Zondagse mijmering: Zelfbestuur in de keuken

Dat het plezant was gisteren in de Nekkershal en dikke merci voor al die ontvangen fijne schouderklopjes, in de vorm van selfies, oorgeschreeuw (want de avond verliep rijk aan decibels), kussen en schouderklopjes.

Bleek dat mijn mijmeringen ook gelezen worden en mijn zondagochtendgeschrijf niet alleen dient om me te onttrekken aan de opdracht de was te sorteren. (Ik werp altijd een blik in het waskot en als ik daar nog activiteiten ontwaar, voeg ik nog een alinea toe aan mijn mijmering.)

Nu snel terzake of ik mis het middagaperitief en dat is nu ook weer de bedoeling niet.

Bleek gisteren ook dat mijn kookbezigheden via de sociale media opgemerkt worden. Laat daarover geen misverstanden bestaan: ik doe het eerder graag dan goed. Amper een dik decennium geleden oordeelde het nakomelingschap bij het aanschouwen van toen uitzonderlijk door mij verrichte keukenactiviteiten niet zonder grond: “gij zijt gene kok, gij zijt ne pannenvervuiler”. Het bekende zinnetje met de woorden ‘waarheid’ en ‘kindermond’ werd die dag treffend geïllustreerd.

Intussen namen mijn vaardigheden desbetreffend toe om te stabiliseren op het niveau ‘verdienstelijk’.

Ik durf heel soms zelfs af te wijken van de werkwijze die Meus, Granger, Naessens, Locatelli of den boerinnenbond aanbevelen, dan eens tot bijval leidend, dan weer mijn neus drukkend op het feit dat vaklui vaklui heten omdat ze hun vak kennen en hun kookboeken zich niet voor niks op ruime aftrek kunnen beroemen.

Anderzijds, dat de overmoed van de dilettant mij op mijn leeftijd nog overvalt, daarmee valt best te leven en als het echt misloopt, kan altijd nog sushi besteld worden. Minder dan een half uur na de vaststelling van een keukendebacle, van een letterlijk misbaksel als het ware, maakt het genot van die Japanse visrolletjes de mislukking tot een gelukkige speling van het lot.

De vruchten mijner bakkersactiviteiten daarentegen vervullen me wel bijna steeds met trots. Gepaste trots? Ach, laat het mes van de objectieve vaststelling geen al te diepe wonden kerven in de illusies die we koesteren omtrent de waarde van de gewrochten onzer ijver. Deze regel met maat gehanteerd, bespaart dure sessies bij zielenknijpers want verdrijft onnodige neerslachtigheid.

Die bakkersactiviteiten beperken zich grotendeels tot het segment ‘brood en aanverwanten’. Taarten komen zelden uit mijn oven, cake soms en deze mijmering doet me er aan denken daar nodig nog eens werk van te moeten maken.

Jaren geleden begon ik er mee. Eerst alles met de hand tot ik mezelf een tenniselleboog gekneed had. De investering in een keukenhulp (vertaal naar het Engels en u kent het merk) bracht soelaas. Later volgden de overgang van gist naar zuurdesem, het betrekken van bloem en meel bij een authentieke Zeeuwse molen, bij Teun, en het opdoen van truukjes uit ervaring en een milde vorm van industriële spionage.

Waarvoor doe ik het niet? Voor het geld (alles opgeteld is de winst beperkt, zo die er al is), noch voor de tijdswinst (die is er absoluut niet, zeker niet met zuurdesem).

Over de smaak valt te twisten. Goede bakkers leveren topproducten en mijn voorkeur voor wat uit onze oven komt, is sterk subjectief.

Waarvoor doe ik het wel? Voor de geur, zeker ook voor de geur, én het idee dat er na het volvoeren van het schema daadwerkelijk, zoals bedoeld, een brood uit de oven komt. Dat geeft een niet te overtreffen genoegdoening, een gevoel dat een mens in de politiek bijvoorbeeld zelden mag smaken.

Een kunstenaar ging aan mij niet verloren. Het idee dat enige vorm van ambachtelijkheid wel binnen handbereik ligt, is me lief. Dat ovenverse brood houdt die hoop levendig. De zaken ietwat in de hand hebben, een flard zelfbestuur genieten als het ware, het hoort iedereen vergund te zijn.

Lees in dit alles trouwens absoluut geen pleidooi tegen bakkersbezoek. Al wat die biedt en voor onze particuliere mogelijkheden veel te hoog gemikt zou zijn, verdient veelvuldig bezoek. Laat, als er een bakker in de buurt voorhanden is, vooral die bakkerijrayon in het warenhuis links liggen, dat dan weer wel.

Aan de dame die me gisterenavond vroeg waarover mijn mijmering zou gaan: ik wist het echt niet en zelfs de bocht die ik vanmorgen plande te maken naar de pasta-wereld blijkt me nu niet gelukt te zijn.

Dit is het dus geworden. Moge het u en anderen bevallen, evenzeer als die heerlijke ochtendboterham, met echte boter en verse kaas bijvoorbeeld, en een knapperige koffiekoek.

Verschenen op Facebook op 4 juli 2022.