Opinie

Dat Afghanistan de blijvende nasleep van de overstromingswaterellende heeft weggedrukt uit de media, roept de vraag op naar de wispelturigheid van onze nieuwsgaring. Welke aandacht kreeg Afghanistan vóór de toestand uit de hand liep? Waarom wordt de dagelijkse strijd van mensen in Pepinster, Trooz en de andere Chaudfontaines alweer naar de binnenbladzijden verwezen, als ze überhaupt nog op enige aandacht mogen rekenen?

Vooreerst en voor zo zo ver nodig ter info aan allen afkomstig van buiten het Groot Kempisch Rijk (ook de stede Antwerpen omvattend): het is moederdag vandaag. Wij Kempenaars laten ons geen moederdagen opsolferen door Amerikaanse presidenten, daar hebben wij Antwerpse schepenen voor. 15 augustus-promotor Frans Van Kuyck blijft bij ons de meimoederdagman Woodrow Wilson de baas.

Wellicht biedt deze zomer weer wat meer klassieke zomermomenten dan de vorige. Mits ingevuld vaccinatiebewijspaspoort - op een speciaal daartoe ontwikkelde app steeds bij de hand of heup - gaan sommige grenzen weer open en wenken de zuiderse zwembaden. In tolerante/onvoorzichtige (het naar uw oordeel foute door u zelf te schrappen) landen volstaat zowaar een bewijs van negatieve recente test dan wel doorgemaakte covid-besmetting om de poorten van de normaliteit weer te zien open zwiepen.

Carole Hooven professort aan de Harvard Universiteit. Tja, dan mogen we er van uitgaan dat het een slimme dame betreft. De vaststellingen van superslimme mensen willen trouwens wel eens sporen met die van gewone aardlingen zoals u en ik, zoals hieronder blijkt.

Vanmorgen schoot ik abrupt wakker van de kletterende regen tegen het venster. Het eerste wat me door het hoofd schoot was ‘Pepinster’. Het had ook Chaufontaine kunnen zijn. Die gemeente kennen we beter van… het water, verdorie. En ik ken Chaudfontaine wat beter omdat Daniel Bacquelaine er burgemeester is.

Enkele dagen geleden analyseerde Bart Eeckhout in De Morgen het verlies aan parlementaire democratie. Hij wees daar op een aantal terechte mankementen maar verloor één verantwoordelijke te veel uit het oog: de pers. Ik reageerde met deze…

Hallo waarde fb-vriendinnen en -vrienden,

Het zou me niet verbazen dat ik nu al over de gedooglijn ben gegaan, de lijn die aandachtige bewakers van de goede zeden trekken en die dient gerespecteerd op straffe van ‘cancelling’, schrapping waar die zedenmeesters ook maar kunnen schrappen. Schrappen van sociale media, van de media tout court, uit het beroep, uit een club, enfin uit en van wat maar schrapbaar is.

Vorige week nam ik afscheid van u voor deze wekelijkse digitale ontmoeting want de Kamer ging in zomerreces. Zowat elk jaar wordt dat echter onderbroken. Herinnert u zich bijvoorbeeld nog het woord fipronil? Het heeft de parlementaire zomer van 2017 gekleurd met onder meer de zoektocht naar de vraag hoeveel potten mayonaise je per week moet verorberen vooraleer gezondheidsschade op te lopen.

Het is vandaag zondag, in de letterlijke betekenis van zon-dag. Ik tik deze woorden in op mijn gsm - met dikwijls de nodige ‘schrijf’fouten tot gevolg - in mijn overheerlijke want zonovergoten en zondagsrustige stadstuintje. Zoëven klonken de vertrouwde kerkklokken die, vermengd met de stemmetjes van ergens voorbij de tuinmuur spelende kinderen, mij helemaal in de sfeer brengen van een dorpse zevende dag.

Geachte (digitale) vrienden,

Deze laatste week van het parlementaire jaar was er een die ik niet licht zal vergeten. Vaak valt die in de merkbare aanloop naar de komkommertijd en gebeuren er weinig aardverschuivende zaken maar nu stond ze bol van spanning en belangwekkende democratische ontwikkelingen. Ik nodig u graag uit om mijn slotstuk van dit bijzonder ongewone parlementaire jaar hier te lezen.