Zondagsmijmering: Over onze kribbe

Mijn knoken voelen wat verstijfd aan. Niet zo erg als die van de man met het zware kruis de Calvarieberg moest opsleuren. Ik herlas deze dagen het relaas van Jezus’ laatste paasdagen op het ondermaanse bij de vier evangelisten en bedacht, je bent politicus of je bent het niet, dat directe democratie toch ook uitschuivers kan veroorzaken. Het volk mocht beslissen: Jezus of Barabbas. Opgehitst door populistische hogepriesters verkoos het gepeupel om de veroordeelde crimineel de vrijheid te schenken. Eigenlijk zou ik ook de kaart van Barabbas moeten trekken, als roovers onder elkaar, maar of dat referendum het meest verdedigbare resultaat heeft opgeleverd, daarover moge gerede twijfel geuit worden.

Pasen valt in dat jaargewricht waarin de bomen weer bladeren krijgen, de vogeltjes fluiten, de zon weer terrassen doet vollopen. We vieren een nieuw begin.

Mijn knoken voelen wat stijfjes aan omdat voorbije ons vergunde vrije dagen in het teken stonden van ook een zich aandienend nieuw begin, nu nog de vorm aannemend van de steeds bollere buik van mijn levensgenote. Er moest een honk voor het zich steeds nadrukkelijker aandienende wichtje klaargemaakt. Daartoe eerst de werkkamer van vader ontruimd en verhuisd, vervolgens omgetoverd tot kinderkamer. Sleuren, bukken, schroeven, schuiven, reiken, duwen, trekken… kortom ik beleefde een alternatieve workout-week en dat hebben de spieren en het karkas dus geweten.

Maar de kribbe, die is klaar om de spruit te ontvangen.

Om maar te zeggen dat Pasen en Kerst hier als het ware samenvielen.

Zalige Paaszondag gewenst.

Foto: de verwachtende kribbe

Facebook, 20 april 2025