Zondagse mijmering: Op avonTuur

Dat zit zo. De baasjes van teckel Tuur zijn er een weekeindje tussenuit.

Wat dan met kleine Tuur? Als zijn baasjes richting Vlaamse kust trekken, dan kan ie toch met mij mee naar Zeeland.

Zowat vijftien jaar lang was beagle Rikkie mijn trouwe bondgenoot, dus hondjes moet je me niet leren kennen.

Een klein hondje past trouwens uitstekend in mijn klein autootje, voor de gelegenheid dienst doend als teckelwagen. Nu ja, past uitstekend? Hij reist dus duidelijk niet licht gepakt. Reisbench voor in de auto, bench voor in huis, wentelkussen, zak met speeltjes, eet- en drinkbakjes, zak met voedingsbrokjes, konijnenoren, kakzakjes en beloningssnoepjes, … nog één tas meer en hij had zelf moeten rijden wegens geen plaats meer voor mij.

Zo’n frêle mini-worstje van enkele maanden oud is wel wat anders dan een forse koppige gespierde volwassen beagle. Als je Tuur oppakt, overvalt de angst zijn ribbenkastje te verpletteren. Zijn hartje klopt als bezeten en na enkele wipjes legt hij zich te rusten. De tandjes prikken meer dan ze bijten.

Hoewel, onderschat ze niet. De keurig naar gewicht afgemeten portie brokjes kraakt toch mooi weg tussen die kaakjes. In de tuin doet hij zich tegoed aan slakkenhuisjes. Zit de slak er nog in? Is Tuur een liefhebber van escargots? Het zou me niks verbazen. Klein en frêle maar er zit wel wat drang naar luxe in, denk ik.

Hij moet wel even wennen aan het andere decor. Het eerste plasje binnen laat niet lang op zich wachten. De wandeling om hem de kans te geven zijn kakje te leggen, interpreteert hij aanvankelijk toch wat anders. Tuur is nogal op zijn privacy gesteld want wacht tot we thuis zijn om zich van zijn drollen te bevrijden.

Met Rikkie bleef ik wandelen tot het zo ver was. Even neuzen in het gras volstond meestal; dan kromde hij zijn rug ietwat en wat later lag er een hoopje te dampen. Tuur lijkt te weten dat jonge teckels niet langer dan 20 minuten mogen wandelen, 5 minuten per maand ouderdom, en programmeerde zijn darmenstel keurig op 21 minuten na de maaltijd.

Zo dreigen die beloningssnoepjes onaangeroerd te blijven natuurlijk maar het bleek over een acclimatisatieprobleem te gaan. De tweede dag legde hij op straat een relatief gigantische hoop als om te tonen dat hij het intussen helemaal begrepen had. Dat kleine drollenwerk op de plankenvloer was maar een opwarmertje.

Tuur is een ochtendhond. De wandeling na zijn ontbijt, hij leegt het bakje op minder dan anderhalve minuut, wekt geestdrift, getoond door gekke verticale opsprongen waarbij de vier pootjes samen van de vloer wippen. Hij wacht amper tot de deur open is om er zich door te wringen. Het stadje slaapt nog, op enkele collega’s-hondenwandelaars na. Tuurs ambitie is groter dan zijn kunnen, want ook wanneer een scheper ons pad kruist, rukt hij aan de leiband om nader kennis te maken. Hij is in leen, dus uit voorzorg temper ik zijn overmoed. Zo veel kracht gaat van dat rukken aan de leiband nu ook weer niet uit. Ik blijf de toestand meester.
 

‘s Avonds is het andere koek. Dat laatste ommetje, net voor het slapengaan, zint hem niet. Ik moet er zowat wieltjes onder monteren want hij gaat er prompt bij liggen en bij wijze van protest wringt hij er ook snel wat druppeltjes uit. Onderweg gaat hij met de regelmaat van een klok gewoon nukken op z’n hukken.

Maar het werkt wel, zeker in combinatie met de late naar-bed-gaan-tijd. Ik was gewaarschuwd dat hij ‘s nachts één keer wil gaan plassen. Daar keek ik niet naar uit maar wie schetste mijn aangename verbazing toen ik de eerste ochtend rond zevenen een oog wierp op een bench met daarin een rustig pittende teckel.

Het weekeinde hoefde wat hem betreft niet richting Zeeland te gaan want aan water, dat blijkt hij gemeen te hebben met m’n oude makker Rikkie, heeft hij, voor zo ver zich dat niet in zijn drinkbakje bevindt, een broertje dood. De Grevelingenmeer-test laat geen ruimte voor twijfel want maakte overduidelijk dat we van deze teckel geen golden retriever zullen kunnen maken.

Het tuintje, dat is dan weer wel waar, dient niet meer omgespit. Die wederdienst verlenen, zo oordeelde hij, was wel gepast. .

Seffens breken we hier op. Tuurtjes baasjes zijn terug en mijn baasje verwacht me ook weer thuis. Nog een knuffeltje op de zetel en het avonTuur loopt af.

Waarom die zo’n grote oren heeft, dat heb ik niet kunnen achterhalen. Ze liggen ook voortdurend verkeerd. Kleinere oortjes en langere pootjes, dat was wel zo handig geweest.

Maar dan was hij geen teckel zoals bedoeld door de naTuur. Het is dus helemaal goed zoals het is.

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 4 september 2022.