Opinie

In de laatste rechte lijn richting ‘State of the Union’ - de regeringsverklaring op de tweede dinsdag van oktober - legt de regering traditiegetrouw de laatste finaliteiten voor de beleidsverklaring vast. In blijde maar toch eerder angstige verwachting van de beslissingen van de regering beleefde ik een relatief rustige maar daarom niet minder interessante week.

Als je zo af en toe een mondmasker moet opzetten is dat lastig, wat hinderlijk of misschien ook helemaal niet. Als brildrager ondervind ik alvast een bijkomende last. Medebrildragers weten wat ik bedoel, met ietwat empathie bedeelde niet-brillendragers kunnen het vermoeden.

Het is zondag en de zon geeft weer present. Wat een heerlijke nazomer. Genieten dus. Hoewel? Genieten terwijl we bang zijn? Want we horen bang te zijn. Waar bent u bijvoorbeeld bang voor?

Na een deugddoende vakantie waarin de politiek echter nooit ver weg bleef, begon het parlementaire commissiewerk op 1 september en stond deze week de officiële heropstart van de plenaire parlementaire bezigheden op de agenda. Het werd meteen een zeer gevulde editie (die pas eindigde toen de kleine wijzer al ver naar de nachtelijke twee was opgeschoven), met zo stilaan onhoudbare spanningen binnen de meerderheid die er alles aan blijft doen om het parlementaire debat te ontlopen. Net als vorig jaar zal ik op Facebook elke zaterdag mijn impressies van de voorbije week met u delen.

Deze mijmering komt later dan anders. Ik heb mijn stappenteller al behoorlijk aan het werk gezet. Hij staat op 13147 en de dag is nog jong. Het is nog zondag genoeg voor een nieuwe aflevering.

Is het een indruk of vielen ze de voorbije weken echt als vliegen? Hoe ouder je wordt, hoe vertrouwder de necrologierubriek oogt. Het zal dat zijn.

Voorbije week namen we afscheid - professioneel bedoel ik, dat is al droef genoeg - van een compagnon de route sedert pakweg vijftien jaar.

“Velen onder ons zijn jullie spuugzat”, reageerde mevrouw K op een facebook-bericht van mij, waarop de aanspreking volgde: “bende gangsters”.

“We leven in een bijzonder gepolariseerde wereld”, is zo’n zinnetje dat voortdurend opduikt aan alle zijden van het maatschappelijke spectrum. Klopt wellicht en toch duikt ook een ogenschijnlijk tegengesteld fenomeen weer op. Jawel, ‘het fatsoen’.

Zachtjes tikt de regen tegen het vensterraam. Had ik een zolder dan had Rob de Nijs de weerssituatie perfect bezongen. Zachtjes ook tikt de klok de vakantie uit. Over zomer zullen we het maar niet hebben. Het kan natuurlijk niet altijd 2020 zijn (tja…).