als student ontving van de ambassade van de USSR en waarin ik nu graag nog eens zou grasduinen maar waarvan ik me ooit bevrijdde - dan overvalt me later een diep gevoel van spijt.

Vandaar het nu volgende. Te onzen huize dient één ruimte ter stapeling mijner boeken uit wat ik de b-klasse zal noemen. De door mij meest beminde druksels staan beter uitgestald, deze boeken valt die voorkeursbehandeling niet te beurt. Vergis u niet: ook zij zijn me dierbaar; het ontbreekt me slechts aan de ruimte om ze prominenter uit te stallen.

Aangezien ik boeken blijf kopen maar van geen afscheid neem, groeit de verzameling steeds verder aan, tot het punt waarop er zelfs stabiliteitsargumenten in de strijd worden gegooid door mijn huisgenote.

Vandaar dat ik me onlangs enige tijd in betreffende kamer terugtrok teneinde de partij een weinig uit te dunnen.

Ik verheel u niet dat de missie uitdraaide op een volkomen debacle. Niet één, ik herhaal, niet één band viel onder de maat die ik hanteerde. Het idee allen al van één exemplaar definitief afscheid te moeten nemen, trof me zodanig dat de doos waarin de afgekeurden zouden gedeponeerd worden volkomen leeg bleef.

Ooit kan de vraag welke kreun het wint, die van de steunbalken of die van mijn hartspier, niet langer ontlopen worden. Dat besef ik zeer.

Ware me maar het aanbod gedaan een set in te ruilen voor die twee Matchboxvaliesjes, het zou me gelukt zijn.

Fijne lentezondag gewenst

Foto: U zal bij nauwkeurige observatie vaststellen dat de verzameling onder meer bestsellers als ‘gaston clement - de raadsman in de kookkunst’, ‘emanuelle’ van Emanuelle Arsan of Zorro 3, 4, 2 en 5 omvat.

Facebook, 23 maart 2025