Opinie

Dat Unia zich mengt in een democratisch debat in het parlement is problematisch; dat de gebruikte argumenten niet deugen is dan weer wel leerrijk.

We - iedereen behalve wie het niet doet - zitten weer achter het scherm gekluisterd naar het balletje op het groene gras te turen, weliswaar in kleinere bubbels dan anders bij tornooien. De federale regering hoopt wat duivelse sympathiegraantjes mee te pikken en dus laat premier De Croo (Open VLD) zich in rode sportuitmonstering fotograferen omringd door zijn in soortgelijke tenues gehulde vice-premiers. Gezien de regeringssamenstelling vormen die al bijna een volwaardige voetbalploeg (in aantal, niet in kwaliteit durf ik beweren).

Na een verkwikkend zonnig weekend in een onovertroffen Zeeland, begaf ik me Antwerpenwaarts om mijn parlementaire werk-op-afstand te hervatten. Werkversoepelingen in het parlement zijn blijkbaar nog niet aan de orde. Het komt de meerderheid net iets te goed uit om het commissiewerk via de camera en zittingen in een vrijwel lege plenaire zaal te organiseren. Dat haalt altijd wel schwung uit de vergaderingen en breekt nogal eens de parlementaire dynamiek. Wat ons betreft mag het ook in de Wetstraat weer naar normaal.

“De Brusselse rechtbank van eerste aanleg heeft de Belgische overheden veroordeeld voor hun nalatige klimaatbeleid. Toch leidt het vonnis niet direct tot strengere klimaatdoelstellingen.”

Het weer is weer heerlijk. En dan zit ik met een korte broekenprobleem. Eens de zon de thermometer wat hoger duwt, zakken de vestimentaire normen namelijk nog verder weg dan bij mildere temperaturen het geval is en ook mij overvalt de neiging om aan die drang toe te geven.

Bij deze het moment waar u allen ongetwijfeld zeven dagen lang reikhalzend naar uitkeek: het wekelijks overzicht van mijn parlementaire werkzaamheden. De week begon onder een gunstig gesternte na ons hoogst vruchtrijke oppositiewerk voor de verdediging van de vrije meningsuiting en de jongste peiling.

We zijn het allemaal theoretisch eens dat vrije meningsuiting een basisconcept vormt van ons samenleven. Dat die zeer ver moet gaan maar niet onbeperkt is, daarover bestaat ook weinig discussie. Maar dan begint het…

Het is zondag en zonnig. Ik tip deze woorden zittend in ons rustig stadstuintje, bloemetjes links en rechts van mij, kop koffie bij de hand, vanochtend de zuurdessem vanochtend vroeg opgemaakt dus straks geurt het huis weer naar versgebakken brood.

Het beloofde een relatief rustige week te worden in het Paleis der Natie. Na een zonnig weekend (eindelijk!), waar sommige collega’s pigmentgewijs reeds duidelijk de vruchten van hadden geplukt, begon ook ik als een volgeladen groene bedrijfswagen aan mijn werkzaamheden.

Onderweg naar Zeeland, alwaar ik een deel van het weekeinde tussen schaapjes wilde doorbrengen – een scheut complexloze idylle kan nooit kwaad – schalde Herman van Veen door de luidsprekers van mijn wagentje. Kwestie van een beetje in de Nederlandse sfeer te komen.