Zondagse mijmering: Zalige lente en we zijn niet de enigen die dat vinden

Achter ons muurtje hoor ik een kirrend kindje, iemand werkt de vaat weg, een vogel viert op z’n eentje ergens in de buurt de laatste aprildagen, naast mij wekt een lavendelplantje een mediterraan sfeertje, zonet vertrok er weliswaar een wagen maar dat geluid stierf intussen alweer uit. Die rust, kom er maar eens voor op het platteland dat bijna altijd wel een beetje in de buurt ligt van een nooit stille gewestweg.

Enfin, rust dus. Mocht mij nu, in deze omstandigheden, de vraag gesteld worden of ik tevreden ben, zou het wel gelijken op een fluim naar onzer scheppers aangezicht, u mag die natuur noemen van mij, om daar anders dan dolgeestdriftig jaknikkend op te reageren.

Ik weet niet of de deelnemers aan de 10e covid-19 gezondheidsenquête hun vragenlijst invulden onderwijl zittend in een zonovergoten tuin, met een lekker geurende kop koffie voor zich, zo’n speciaal iemand boven in de badkamer wetend en met burenkindergekir als achtergrondgeluid maar ze zijn het in grote mate met me eens. De peiling, afgenomen een tiental dagen nadat code geel inging, laat een spectaculaire toename in mentale tevredenheid opmeten - vergeleken met december 2021 - van 66% naar 83%.

Die tevredenheidscijfers variëren trouwens door de tijd zowat perfect met de gestrengheid van de coronamaatregelen; gaan die strenger, dan nemen ontevredenheid, depressies en angsten toe, bij versoepeling worden we ook meteen blijer. Uiteraard evolueert de strengheid ook met de coronacijfers zelf. De vraag of we tevredener worden van de versoepelingen dan wel van de afname van de gezondheidsdreiging lijkt me een uitgelezen aanleiding om op sociale media een heroïsche strijd te doen ontbranden.

Want de verleiding is bijwijlen toch zeer groot om te vermoeden dat die 17% ontevredenen zich allemaal onledig houden met het omzetten van dat persoonlijke ongenoegen in kribbige tot ronduit vunzige commentaren op sociale media.

Wedden dat we er straks weer enkele van dat soort zien opduiken hieronder, tussen de fijne reacties ingefoefeld? Wie de commentaren bij deze mijmeringen wel eens leest kent ze wel, de zuurpruimen uit mijn volgersschare, die een grote afkeer voor wat ik doe of schrijf koppelen aan een hartverwarmende trouw wanneer het er op aankomt mijn onzin ook daadwerkelijk te willen lezen. Ze zitten alweer de hele ochtend op het puntje van hun stoel deze mijmerende regels af te wachten want hun zondag begint pas na het spuwen van gal. Hen terwille probeer ik deze zondagsspinsels vóór de middag te plaatsen - en dat lukt me vandaag net niet -, dan hebben ze toch nog iets aan hun dag.

Zou ik hen kunnen opjutten met de mededeling dat deze enquête leert dat Vlamingen significant tevredener blijken dan Walen en Brusselaars? Op dat soort vaststellingen reageren tricoloregezinde treurigaards graag met de gebruikelijke scheuten azijn.

Onverminderd het feit dat de ontevredenheid met 17% toch nog hoger ligt dan in pre-coronatijd werd opgemeten (12%) en dat zeventien op honderd mensen best wel een droef stemmend grote groep blijft, wil ik graag de levensminnenden onder ons verblijden met de wetenschap dat de grote meerderheid, ondanks alles, het leven blijft vieren.

Blijven doen zou ik zeggen, terwijl een klein spinnetje mijn rechterduim zonet heeft ontdekt als oefenterrein en een miniwebje probeert te spinnen langs de haarsprietjes. Ik ga dat web even wat aandacht schenken dus…

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 24 april 2022.