Zondagse mijmering: Vangst tussen Pont d’Arcole en Pont Louis-Phippe

Oponthoud met de trein heeft dat voor op een file bij een autorit, dat een mens in dat eerste geval gewoon verder opschiet in het meegebrachte boek en in het tweede het aantal aangename uren van een trip met dezelfde tijdseenheid ziet afnemen. De trein is altijd een beetje reizen.

Parijs dus, een stad die het niet verantwoordt om al te lang in de hotelkamer te verwijlen, wat een ietwat kortere mijmering als gewend tot gevolg zal hebben. Ik wil u, trouwe lezer, vandaag niet in de steek laten maar mijn charmante ontvoerdster nog minder; vandaar.

Gisteren kuierden we langs de Seine en zowat ter hoogte van het Hôtel de Ville, tussen Pont d’Arcole en Pont Louis-Philippe, lag in een der talrijke boekenstalletjes aldaar voor een habbekrats geprijsd ‘Le père Goriot’ van Balzac. Naar père Goriot zoek ik al even, evenwel zonder succes.

Nu wil ik het woord ‘zoeken’ wel wat relativeren. Ik ‘zoek’ het werk niet zozeer maar sta er voor open om er op te stoten. U voelt het intensiteitsverschil van beide bezigheden. Mocht ik echt ‘zoeken’ dan bestelde ik het wel digitaal maar waar blijft dan het plezier van het ‘vinden’?

Waarom net die titel uit Balzacs schier onmetelijke oeuvre? Dat is dan weer de schuld van W. Somerset Maughem. Die stelde in 1948 zijn lijst op van ‘10 best novels of all times’. De wijsheid volgend dat aan gesnuister op boekenmarkten en tweehandszaken een scheut opwinding wordt toegevoegd wanneer er ook iets gevonden moet worden, besliste ik na kennisname van die beste allertijdenlijst om me ervoor open te stellen op één dezer titels te stoten.

Vóór deze Parijs-tocht zat ik aan acht gelukte vindingen. Die van Balzac mankeerde en vandaar dat deze aan 3€ geprijsde folio mijn bijzondere belangstelling wekte. De koop liet zich evenwel nog niet zo eenvoudig afronden want op het door mij aangeboden 20€-briefje reageerde de boekenstanduitbaatser annex samen met andere dames koffieslurpende, op vouwstoeltjes gezeten zonnebaadster niet met de veronderstelde greep in haar geldbuidel teneinde daar de wisselsomma van 17€ uit op te vissen maar met de vraag of ik niet kon passen. Dat kon ik niet.

In deze tijden van digitale betalingen mocht het al een mirakel heten dat ik valuta in bare vorm op me droeg, doch met het uiten van de wens om ook muntstukken opgeduikeld te zien worden uit mijn broekzak, legde de verkoopster de lat te hoog. Ik zag een lange zoektocht die op het punt stond met succes bekroond te worden op de valreep falen.

Een van beide medekoffiedrinksters bleek echter niet alleen de moeder van de verkoopster maar ontpopte zich ook tot reddende engel, weliswaar één die met de verkeerde vleugel uit het raam gevlogen was, want het was met frisse tegenzin dat ze de nodige 17€ uit haar handtas viste. Wellicht verdroot het haar de dochter zo’n gebrek aan zakelijk instinct ten toon te zien spreiden want had die in plaats van moeders hulp in te roepen halsstarrig volhard niet over muntstukken te beschikken, was ik uiteraard overstag gegaan voor de gezien de omstandigheden dan onvermijdelijke prijsafrondig naar 5€, het dichtst bijzijnde bedrag dat met papiergeld kan voldaan worden.

Ik nam benevens het keurig in doorschijnend plastiek verpakte pocketje de wisselbriefjes van 10 en 5 en het stuk van 2 in ontvangst in ruil voor mijn banknoot ter waarde van 20, tilde mijn zomerse hoed even op zoals het zeker in Parijs op een lentemiddag betaamt, knikte de moeder extra toe - dat had ze wel verdiend - een vervolgde welgemutst mijn weg.

Wie schetst evenwel mijn verbazing in letterlijk het volgende stalletje een exemplaar te zien liggen van… Le père Goriot, weliswaar vier keer duurder maar anderzijds van merkelijke hogere kwaliteit, met harde kaft en ‘illustré’, zoals met stift op het plastieken omhulsel - die inpak is standaard aan die standjes - beloofd.

U kan ook tellen. Die twintig euro was intussen opgesplitst in pocketje, briefjes van 10 en 5 en muntstuk van 2, dus de voor dit exemplaar gevraagde 12€ brandden gewoon in mijn broekzak.

U raadt het gevolg natuurlijk al. Nu ontbreekt Goriot niet langer in mijn bescheiden verzameling, in tegendeel, ik bezit hem nu twee keer. De illustratie van het hoofdpersonage binnenin is trouwens identiek aan die op de kaft van de goedkope versie, deze zelfs in kleur. Maar dat bedroeft me niet want dat tweede boek is voorzien van een leeslint, niet onmisbaar maar een ontegensprekelijk genoegdoening verschaffend extraatje en, zo lees ik achteraan, bovendien “Imprimé par les Usines Brepols S.A. - Turnhout (Belgique)”. Ja, dat stedeke schone alwaar dagopdag 60 jaar geleden mijn wiegje gespreid stond.

Ik overdrijf als ik beweer een aan ons patrimonium ontrukt cultureel topstuk weer naar het land van oorsprong te brengen en zo een historisch onrecht te herstellen maar ik zie het toch als een goed teken, als een signaal dat ik het komende decennium met vertrouwen mag tegemoet zien.

Ik ga er nu, en wel meteen, een mooie dag aan toevoegen.

Moge u hetzelfde van plan zijn.

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 22 mei 2022.