Zondagsmijmering: Over de overkant

Hou de festiviteiten die op het getouw worden gezet ter viering van die vereniging zeker nauwlettend in het oog want ze beloven uitbundig vertier te verschaffen, tegen schappelijke prijzen bovendien.

De hier belichte overkant situeert zich aan de andere oever van de Atlantische Oceaan want we - mijn lieftallige levenscompagnonne en ikzelf - beleefden de paasdagen in de Nieuwe Wereld. Het verblijf aldaar moet deerniswekkend kort genoemd worden, te weten een ruime week, aangezien mij als hardwerkend kamerlid niet meer vrije dagen vergund waren.

De uitstap leidde ons niet naar het klassieke New York noch richting het politiek correcte California. We voerden onze schreden Louisianawaarts, hetgeen betekent - deze rectificatie past, de geloofwaardigheid van wat komt ten bate - dat hiervoor genoemde oever dus niet, zoals zonet nog beweerd, de Atlantische Oceaan afboordt maar de zo veel exotischer klinkende edoch bij matige temperatuur niet zo ogende Mexicaanse Golf. Het nieuwe Orléans mocht zich enkele dagen verlustigen in onze aanwezigheid, de andere etmalen vertoefden we aan een bocht van de Teche-rivier, ‘the most famous bayou’ zoals ze daar beweren.

De term bayou veroorzaakt na al die decennia overigens nog steeds een lichte siddering ter hoogte mijner liesstreek want Linda Rondstadt…Enfin, een bayou is een traag vloeiende rivier maar toentertijd deden de tonen van Blue Bayou mijn bloed vooral sneller stromen.

Wie weerkeert van een reis, pleegt de neiging om daarover uitgebreid te berichten, ruimer alleszins dan de omgeving lief is, niet te bedwingen. Eertijds hing daar ook een oneindig lang reeks lichtbeelden aan vast, alleen uit te houden mits de vertoning de verwachting inhield na afloop zelf met verhalen over de eigen reis te kunnen uitpakken - doorgaans echter terwijl de gastheer, ternauwernood belangstelling veinzend, het dia-apparaat omstandig begon in te pakken. Zijn verhaal was tenslotte verteld en morgen moest iedereen weer vroeg op, oordeelde hij dan.

Nu, acht dagen deep south maakt me toch een beetje tot Amerika-specialist me dunkt. Dus neem volgend advies ter harte en mijd de komende dagen plaatsen waar de kans bestaat dat ik verschijn, want u kent bij deze het lot dat u beschoren zal wezen mochten we elkaar fysiek treffen.

Wellicht vertel ik u over de voedingsgebruiken aldaar, met als kenmerk dat ontbijt, lunch of diner op basis van de inhoud van het bord schier niet van elkaar te onderscheiden zijn. Basisbestanddelen: kip, gefrituurde bereiding en suiker. Noem het maar een Europees kindermenu maar dan in XXXL-maat.

Nu we het over XXXL-maten hebben. Graag bracht ik de op straat al te veel voorkomende onwezenlijk omvangrijke torso’s annex absoluut onaangepaste tekstielomhulling ter sprake want dat maakte indruk. Een gokje: werden de presidentsverkiezingen in de States niet beslist op basis van het aantal kiesmannen maar het totaalgewicht van de aanhangers dan zou het Capitool nooit meer bestormd moeten worden want die noordelijke gezondheidsfreaks die voor Biden stemmen, werpen geen vergelijkbaar gewicht in de schaal.

Die extra kilo’s hinderen overigens noch de goedlachsheid, noch de vriendelijke spontaniteit. Ook daarover zou ik u wellicht uitgebreid informeren, mochten onze paden eerdaags kruisen.

Ook over de moerassen, nu door mij als ware kenner ‘swamps’ genoemd, alwaar Captain Caviar ons urenlang door voer, zo diep dat we Bubba op zijn drijvende woonark konden begroeten, zou ik het voorzeker hebben. Oh ja, en over krokodillen. Die werden ons beloofd en Captain Caviar zou Captain Caviar niet zijn als we geen krokodillen hadden gezien. Misschien werken die gewoon voor hem, zo gewiekst zijn swamp-gidsen wel. Aligators vormen toch de basis van hun verdienmodel. See you later? Noppes, see you now!

Misschien bericht ik u bij desgevallende ontmoeting over de jazz-klanken die uit elke open kroegdeur weerklinken in het levendige French Quarter.

Kent u trouwens Café du Monde? Neen, laat me er alles over vertellen. Het lijkt op een tent van slordige coke-gebruikers maar die indruk zet op volkomen verkeerde voet. Ze serveren daar hemelse beignets maar strooien wat al te kwistig met de poedersuikerbus.

Wist u dat het gebruik van het Frans aldaar na WOII drastisch achteruitging ten gevolge van de niet te stuiten Amerikanisering? Wat ik er over las, vormt het pure spiegelbeeld van de eertijdse verfransing van Vlaanderen met dat verschil dat de ontfransing van Louisiana niét gestuit werd.

Trouwens, zou ik u vertellen, want het interesseert u zeker, het begrip Cajun vormt een verbastering van Acadian, de aanduiding van de Franssprekenden die van uit Canada zuidwaarts togen.

Eigenlijk spijtig dat ik u hier de zowat 870 geweldige foto’s die ik nam niet kan tonen. Ik zal er één plaatsen, speciaal gekozen om ‘likes’ te oogsten.

Er is nog van alles te vertellen want de reis was even fijn als kort.

Vandaar, ik kan de waarschuwing alleen maar herhalen: ontloop me de volgende dagen want het zal al Louisiana zijn wat mijn klok slaat.

Geniet van de zondag, bij voorkeur schommelend op de ‘porch’.

Facebook, 16 april 2023