Opinie

De voorbije week voerde ons naar Athene, daarmee de afstand met Moskou bemeten in uurgordels half slechtend en die in godsdienst voor tweederde.

Dat was wel schrikken. Een oorlog op Europees grondgebied is alleen voor de alleroudsten niks nieuws. De oorlog in Joegoeslavië was wreed en de Oude Brug van Mostar herkenden we van de postkaarten die tante Jeanne ooit apetrots opstuurde vanop de camping; de terreuraanslagen 9/11 brachten het geweld via de televisie tot in onze woonkamer, die van Zaventem en Maalbeek zowat tot aan onze voordeur. Ellende, traumatiserend zelfs maar geregelde oorlogen waren het niet.

Europese lidstaten financieren reeds jaren de oorlogskas van het Russisch leger met het belastinggeld van hun burgers door de Europese afhankelijkheid van Russische olie en gas.

Na de Val van de Berlijnse Muur - ik heb daarvan thuis nog een brokske liggen, gegarandeerd authentiek want eigenhandig ter plekke opgeraapt - waarde een spook door Europa: dat van het zegevierende kapitalisme.

Morgen vieren de kalendertrouwe katholieken de feestdag van de Heilige Valentijn. Ze doen dat al voor de 1527e keer want het was in 496 dat paus Gelasius I twee martelaren met de naam Valentinus een eigen dag gunde.

Een bezoek aan een boekhandel moet resulteren in een aankoop. Ik leg me dat niet op, stel slechts vast dat het elke keer weer daar op uitdraait. Het getuigt van wijsheid zin voor maat aan de dag te leggen en dus gaat de meeste tijd bij een bezoek aan de boekenboer grotendeels op aan wikken en wegen. Vrijdag viel het lot op Caroline De Gruyter (én, moet ik volledigheidshalve erkennen, twee tweedehandswerken die te goedkoop geprijsd lagen te lonken om ze te laten liggen. Ook de zin voor maat valt onder de regel dat je een regel nooit te rigide mag toepassen.)

Buiten de koekenstad - die trouwens op uitbreiden staat - mag het dan nog niet tot hét gespreksonderwerp uitgegroeid zijn, zowat driekwart van de Antwerpenaren verkeert in shock.

Het parlementaire debat over de vaccinatieplicht is een kans om de achterdocht bij veel burgers te verzachten, schrijft Peter De Roover.

Zondags mijmeren over regeltjes. Besef wel vooraf dat één van de opvallendste verschillen tussen Dostojvski of Tolstoï en mezelf mijn zin voor beknoptheid is. 

Dat net op een zondag bij het mijmeren de leraar in mij weer de bovenhand moet krijgen. ‘Ik ga het nog eens uitleggen’ dus….