Zondagse mijmering: Klinken op twitterloze momenten

Bij het ingaan van het reces komt echter steevast dat venijnige, rust verstorende beestje uit een of ander hol gekropen. Ze noemen het ‘de onverwachte gebeurtenissen van de dag’.

De jongedame die ik op de betere dagen tegenover mij mag zien zitten aan de ontbijttafel, las ‘s ochtends het droeve nieuws voor dat in een Vlaamse provinciestad een woonzorgcentrum - vroeger gewoon ouwmannenhuis genoemd, al zaten er ook vrouwen - was opgebrand. Aangestoken zowaar. Het kostte een mensenleven en enkele tientallen bejaarden hun stek. In de zomer lijkt doffe ellende altijd nog wat doffer.

Amper enkele tikken van de klok later mocht ze een reeks plannen voor de volgende dagen opbergen want er was opvang nodig voor die nu dakloze oudjes. Klimt de nood echt hoog dan gaan de smekende blikken snel richting Antwerpen en dus mocht mevrouw de schepen op zoek naar opvang. Mooi natuurlijk dat de klus kon geklaard worden en het besef dat er recesdagen opgegaan zijn aan minder nobele bezigheden, maakt de stresserende opdracht lichter om dragen.

Actief oppositiewerk, u weet wel, de bezigheid om de machthebbers nauwlettend op de vingers te kijken die op mijn schouders rust, slorpt ook dagen op waarin dat niet voorzien was, echter met minder aangename uitkomsten.

Zo’n veertien dagen geleden merkte ik tweetgewijs op dat onze kersverse minister van buitenlandse zaken vorige zomer in haar hoedanigheid van cultuurjournaliste wel erg Ruslandvriendelijk uit de hoek was gekomen. Dat had blijkbaar niemand opgemerkt. Op een slappe reactie van haar en de klassieke bak gore onzin van twitterhaters na, kleefde dat nieuws slechter dan een zes keer hergebruikte post-it.

Het reces begint en… jawel. Het journalistieke heir schiet na 14 dagen wakker want ontdekt dat zoiets toch echt wel gênant is voor een minister van buitenlandse zaken en oeps, daar nam de eerste week toch weer een bocht weg van het vertier.

Nu hapte die zaak niet alleen een stevige beet uit mijn week en tenslotte hoort het bij de job. Het past echter wat medeleven te betonen bij het droeve lot dat de N-VA-haters op twitter te beurt valt. Iets of iemand haten is op zich al een weinig verheffend en de eigen gezondheid schadend gevoel, voor wie actief is op twitter gaat het in niet weinig gevallen over een zowat voltijdse opdracht waarbij alle controle over de eigen tijdsbesteding wegvalt. (Facebook kent zo’n figuren ook - ze duiken ook op mijn tijdlijn wel eens op - maar het fenomeen is hier minder massaal.)

Laten we zo’n dag overlopen van een N-VA-hater.

——-

De wekker gaat en dwangmatig schiet de pas ontwaakte hand naar het gsm-toestel. De ochtendprut maakt het scherm nog wazig maar het hart klopt al meteen in overdrive. Zou een tegenstander iets gezegd, geschreven of getweet hebben? Het is belangrijk want het vervolg van de dag wordt er door bepaald.

Scrollen door het nieuws tot… bingo, er is iets gezegd door iemand op de lijst der scherp-in-het-oog-te-houden-vijanden.

Zonder verwijl wordt de zorgvuldig uitgetikte maar van veelvuldig gebruik beduimelde lijst scheldwoorden die op het nachtkastje paraat ligt geraadpleegd. Welke werden al gebruikt jegens deze vijand, wat heeft die al eerder gezegd en kan mits manke vergelijking als bewijs van inconsequentie verkocht worden? Wat hebben de collega-haters al getweet? Wie uit het azijngild kwam het vunzigst uit de hoek - de lat ligt hoog, of zo u wil, laag- en kan geliked of geretweet worden.

Op welke vlijmscherpe sneer zitten zijn 14 volgers te wachten? Hoe kan hij zelf enkele likes scoren met zijn anoniem account dat hij bijvoorbeeld ‘freedomfighter’ heeft gedoopt. In zijn Engelstalige bio staat dat hij zich verzet tegen het opkomende fascisme en hij gaat er daar prat op geblokt te zijn door één zijner vijanden. Daarvoor heeft hij diep moeten grabbelen in zijn scheldarsenaal maar wanneer het lukt, overvalt hem de illusie raak geschoten te hebben.

Bij het doorlopen van de reacties merkt hij plots het bestaan op van iemand die dezelfde gevoelens van afkeer deelt en, jawel, aardig wat succes boekt met een sneer. Die gaat weliswaar inhoudelijk aan de kwestie voorbij maar scoort toch, of juist daarom, goed bij de mede-haters. Hij slaat zich voor het hoofd: waarom is hij daar zelf niet op gekomen? Maar wie hetzelfde haat vormt een genootschap waar de bijval die de ene geniet als een collectieve overwinning wordt gevierd door allen. Hun ‘wij’-groep klikt samen. Zo gaat dat met mensengroepen, ook met mensengroepen die er prat op gaan zich samen te keren tegen het ‘wij’-gevoel dat uitsluit en de aanhangers daarvan graag in groep zouden uitsluiten.

Hij heeft de tanden nog niet gepoetst maar het gevoel weer voor een dag te staan gevuld met bijdragen aan het maatschappelijke debat die mogelijk worden opgemerkt door tenminste enkele van zijn schaarse schare volgelingen doet de adrenaline opwippen. De plicht roept.

Jawel, op hem kan gerekend worden om het onrecht te bekampen, het gevaar af te wenden. Wacht trouwens tot vanavond, wanneer hij zich ten volle op zijn hobby kan storten, gesteund door die fles goedkope whisky die hem helpt alle remmen los te gooien. Dan durft hij echt stevig los te gaan.

Hij wordt er best wel wat opgewonden van.

——-

Een mens staat er te weinig bij stil maar als geprofileerd politicus geef je onbewust toch ook wel wat zin aan het leven van een groep haters. Wie weet waar ze zich anders mee zouden bezighouden?

Ik mag niet vergeten hen te blijven voeden, reces of niet. Het valt me soms zwaar maar ik kan die twitterhaters toch niet in de steek laten? Ze leven er van.

U, beste lezer die me na aan het hart ligt, wens ik vooral twitterloze dagen toe waarin u kan genieten van de vele mooie dingen des levens.

Met vrienden en een bolleke op een zonnig terras bijvoorbeeld.

Schol!

Deze zondagse mijmering verscheen op Facebook op 31 juli 2022.