Zondagse mijmering over een vriendin

Wat is die wereld die ik haar raadde even te laten dan wel? Een bol vol met mensen met gebreken maar gelukkig weten zeer velen die wat in toom te houden want ze hebben ook goede kanten. Die van respectvol medeleven bijvoorbeeld. Er zijn er ook andere die ongetwijfeld ook hun betere momenten kennen doch hun slechtere niet weten te kiezen. Dat bleek gisteren zelfs op die moeilijke dag waarop Valerie, ja het gaat natuurlijk over die Van Peel, publiek bekend maakte in 2024 andere wegen in te slaan en haar politieke loopbaan dan niet meer te verlengen.

Het sloeg in als een bom bij de partijgenoten op de partijraad want ‘ons Valerie’ is er helemaal één van ons. En dan, boenk, paukenslag. Nu ja, paukenslag, de zaal was muisstil toen ze sterk geëmotioneerd vertelde wat er al even uit moest.

We hebben het er met elkaar de voorbije weken veel over gehad. Het toeval van onze functies maakt dat we elkaars wegen voortdurend kruisen. Elkaars wegen? Eigenlijk die weg waarop we samen optrekken. Toeval, uiteraard want het zijn omstandigheden die samenlopen die mensen in dezelfde periode in één fractie droppen. Maar toeval verklaart waarom we elkaar kennen, toeval verklaart onze klik absoluut niet.

Van de eerste ontmoeting, intussen aardig wat jaren geleden, zat de chemie goed. We hebben dat verhaal tot treurenstoe verteld en weer verteld. Van treuren is daarbij trouwens nooit sprake. Tot op het bot afgezaagd en elke keer toch weer de lachsalvo’s.

Wat bij één ontmoeting had kunnen blijven werd een tijd later dus een lange rit als compagnon de route.

Je wou nooit in de politiek doodgaan, vertelde je me ooit, er waren nog veel andere plannen. Voor later. De voorbije weken bleek dat je in een stroomversnelling gleed. Vele uren hadden we het er over in de zetels van mijn bureau. In jouw afscheidsbrief noem je enkele dingen die hebben meegespeeld. De afwijzing van jouw voorstel voor de asbest-slachtoffers, terwijl zowat iedereen er eigenlijk voor was, gaf de doorslag. Niet alleen je stem brak tijdens die commissiezitting toen meerdere leden van de meerderheid tevergeefs een tapijt zochten om in schaamte onder te kruipen.

Het raakte je midscheeps en veinzen dat het anders was, ligt niet in je aard. Het punt waar terugkeer geen optie meer is, was gepasseerd.

Dat was natuurlijk niet het enige dat speelde.

Iets waar je het in je brief niet over had, ga ik hier aansnijden zonder de vertrouwelijkheid van onze talrijke babbels te verbreken.

Wie jou echt aandachtig volgt, moet het opgevallen zijn dat jij, zeker voor een politicus, matig gebruik maakt van sociale media, met de tijd zelfs minder en steeds meer ‘van moetes’. De job vroeg het. Als ik sommige berichtjes van je nu bekijk, weet ik dat er tussen zitten die je niet eens zelf zou ‘liken’.

Het geveins is niet het enige wat je in dat universum dwars zit. De bruutheid, het onfatsoen, de persoonlijke scheldpartijen: het is een wereld waar je van gruwt.

Terecht. Jij bent het prototype van de toegepaste vrije meningsuiting. Ronduit, vlakaf, ongepolijst maar nooit grof, nooit op de man/vrouw, nooit haatdragend.

Ook op dat punt ben je een bondgenoot. Het recht op vrije spraak, het recht zelfs om hatelijk uit de hoek te komen gaat hand in hand met de eigen keuze om dat niet te doen. Het is niet de overheid die menselijkheid moet opleggen, dan zit het al fout. Niet wettelijk verbieden is echter geen vrijgeleide om alle schroom te laten vallen.

Dat negativisme van zo veel te veel sociale media-gebruikers die zonder enige kennis van zaken veroordelen en beschuldigen, ook dat zoog zoveel energie weg bij jou.

Zelfs gisteren was er die minderheid die gif moest spuien. Jawel, zoveel meer mensen reageerden respectvol, erkentelijk, enfin menselijk. Maar die minderheid, wat maakte ze me gisteren weer boos. Tot op het niveau - nu ja - van een vooraanstaand journalist kwamen er zowaar verdachtmakingen. Wat drijft dat soort mensen toch?

Het is niet eigen aan ‘de’ politiek dat er politiek wordt bedreven, dat gebeurt overal. Het is eigen aan de politiek dat ieder er een oordeel over velt en dat is de essentie van de democratie. Het wordt echter een perversie wanneer luid en respectloos gescheld dat overwogen, onderbouwd oordeel wegblaast.

Het stond niet in je brief maar het heeft de emmer in grote mate mee gevuld want het is, jawel, ronduit onrechtvaardig. En daar trek jij de lijn.

Daarom Valerie, is de politiek de grote verliezer bij jouw vertrek. Zou het misschien toch hier en daar iemand, ook collega-politici, aan het denken zetten?

Politiek bedrijven is dikwijls steenhard, met veel huichelachtige vriendelijkheid en waarbij tegelijk geen paraplu beschermt tegen de verwijtenregel. Maar je ontmoet er ook mensen waarvan je trots bent ze gekend te hebben hé.

Enkele jaren geleden moest ik je in Mortsel op een spreekmiddag vragen stellen. We zouden het gaan voorbereiden maar daar kwam niks van terecht. Alain Provist moest ter hulp snellen. Het liep alsof we al maanden samen zalen afschuimden met een uitgeschreven script. We schaterden de middag vol. De foto’s die werden gemaakt leken wel trouwportretten. Ook daarover is de hilariteit blijven voortduren en als ik ze terugvind zet ik ze hieronder.

We hebben netzakken vol scheten gelachen maar vooral zo veel meer, en daar ben ik zo blij om, omdat het veel meer is.

Oei, Valerie, het was me te sterk merk ik nu. Ergens onderweg deze tekst had ik het niet meer over jou maar werd het plots met jou.

Ik ga je toch niet ‘taggen’ want ik ging je gerust laten vandaag. Mocht je het toch lezen, geniet van je zondag en tot morgen.

Knuffel.

(P.S. Ik vond dé foto terug. En neen, die boomstam boog niet door van het gewicht. Die was zo. Johan Cappelle was de fotograaf.)

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 12 juni 2022.